El pigmeo magnifico: Raul Mico – Wim’s Tri Journaal 14
MAANDAG – Afmetend aan de prestaties van afgelopen weekeinde zou je niet zeggen dat het lange seizoen zo goed als voorbij is. Wekelijks sta ik weer verbaasd hoeveel wedstrijden er nog zijn en hoe gretig de atleten nog in het water duiken of aan de eerste run beginnen. En zelfs als er geen combinatiewedstrijden meer in de buurt zijn, dan is er altijd nog de….Amsterdam marathon. Ik was dus even bang dat deze rubriek in de wintermaanden snel opgedroogd zou raken, maar niets is minder waar. Ergo: geen tijd te verliezen Wim, terzake.
De ICAN (yes, I can)-triathlons zijn sinds juni dit jaar ook in Nederland geen onbekend verschijnsel meer, al moest Amsterdam dan nog wel een beetje inboeten op het voorgeschotelde finishdecor. Dat was nog een halve, in het Spaanse Gandia konden de deelnemers kiezen tussen de IM-distance of de halve. Thijs Koelen had nog wat recht te zetten na Almere en kreeg startnummer 1 toebedeeld. De Deldenaar kon zijn favorietenstatus helaas niet waar maken. Bij het lopen stapte sympathieke Thijs uit.
Beste Nederlander werd nu Mark Lodewijks op een twaalfde plaats. Markie Mark scoorde een mooie 9.52.30 uur. En ook de Brabantse veelvraat Henri Bijnen mocht niet ontbreken: exact elf uur deed hij er over. Walter Vorsselmans volgde tien minuten later. Meeste aandacht in de media ging trouwens uit naar de finish van de 1,30 meter grote Raul Mico. De Spaanse dwerg deed 7.36 uur over de halve afstand. We vonden een imponerend filmpje van deze Spaanse matador. Een diepe buiging voor deze nieuwe triathlonheld!
Het Ironman-circus dendert gewoon door. De race in Maryland ging drie weken geleden niet door vanwege de storm en ook nu waren de golven zo heftig dat het zwemparcours tot 3 kilometer werd ingekort. Het was een agegroup Ironman dus dat winnaar Tim Smith geen ‘ooh die’-erlebnis oproept, is logisch. Eén landgenoot nam de moeite opnieuw naar Maryland af te reizen: Karel Citroen is zijn naam. Familie van het automerk? Hoe dan ook hij verzuurde niet, want een 48e plaats in zo’n massaveld is best goed. Zelfs in de 70.3 PortMacquarie waren vier Nederlanders: Ellen Meelkop (150e) en Bas Overweg (186e) waren de beste landgenoten Down Under.
Veel triatleten zien Amsterdam als de ideale ‘kale marathon’. Zo noemen we dat als het zwemmen en fietsen achterwege blijven. Oud-duatleet Ronald Schroër was natuurlijk een topper met 2.17.52. De beste ‘echte’ triatleten waren Erik-Jan Spijkerman en Rudi Jansen, die pal achter elkaar in 2.48.30 de streep van het Olympisch stadion bereikten. Verder nog onder de 3 uur: Thomas Naasz, Frank Heestermans, Gert-Jan Liefers, Martijn Hiensch en oudgediende Roeland Wezelenburg. Bij de vrouwen natuurlijk Mireille Baart superieur als achtste in 2.49.18 en een debuterende Sandra Wassink in 3.28.18.
Had ik gisteren niet beloofd nog wat meer over Youri’s mondiale uurrecord te schrijven? Het komt er nog niet van, want het nieuws verdringt zich en ook dit WTJ is niet van elastiek. Op de vraag hoe hij zich na afloop voelde, leek het of Youri het in Keulen hoorde donderen: ‘Man, man, ik ben gesloopt.’
