Moeten is willen&kunnen geworden.

1. Je hebt dit jaar, gezien je drukke baan en ietwat hobbelige aanloop naar Ironman Hawaii daar een uitzonderlijke prestatie geleverd. Kun je aangeven hoe je de boel in balans weet te houden?

De eeuwige balans. Het is belangrijk om te realiseren dat iedereen er mee worstelt. Dat zorgt in veel gevallen al voor acceptatie want het is ontzettend lastig voor iedere age grouper om werk en sportambities te combineren. Daarnaast denk ik dat het heel belangrijk is keuzes te maken en niet te veel te willen. Als je ergens voor gaat (halve, hele, Hawaii of weet wat dan ook) dan zul je als triathleet keuzes moeten maken. Eén ding (privéleven) goed doen is al lastig, twee (werk) zeker en drie (triathlon) bijna onmogelijk. De eerste jaren dat ik weer intensief ging sporten liep ik regelmatig vast, omdat ik mijzelf te ver over de rand duwde, omdat ik op alles gebieden vol gas ging. In je training periodiseer je en dat moet je ook doen met alles wat er naast het sporten in je leven speelt. Gaandeweg heb ik beter leren aanvoelen wanneer ik meer van mijzelf moest en kon vragen op welk gebied. Het kost voor ieder individu tijd te ontdekken wat voor hem of haar het beste werkt en een paar keer op je knieën zitten omdat je te veel van jezelf gevraagd heb is helemaal niet erg want ik weet zeker dat het mij geholpen heeft een betere atleet te worden. Planning van korte, middel en lange termijn is key en wees daarbij realistisch. Stress op het werk of elders? Accepteer het en haal het gas er in je trainingen een beetje af. Blijf trainen maar even easy. Bij balans hoort voor mij overigens ook vijf uur rondfietsen in de polder. Het compenseert voor mij een hectisch werkleven.

2. Je bent van origine afkomstig uit het wielrennen, wat kunnen beide werelden in jouw ogen van elkaar leren?

Beide sporten kunnen van elkaar leren het zou niet goed zijn als dat niet het geval is. Wel ben ik van mening dat wielrenners meer kunnen leren van triathleten dan andersom. Het zal wellicht met de leeftijd van beide sporten te maken hebben want in de basis vind ik de triathlonsport veel meer bij de tijd. Individueel zijn triathleten (juist afgemeten aan age groupers) veel meer met hun sport bezig en hebben meer kennis valt mij op. Voeding, materiaal, training, fysiologie alles zuigt een triathleet op. Als Wilco Kelderman recent aangeeft dat hij de oorzaak heeft gevonden voor een dramatisch wielerseizoen (2015) en dan aangeeft dat het volgens hem komt door te hard trainen (o.a. op hoogte) in combinatie met te weinig eten dan sla ik echt met mijn hoofd op tafel van verbazing. We hebben het hier dus over één van de meest getalenteerde renners van het land in de duurste wielerploeg (LottoNL Jumbo) dat mag toch never nooit gebeuren? Hoe fucking amateuristisch is dat in deze tijd? Hij is niet op de juiste manier met zijn vak bezig, kan onervarenheid zijn maar deze fout gaat er bij mij alleen in als je nieuweling of junior bent en de ploegleiding moet zich helemaal kapot schamen want die laten het gebeuren. In die zin zou je kunnen zeggen dat de conservatieve wielerwereld er goed aan zou doen jonge renners allrounder op te leiden maar het is ook een DNA verschil. Triathleten zijn intrinsiek gemotiveerd om een moeilijkere puzzel te leggen! Triathleten kunnen op specifieke wielerzaken natuurlijk wel veel leren van wielrenners. Door het seizoen heen op de ergometer trainen, trainingswedstrijden voor groepsgevoel en vooral bochten rijden.

3. Is je beleving van sport in de loop van het proces veranderd, en zo ja hoe? Wat zijn je belangrijkste lessen?

Plezier voorop zonder daarbij ambitieloos te zijn is iets wat ik heb moeten leren. Toen ik na een periode van inactiviteit de draad weer oppakte stak direct het competitiebeest de kop op. Gaf het ook al een beetje aan in het balansdeel maar trainen was trainen en zo zag ik dat ook en dat riep oude gevoelens op uit mijn wielertijd en dat moest ik tackelen. Het boek ‘Running with Joy’ van Ryan Hall (ook voor minder gelovigen) was een belangrijke start voor verandering. Ik herkende heel veel van wat hij beschreef en dat zorgde voor acceptatie. Daarna ben ik met sportpsycholoog Sandra van Essen aan de slag gegaan wat dingen op te ruimen en helder te krijgen en met haar heb ik zo’n te gek traject afgelegd dat ik durf te stellen dat het mij meer waard is dan mijn 9.16 in Kona. Lessen die ik mijn leven lang kan gebruiken bij wat dan ook. Moeten is willen&kunnen geworden.

Ik nomineer Chris Brands:

– je bent een triathlondino en weet van geen ophouden. Wat is na al die jaren en mooie prestaties je motivatie om nog dagelijks triathlon te eten, drinken en ademen?

– de afgelopen 2 jaar heb je met Team TTW deelgenomen aan de Eredivisie Competitie. Welke indruk heeft dat op jou achtergelaten?

– alles gezien en meegemaakt. Wat is je beste advies aan nieuwkomers in de sport?