Carlo van Lienden: “mijn eigen overwinning hier in Kona”.
We voelden Carlo van Lienden na zijn Hawaii-race toch nog maar eens nader “aan de TAN(d)”.
Het was een wedstrijd en verloop waar ik niet eens van durfde te dromen. Ik denk dat ik het maximale er aan gedaan heb om mij zo goed mogelijk voor te bereiden, maar ik wist ook dat op Hawaii andere regels gelden. Dat merkte ik ook direct nadat ik twee weken geleden aan kwam, werd totaal op het verkeerde been gezet door jetlag, parcours wat veel lastiger was dan gedacht en de weersomstandigheden.
Vriend/trainingsmaat/coach Chris Brands stelde mij gelijk gerust door te zeggen dat het logisch was na de eerste week kwam het juiste gevoel weer terug. De wedstrijddag zelf was eigenlijk in een zucht en een vloek voorbij. Zat er vanaf de eerst slag bij het zwemmen heel ontspannen in en kon dat tot de finish vasthouden. Op de fiets wist ik welke vermogen ik wilde moest rijden om ook nog een beetje benen te hebben voor het lopen en het lopen was het beste loopje van hele jaar voor mij geloof ik haha. Had Alii Drive met trainen paar keer gelopen en ook paar keer na lang en hard fietsen en dat viel steeds behoorlijk zwaar maar zaterdag was het gewoon heerlijk, enige echt lastige moment was Energy Lab uit. Daar dacht ik even: de koek is op, hoe ga ik naar huis komen vandaag? Maar eenmaal op de Queen K ging het weer prima en kon ik zelfs nog beetje pushen.
Voor mij was het in ieder geval de perfecte race, daar hoef ik niet voor te winnen.
Het gevoel en de flow van die dag is waar ik naar toe gewerkt heb en als dat op zo’n dag allemaal samenvalt dan is mijn dag meer dan geslaagd, daar is winnen ondergeschikt aan. Ik was mij totaal niet bewust waar ik lag in de wedstrijd. Heb mij er ook niet mee bezig gehouden omdat het je tijdens de wedstrijd niks brengt. Zeker hier niet. Bij Hawi had ik wel de indruk goed te zitten, gezien de hoeveelheid jongens die terugkwamen, maar dat heb ik ook direct weer losgelaten. Je moet nog terug en daarnaast ook nog een stukje lopen. Tijd en plaats was echt niet waar ik vooraf en tijdens de wedstrijd mee bezig ben geweest, mijn plan uitvoeren en dan zien we wel. Ik denk dat je hier pas op de terugweg uit Energy Lab daar mee bezig moet en kan zijn. Tot die tijd heb je je handen vol aan jezelf.
Het hele jaar stond in teken van deze wedstrijd en alle andere wedstrijden (al doe ik er ieder jaar maar heel weinig) waren bouwstenen naar 10 oktober. Zell am See betaalde ik nog veel leergeld en verklote ik een podiumplek en daar ben ik wel even chagrijnig van geweest, maar ik weet ook dat het de laatste belangrijke prikkel was om in de weken die ik had de punten op de i te zetten. De laatste kilometers hier zijn gruwelijk. Palani af is geen feest na 40 kilometer en het stuk van Palani naar de bocht van Alii Drive kills you!
Maar Alii Drive is natuurlijk de hemel. Mijn vrouw stond net voor de finishstraat en dat was een heel mooi moment om samen te delen en de finishstraat zelf, het leek wel of ik in een film zat. Die mensen worden helemaal lijp, zo mooi. Ik had wist dat er niet direct iemand achter mij kwam dus ik heb de tijd genomen. Dacht fuck it, nu we er toch zijn maken we er ook een momentje van. Dat is aardig gelukt haha. Ik zal het nooit vergeten en alles wat ze er over zeggen en schrijven is waar, voor mij was de hele Kona droom het meer dan waard om na te jagen.
Ik lijk misschien wat onverschillig over wel of geen podium halen, maar ik zie mijn triathlon’carriere’ echt als hobby en ontspanning naast mijn dayjob, waar 24/7 druk op de heksenketel staat. Het moet goed en het moet kloppen, maar mijzelf ook nog in de sport druk opleggen van het moeten presteren, dat heb ik met vallen en opstaan wel beetje afgeleerd en misschien is dat wel mijn eigen overwinning hier in Kona.
2016? Ik weet het nog niet zo goed. Ik heb dit lange tijd als stip op de horizon gehad en ook niet willen nadenken wat daarna. Niet qua sport en niet qua werk. Nu ligt alles open wat mij betreft en gaan we eens rustig onderzoeken wat kan en wat goed voelt. De combinatie familie-werk-sport is een lastig voor mij ook vanwege de vaak toch lange dagen die ik maak bij Late Night. Het is niet altijd eenvoudig er om 0.30 uur in te stappen en om 7 uur aan de rand van het zwembad te staan voor een afmatsetje van Chris Brands. Dus nu de druk van de ketel is gaan we nieuwe bouwtekeningen maken in alle opzichten. Maar wat knaagt is dat mijn beste marathontijd nog altijd met een 3 begint ipv een 2, dat wil ik in 2016 wel veranderen en de Norseman is iets wat mij ook al jaren trekt.
Ik lijk misschien wat onverschillig over wel of geen podium halen, maar ik zie mijn triathlon’carriere’ echt als hobby en ontspanning naast mijn dayjob, waar 24/7 druk op de heksenketel staat. Het moet goed en het moet kloppen, maar mijzelf ook nog in de sport druk opleggen van het moeten presteren, dat heb ik met vallen en opstaan wel beetje afgeleerd en misschien is dat wel mijn eigen overwinning hier in Kona.
Als laatste stelde ik aan Carlo voor zelf maar eens aan de tafel bij Humberto plaats te nemen:
Haha, nee aan tafel bij Humberto zie je mij alleen tijdens de repetities en dat houden we ook zo!!
