Rust en te rustig – Wim Tri Journaal 62
MAANDAG – Het zal triatletes als Rachel Klamer en Yvonne van Vlerken rust geven als je al zo lang van tevoren weet dat je aan de start kunt staan van de wedstrijd van je leven. Onder druk presteren is leuk, maar dan liever in de race, waar het toe doet dan in allerlei kwalificatiemomenten. Vaak genoeg waren er Olympiërs die zichzelf op de Spelen voorbij holden, omdat ze zich in extremis nog wisten te plaatsen. Van Bas Diederen werd aanvankelijk ook gedacht dat Maastricht en Hawaii te kort op elkaar zaten. Hoe dan ook, Rachel en Yvonne kunnen relaxed naar hun evenement van het jaar toewerken. Maar ook weer niet té ontspannen natuurlijk.
Loon naar werken, dat mag je bij Yvonne de laatste weken wel stellen. Want welke triatleet is het gegeven om in deze fase van het seizoen, waarin de gemiddelde triatleet de kerstboom aan het opzetten is en socialiseert met de naasten, zo hard competitie te blijven doen met als gevolg vier podiumplaatsen bij 1 Ironman en drie 70.3 Ironmans/Challenges? Fenomenaal. De concurrentie was niet mals, maar geen van Yvonnes tegenstanders deed zo’n zware wedstrijdreeks.
Vermoeiend is het misschien ook om naast werk en thuis de Tri Journaals bij te houden. We doen het graag overigens en het wordt zeker gewaardeerd. Maar er valt wel eens een blue Monday tussen. Die had de ITU ook geloof ik getuige de foto op site en twitter. Zeer blauw.
Uniek was de Giathlon in alle opzichten. Ook voor speakers, want ik kan me niet heugen dat ik ooit ALLE deelnemers in een triathlon kon interviewen terwijl ze aan hun wedstrijd bezig waren. Dat overkwam in de oertijd hooguit Avro’s Sportpanorama bij de Holland Triathlon in Almere… Een kritische noot dan toch. Niet richting organisatie, niet richting vrijwilligers of jury, maar richting (top)triatleten en ook een beetje NTB. Ik snap best dat iedereen er een intensief jaartje sporten, organiseren etc. op heeft zitten, maar voor dat fantastische goede doel, het Fonds Gehandicaptensport, hadden toch wel iets meer atleten/bestuurders e.d. de agenda vrij mogen maken. Nu bleef het bij een handjevol mensen van enige naam uit onze sport, terwijl juist vanuit het fonds een aantal grote ambassadeurs uit de topsportwereld wel de moeite namen naar Dordrecht te komen.
Afijn, iedereen het voordeel van de twijfel gevend, reken ik op een massale opkomst zodat de Giathlon-club en het Fonds Gehandicaptensport volgend jaar ook kan zien wie de vaandeldragers uit de triathlonsport zijn. Wie de schoen past, trekt hem aan. Tot volgend jaar: 11 december!
Morgen meer, dan is het immers dinsdag. Happy Tuesday, zoals Giel Beelen altijd zegt. Die begint trouwens ook zo aan zijn uitputtingslag in het Glazen Huis te Heerlen!
