Nieuwe blog Pleuni Hooijman: “Nu maar hopen dat mijn moeder niet over mij staat op te scheppen”.
Als een Amerikaanse toerist vraagt of ik een Ironman ben, ben ik vooral heel blij dat ik in tegenstelling tot sommige mede-sportgekkies geen Ironman-tatoeage op mijn been nodig heb om herkend te worden. Maar als een local er naar vraagt, denk ik vooral aan de vercommercialisering van het eiland en schaam ik me een beetje: “Uhm, yeah. My apologies for occupying the island.” Alhoewel de fietsenmaker me natuurlijk wel met open armen ontvangt
en me -ongevraagd- troost met mijn instapmodel-fiets, waar ik zelf eigenlijk heel trots op ben, hij zegt:
“I used to think that the bike matches the quality of the athlete, but it only matches your wealth.”
The Hawaiian God of climate-change heeft de temperatuur deze week met 8 graden naar beneden geschroefd van 40 naar 32 graden en ik hoop dat ie dat ook volgende week gaat doen. Hiermee verdwijnt de nummer 1 (hitte) in een keer uit mijn kopzorgen-klassement.
Het couchpotatao-schap is nu een grotere uitdaging. Nog een hele week taperen (rusten) is hier lastig:
De cliffs voor ons huisje smeken me om van ze af te springen de zee in, de jungle roept om een hike, de vulkanen voor een hoogte-stage, mijn alcoholreceptoren hunkeren naar cocktails met de Braziliaanse Ironman-afgevaardigden, en het asfalt tussen de lava-velden loert naar mijn benen om ze uit te testen. De hoofdsponsor (anoniem) van mijn crowdfunding zet me op mijn plaats als ik vertel dat ik bijna breek voor de verleidingen van het eiland.
Ik herinner me wat ik zelf altijd zeg tegen vrienden die gaan stappen, slecht voorbereiden of andere domme dingen doen vlak voor een race of tentamen: dan durf je je eigen zwakte niet onder ogen te zien en zoek je een excuus, zodat je bijvoorbeeld kan zeggen: “Ja maar ik was heel brak, dus eigenlijk is het heel goed dat ik überhaupt gefinisht/geslaagd ben”. Gelukkig is mijn reisgenoot (mijn moeder) ook blij met alle bloemen die hier groeien
om het huis, komen de gekko’s vanzelf naar je toe en is snorkelen een goed alternatief om Ironman-fähig te blijven.
Bij de zwemtraining plaats ik mijn reisgenoot langs het bad. Als een leeftijdgenote me voorbij zwemt tijdens haar warming up terwijl ik net een baantje op 100% aan het zwemmen was, maak ik mezelf tegen beter weten in wijs dat ik de 10min die ik op het zwemmen ga verliezen wel kan pakken op de fiets, want haar benen lijken niet zo gespierd… Maar allerlei twijfels komen boven: was het focus-technisch bijvoorbeeld toch niet handiger was geweest om toch een groep atleten als reisgenoot te hebben in plaats van mijn moeder?
Na mijn sessie kijk ik nog eens naar de dame in mijn baan, en realiseer ik me dat dit de enige pro is die ik buiten Yvonne van Vlerken en Bas Diederen herken:
Het is Eva Wutti, die in mijn eerste en tot nu toe enige Ironman Barcelona de snelste dame overall was.
Ow yeah! 1) dit is dus geen concurrent in mij agegroup en 2) Eva blijkt ook met haar moeder hier te zijn! Tjongejonge wat ben ik toch profi!
De moekes zitten gezellig te kleppen. Nu maar hopen dat mijn moeder niet over mij staat op te scheppen.
Zij weet natuurlijk niet dat Eva dik een uur sneller finishte dan ik in Barcelona
