Hoe is het nu met ………Irma Heeren

Van verlegen Zeeuws politiemeisje in het Zeeuwse duathloncircuit tot Nationaal, Europees en Wereldkampioene.

Van du- en triatlete tot beoogd deelneemster op de marathon in Athene.

Van topsportster tot fulltime medewerkster Shimano.

 

Slechts 3 zinnen, maar er zit een heel bijzonder leven verscholen in deze 3 zinnen.

 

Wereldkampioene duathlon 1994, 1997, 1999

Europees kampioene duathlon 1993, 1996,1999,2001

Nederlands Kampioene duathlon 1993, 1996,1997

Europees kampioene LD triathlon 1999

Nederlands kampioene LD triathlon 1994, 1999

Nederlands kampioene middenafstand 1999

Winnares Almere 1994, 1999

Nederlands kampioene 10 km 1998

Nederlands kampioene veldlopen 1993, 2001, 2002, 2003

Nederlands kampioene halve marathon 1994, 1997, 1999

 

Een opsomming van titels uit een bewogen 15 jarige topsportcarrière, met vele successen.

 

Irma Heeren, sinds 2004 werkzaam bij Shimano, functie teamleider, woonachtig in Harderwijk, getrouwd met Chris.

Ze is bijzonder opgewekt, opgeruimd en enthousiast als ik haar bel. Een vrouw die vol in het leven staat. Eerst even “koeien uit de sloot halen” en dan aan de slag. 15 jaar topsport en 10 jaar aanpassen aan de status “normaal burger” passeren de revue, met alle hoogte- en dieptepunten.

 De keuze’s

Twee bijzondere momenten in de topsportcarrière van Irma komen vrij snel aan de orde;

2001 nam ze de beslissing haar du-en triathlonloopbaan te verruilen voor de atletiek, specifiek de marathon en te gaan voor kwalificatie voor de Olympische Spelen in Athene,2004 het afscheid van de topsport, gedwongen door blessureleed.

“Het besluit om te stoppen met duathlon en triathlon heb ik genomen in 2001 omdat ik toe was aan een andere uitdaging/prikkel. Ik wilde graag deelnemen aan de Olympische Spelen. Duathlon was en is geen Olympische sport en voor de Olympische afstand was mijn zwemonderdeel niet mijn sterkste kant. Daarnaast was ik dat jaar aangereden door een auto en lag mijn schouder in puin, waardoor ik ook niet in staat was met te focussen op verbeteren van mijn zwemmen. Dat gevoegd bij mijn wens om op de Olympisch Spelen uit te komen en de vragen van de KNAU om me als alleskunner te specialiseren op atletiek, heeft mij het besluit doen nemen te gaan voor de Olympische marathon. Achteraf heb ik wel spijt van deze beslissing, de eenzijdige trainingen voor de marathon hebben veel meer blessures gebracht, alhoewel ik altijd wel ben blijven fietsen. Ik had de kwaliteiten en conditie om de limiet te halen, echter het is me niet gelukt in een wedstrijd. Ik wil niet van een frustratie spreken, maar ik vind het vervelend dat ik niet in staat ben gebleken de marathon volledig te beheersen. Op de een of andere manier kon ik die afstand niet altijd goed in balans houden”.

Na de sport…….

In 2004 volgde het gedwongen afscheid van Irma aan de wedstrijdsport; een hardnekkige rugblessure was de oorzaak. Het lichaam, maar ook het hoofd gaven aan dat het niet meer ging. Heeren begon part-time bij Shimano en stortte zich volledig op haar maatschappelijke carriere; het beste uit jezelf halen en de behoefte aan afleiding zorgden er voor dat ze vol voor haar maatschappelijke loopbaan kon gaan. In 2006 openbaarden zich andere lichamelijke maar ook psychische klachten. Inmiddels had ze een full time baan bij Shimano.

Heeren: “Ik werd heel duizelig, mijn lijf ging raar doen, ik werd een schuw iemand die de straat niet meer op durfde. Ik verloor mijzelf in mijn nieuwe identiteit . Het werd een warboel in mijn hoofd, ik kon niet meer helder denken, soms leek het wel of lichaam en geest een eigen leven gingen leiden”.

Ik was mijn identiteit als topsportster verloren en veranderde als persoon, waardoor ook onze relatie onder druk kwam te staan. Meermalen heb ik gedacht; voor mij hoeft het leven niet meer. Gelukkig hebben Chris en ik elkaar niet losgelaten, ondanks het feit dat we op twee eilanden leefden, we hebben hulp gezocht en uiteindelijk zijn we er veel sterker samen uitgekomen. Ook heb ik hulp gezocht, van assertief topatlete was ik weer een verlegen, niet assertieve burger geworden en heb studies opgepakt”.

“Ik heb jaren nodig gehad om me weer fit en happy te voelen, zoals ik tegenwoordig in het leven sta. Ik sport nog steeds dagelijks (fietsen, lopen, fitness), maar zoek de competitie niet meer op. Met mijn instelling is dat absoluut onmogelijk. Diep in mij komt dan weer de topsportster boven, die het maximale er uit wil halen en dat is voor mij een enorme valkuil”. Dit bleek maar weer eens toen Heeren op uitnodiging deelnam aan de Kustmarathon in Zeeland 2012. Ondanks het feit dat ze vooraf had aangekondigd dat men niets van haar moest verwachten, ging ze toch er weer vol in. “De pers vergrootte mijn deelname uit, het publiek riep mijn naam en ik liet me verleiden tot prestatiedrang. Ik ben toen veel te diep gegaan, mijn lijf ging zo reageren dat ik ’s nachts niet durfde te gaan slapen, omdat ik bang was dat ik de volgende ochtend niet meer wakker zou worden. Het is en blijft mijn valkuil. Tegenwoordig loop ik wel weer eens een wedstrijd, maar dan samen met iemand, waarvan ik zeker ben dat ik in een rustig tempo mee kan”.

Pijnpunt

Gefrustreerd is Irma Heeren absoluut niet over haar sportcarrière en alles wat daar op volgde, echter wel zijn er een aantal aandachtspunten voor bijvoorbeeld de sportbonden. “Vanaf het moment dat ik aankondigde de switch te maken van du- en triathlon naar atletiek en mijn laatste wedstrijd had gedaan in Venray, heb ik nooit meer iets van de NTB vernomen. Datzelfde geldt voor de KNAU na mijn stoppen als atlete. Je bent jarenlang een soort boegbeeld geweest voor hen, maar de waardering daarvoor blijkt nergens uit en dat is nog altijd een pijnpunt. Ook nazorg voor gestopte topsporters ontbreekt”.

Hoogtepunten

Als we Irma vragen naar haar mooiste herinneringen uit haar sportieve loopbaan, komt ze, zoals een multiduursportster betaamd, met drie soorten wedstrijden, welke op haar netvlies gebrand staan:

“De Europese titel LD triathlon in Almere 1999, ik kwam terug na een periode van blessureleed, had veel te weinig getraind. Nog altijd raak ik over die wedstrijd niet uitgepraat”.

“De wereldtitel duathlon 1997.In een roerige privé-tijd qua relatie en verdriet kon ik als gevoelspersoon toch weer boven mezelf uitstijgen”.

“De halve marathon in Egmond waar ik nog altijd het parcoursrecord op mijn naam heb staan”.

Irma Heeren; topsportster met hoogtepunten en diepe dalen en inmiddels haar draai gevonden als “normaal burger” en heel gelukkig met haar Chris en haar baan.