Het West Brabants bloed van Ironman Carlo – Wim’s Tri Journaal 7
ZONDAG – Het zijn geen Olympische Spelen, waar je weer vier jaar op moet wachten als een prestatie tegenvalt. Over 363 dagen is de volgende Ironman. Ook dan sneuvelen reputaties of duiken nooit verwachte outsiders op.
Woorden van troost brengen een topsporter vaak niet meteen tot de motivatie om er weer een vol jaar tegenaan te gaan. Woorden van een ervaren topsporter wel. De tweets van Rob Barel (door ons integraal overgenomen) aan Bas Diederen zullen de laatste goed doen. Rob wisselde in de beginjaren hoge pieken af met diepe dalen. Als wereldtopper voorbijgelopen worden door Paula Newby Fraser, het overkwam ook hem. Zoals Bas dit jaar het triathlonwonder Daniela Ryf voorbij zag flitsen tijdens het fietsen. Maar toen al leverde onze eerste mannelijke Ironman-winnaar sinds 2006 vooral een strijd met zichzelf. Wat er om hem heen gebeurde was van generlei belang.
Ik zie de beelden terug, die Team4Talent onder meer daar L1 gestuurd heeft en denk: is Bas nu weer tegen die Cauberg aan het klauteren? En dat op een supervlak gedeelte van het parcours. Als de kadans ontbreekt, zie je dat bij de ‘gigant uit Susteren’ heel snel terug: de kracht in zijn lijf lijkt geen kant op de kunnen. Het volgende fragment is van de marathon. Boom Boom Bas is Baal Baal Bas. Halverwege de martelgang houdt ie het voor gezien.
Speculeren kunnen we altijd, laat ik daar niet aan mee doen. Misschien één ding: moet Ironman bezig blijven de profs zo’n zwaar voorprogramma met puntensystemen voor te schotelen, terwijl de absolute top zich met een top 10-klassering dit jaar automatische weer kwalificeert? Ik pleit voor een terugkeer naar de oude situatie: slots per wedstrijd, voor agegroupers en voor profs.
Jan Frodeno en Daniela Ryf deden waar ze voor gekomen waren: winnen. Raelert had ik niet meer tot een dergelijke prestatie in staat geacht en Tim O’Donnell bewees dat Amerikanen op Hawaii net dat beetje extra hebben. De Britse runners up Joyce en Blatchford had ik daar ook wel verwacht.
Ons achttiental dan. Van mij krijgen ze allemaal een dikke voldoende. Hawaii is met een enkele andere triathlon te vergelijken. Uitdoen is hemels, magisch en brengt je in het Walhalla van de driekamp, die overigens op T-shirts ook al swim-Frodeno-run genoemd wordt.
Van Frodo naar zijn tegenspeler Samwise Gamgee scheelt maar 7 uur en 15 minuten. Acteur Sean Astin, wereldfaam verworven met Lord of The Rings oogt niet als de meest atletische deelnemer. Maar voor de Ring of Flowers moest alles wijken en na 15,5 uur is ook deze celebrity op Alii Drive terug, de ontroering is op zijn gezicht te lezen. Hier kan geen Oscar tegenop.
Misschien denkt Carlo van Lienden wel hetzelfde: hier kan geen Gouden Televizier ring tegenop. Dat de Eemnesser tv-redacteur de beste Nederlander wordt is mooi. Dat hij 50e over-all wordt geeft zijn prestatie extra glans. Wist u dat bij de mannen sinds 2000 slechts drie landgenoten ook een top 50-klassering behaalden? Nee, nou ik vertel het u: Frank Heldoorn, Anton Mol en….Bas Diederen.
En nu dus Carlo. Mijn goede vriend Koos Moerenhout wees me op de Westbrabantse roots van Carlo. In Steenbergen (waar trouwens ook de moeder van Alex Zülle woonde) wonen zijn ouders nog steeds. “In zijn jonge jaren geen onverdienstelijk junior-wielrenner.” aldus Koos, die dankzij partner Tamara Schijff steeds meer belangstelling voor triathlon aan de dag legt. U begrijpt mijn West Brabants hart klopt sneller bij de prestatie van Carlo.
We kunnen – en zullen – het ook in de Tri-journaals nog wel een paar dagen over Hawaii hebben. En over Linda van Vliet, die zich op het EK crossduathlon plots wegcijferde om als guide met de paratriathlon mee te doen. De ITU-reglementen schrijven dan voor dat je niet meer als elite mee mag doen. Nou ja zeg! Gelukkig was de Nijmeegse wel bijtijds klaar om in haar agegroup toe te slaan: tien minuten voorsprong! Voor Youri Keulen was een negende juniorplek weggelegd. Para-pionier Rob Noordzij sloot het rijtje deelnemers: vierde.
Militairen hebben het geluk voor hun sport naar bijzondere landen te kunnen. Hun WK was b.v. al eens in India en nu waren de Military Games in Korea. Andrea Jochems (26e) en Willem de Vos (72e) waren in het wereldveld onze beste landsdienders. In de mixed-teams was het Oranje-legertje goed voor ‘geef acht’, pardon: ‘plaats acht’.
Volgend jaar voor iedereen nieuwe kansen. Sterker nog: dan zijn ook de Olympische Spelen weer terug.
