The road to Kona van Dirk, Rahel en Tineke – Wim’s Tri Journaal (35)
DONDERDAG – In huize Wijnalda, Bellinga en Van den Berg was het deze week weer uitzwaaidag. Koffer met fiets gepakt en uitzwervend naar alle uithoeken van de wereld. Dirk Wijnalda stapte in eerst op de trein in Utrecht, die hem naar Schiphol bracht en vervolgens koos hij het luchtruim naar Arizona. De Ironman in Tempe staat op het programma van de Hellas-topper. Dirk start bij de profs net als leeftijdsgenote Rahel Bellinga. Van de Nederlands kampioene op de halve afstand weet ik het niet, maar Dirk heeft deelname op Hawaii áls prof in zijn achterhoofd. En wat de geboren Fries in zijn hoofd heeft, dat heeft hij niet in z’n…
Ook Rahel is door blijven trainen voor de relatief late Ironman in het seizoen. Maar triathlon beoefenen we tegenwoordig het hele jaar rond. Lente, zomer, herfst, winter. Het maakt de duursporter niet meer uit wanneer een wedstrijd valt. En wie als prof wil uitkomen in Kona, moet vaak aan de bak. Neem Dirk Wijnalda. Hij werd zevende in Barcelona, goed voor 400 punten. Maar da’s nog niet genoeg voor Hawaii. De vertraging die Dirk overigens op Schiphol had (te zware bagage) compenseert hij zondag vast met een razendsnelle eindtijd en dito klassering.
Een derde professional, die zaterdag al aan de bak moet, is Tineke van den Berg. Maar de Rotterdamse heeft een vlucht oostwaarts geboekt. Voor haar staat de Ironman in Langkawi Malaysia op het menu. Tineke had in het ‘Almere-weekend’ een sterke wedstrijd in Wales en ook zij is dus in de goede ‘flow’ voor een debuut op Hawaii. Mits voldoende hittebestendig, rolt er ook voor de Trivio/Long Distance-atlete, vast een mooi resultaat uit. Go, go, go Dirk, Rahel en Tineke. En dan is John Raadschelders nog op de Filipijnen, waarschijnlijk niet om mee te doen aan de Powerman…
Over Almere gesproken. De afgelopen editie van de Challenge Almere-Amsterdam werd door de deelnemers gehonoreerd met het rapportcijfer 8,5. Daar kon je vroeger mee thuis komen als dat op school gehaald werd. Een terechte waardering overigens, waar voorzitter Patrick Seinstra en zijn team apetrots op zijn.
Moet ineens denken aan de jaren dat we behalve de triatleet en triatlete van het jaar, ook de organisatie van het jaar kozen. Best aardig om dat weer her in te voeren, lijkt me. Of we houden die verkiezing op trikipedia.nl waar we in de nabije toekomst toch plannen hebben voor iets dergelijks. Later meer daarover.
Later meer. Dat geldt ook voor de organisatie van Amsterdam-West, volgend jaar strijdtoneel van het NK Olympische afstand op 5 juni. Vandaag werd bekend dat start, wisselzones en finish aan de oostoever van de Sloterplas komen te liggen. Daar heeft de organisatie voor de komende jaren groeimogelijkheden. De plannen zijn groots. In 2016 laat de stichting al 950 deelnemers toe, in de jaren daarna nog meer.
Tot slot werd ik nog gewezen op de afscheidswedstrijd afgelopen weekeinde van het triathlonkoppel Justin en Belinda Granger. Ze legden in Bohol, da’s ook Filipijnen trouwens hun laatste triathlon af en gaan – zo te zien – genieten van hun welverdiende rust. Noem het dertig jaar ervaring in de sport, maar ik geloof nooit zo in afscheidnemende triatleten. Want had Belinda na Roth vorig jaar ook al niet geroepen dat ze het welletjes vond. En staat op hun Facebook-pagina al niet de race in Lake Phukett aangekondigd. Hoe het ook zij, we hebben 15 jaar genoten van de topprestaties van dit Australisch koppel. Belinda schreef maar liefst 14 Ironmans/Challenges op haar naam – vaak in Azië – maar ook Roth. Justin kwam acht keer tot een top tien-klassering op hele triathlons, zonder zege. In Wanaka 2008 stond hij op het podium als derde. Thanks for the great performances BG en JG and see you soon in….the next race 😉
