Monique Diederen; “Ik ben thuis de planner”
We hebben geen standaard gezinsleven, het is een lifestyle, echter weet ik niet beter. Toen ik Bas leerde kennen was Bas al vol met triathlon bezig. Nu we kinderen hebben is het wel telkens puzzelen om de planning rond te krijgen. Ik werk, de kinderen gaan naar school, zitten op sportclubjes en hebben afspraakjes met vriendjes en vriendinnetjes. Dit vergt een strakke maar ook flexibele planning. Ik ben thuis de planner en probeer Bas zoveel mogelijk te ontlasten met de praktische zaken zodat als Bas thuis is hij zich kan richten op ons gezin. De opa en oma’s helpen tussendoor mee om te zorgen dat alles soepel verloopt als ik werk.
Als Bas in het buitenland is voor trainingen of wedstrijden draait ons gezin gewoon door. Ook de kinderen weten niet beter. Het zijn zijn grootste fans. En weten alles van wat papa doet, vooral Sam heeft grote interesse in papa en is reuze trots. We hebben dagelijks contact via face-time, dan delen we de dagelijkse dingen.
Maastricht was voor de kinderen de eerste IronMan waar ze bij waren. Ze waren enorm onder de indruk. Dit was toch een heel andere ervaring dan het vanuit thuis volgen. Geen enkele keer hebben ze gezeurd of gevraagd wanneer het klaar was. Pure aandacht voor papa hadden ze. Ik voelde de spanning van ze voordat Bas over de finish kwam. Een bijzondere ervaring. Normaal gezien zitten we thuis achter de computer. Ook met z’n allen. Vaak met familie en vrienden erbij. Er wordt dan echt meegeleefd en na de wedstrijd is het altijd wachten op het telefoontje van papa. Sam heeft de grootste interesse in wat papa doet, de hele klas is altijd tot in detail op de hoogte van de bezigheden van papa. Trots is hij. De poster van papa hangt boven zijn bed en hij slaapt nog steeds met het wedstrijdboekje van Maastricht. Alle medailles en troffees gaan mee naar school. Ik durf niet te zeggen of een van onze kids ooit IronMan gaat doen. Ze zijn nog te klein om precies te weten wat het inhoud.
De voorbereidingen thuis voor een wedstrijd doen we eigenlijk ook samen. Het is een enorme opbouw van spanning voor een wedstrijd. We leven er als gezin naar toe vandaar ook altijd een enorme ontlading na een finish. Als het niet gaat zoals gehoopt voelen we thuis ook samen de teleurstelling. Kortom, we doen dit samen als gezin. Tijdens de start van een wedstrijd draag ik het stokje over aan Bas en mag Bas het afmaken.. Wij wachten dan in volle spanning op het resultaat!
