Pleuni’s verhalen richting Kona
Hoeveel levens heb ik deze trip? Hebben we net twee weken fietsen en haaien in Californie overleefd, krijgen we dit. Via craigslist (de lokale marktplaats) vind ik een goedkope lift naar SFO – het vliegveld van San Francisco waar ik vertrek naar Hawaii. “I don’t like lanes, no lanes in Russia” bromt chauffeur Firuz. En dat is te zien: we vliegen boven, onder, links en rechts, diagonaal iedereen voorbij op zijn driedimensionale snelweg. Ik had eigenlijk een rustdag maar train mijn abs en armspieren zo erg bij het schrap zetten, dat ik dit zo in mijn trainingspeaks programma moet vermelden.

“In Russia we ride faster, you pay police more and you keep license. Here police no do that.” Jaa hallo koekoek dat weet ik ook wel want ik heb veel dumpert-filmpjes gezien van Russische auto-ongelukken en we zitten er nu middenin. Ik ruik even ik zijn richting. Het is opmerkelijk dat ik geen zelfgestookte wodka ruik, maar ik kan wel bevestigen dat ie net twee weken in deze auto heeft geslapen (hij heeft om de armoede te ontvluchten lang in Rusland gewoond en is zojuist illegaal Amerika binnen gekomen en had nog geen huis).
Vlak voor de afslag SFO trapt ie vol op de rem en staan we in de berm stil. Okay this is it – vrees ik. “What are u doing?” vraag ik. “We must look up which terminal”. Dat had ie ook gewoon aan mij kunnen vragen. “In Holland we take the next exit and drive back if u miss it” zeg ik. Hij kijkt me verbaasd aan en rijdt zonder omkijken de snelweg weer op.