De echte helden in aflevering honderd, cent, one hundred, hundert, cem, cien, cento. – Wim’s Tri Journaal 100
DONDERDAG – Ik kan het niet zo goed inschatten of 100 keer schrijven over een zekere passie een enorme prestatie is? Het voelt niet zo. Destijds waren er bij mijn 25e speakerklusje Almere 250 herinneringen en die rolden ook dagelijks uit mijn tikapparaat. Enzo Knol heeft al 903 vlogjes gemaakt zie ik. En die gaan allemaal over hemzelf. Enzo die een boterham smeert, Enzo die vissticks eet. En daar kijken een miljoen volgers naar. Zo ver zijn we nog niet al denderen we inmiddels over de 1400 heen. Genoeg hierover. De honderdste WTJ is gewoon weer gevuld met tri- en duathlonnieuws.
Want Enzo en ik zijn geen helden. Echte helden waren Martin Potgieter, Dylan Hartwig en official Ross Murray (familie van Richard?). Tijdens de 70.3 Ironman van Buffalo City reed Murray op een mountainbike naast de triatleten, die bezig waren aan de afsluitende halve marathon langs de kuststrook. Daar zag hij twee jonge badgasten in problemen in de zee. De man rende de zee in en deelnemers Potgieter en Hartwig lieten de race voor wat het was en schoten te hulp. De reddingsactie vergde een kwartier, de jongetjes waren gered en Martin en Dylan vervolgden hun weg naar de finish. Het trio werd uitgebreid gehuldigd op het galadiner ’s avonds. Ik herinner me nog een triathlon in Breskens, waar Ronny de Martelaere een drenkeling redden tijdens het zwemonderdeel.
Nog meer helden in deze jubileumeditie, die wellicht nooit de uitslagenkolommen in de kranten halen, maar het meer dan verdienen. Aan de Zwintriathlon in september tussen het Nederlandse Sluis en het Vlaamse Knokke doen twaalf genezen kankerpatiënten mee. Medische teams van het Universitair ziekenhuis Antwerpen en AZ Monica hebben hen uitgedaagd mee te doen aan de kwart. De borstkankercampagne Think Pink ondersteunt hun deelname financieel. Alle ex-patiënten hebben een buddy meegekregen. Het is voor alle twaalf de eerste keer dat ze een triathlon doen. Natuurlijk wordt de groep door de media gevolgd, maar de landelijke televisie maakt er nu eens geen reality-soap van. Ik zeg: een goede zaak, hoeft niet altijd.
De Haere triathlon van Vroomshoop verhuist naar 17 september. Het zwembad was niet beschikbaar op de vaste datum. Een ander voordeel is dat de wedstrijd nu niet hoeft te concurreren met Overijsselse evenementen zoals de Strongmanrun. Vroomshoop is meteen ook finale van de 2e Divisie Noord. Dat geeft ook de ambities van kleinere triathlons mooi weer.
De buitenlandse wedstrijden zijn uitgebreid voorbeschouwd, dan mogen de vaderlandse niet achterblijven. Zaterdag is het Open Fries kampioenschap, beter gezegd de Feanstercrossduathlon. Laura Hak mag proberen het Friese blok met Trudy Veenstra, Silvia Brouwer en Yvonna Tinga te doorbreken, Bij de mannen zijn Klaas-Jan Arkema, Jelle Coen Bijlsma kansrijk. Opmerkelijkste come-back: die van Marcel Swart!
Zondag de MOS-duathlon op de Kogelvanger bij Etten-Leur. Daar waar in 1909 voor het eerst boven Nederlands grondgebied een vliegtuig opsteeg, liggen start en finishlijn voor zo’n 300 duatleten. Veel grote namen in deze traditionele Holland-België: Alexander Picard, Joost Christiaans, Hendrik Venema, Christiaan Solleveld, Joep Staps, Jarrich van Woersem, Richard Louman, Michael Krijnen en oud-winnaar Sandor Mol nemen het op tegen Zuiderburen als Wouter Wuilmus, Geert Laureyssen en Kris Vermeiren. Veelvuldig winnares Riikka Vreeswijk is er ook, net als Dieuwertje Poort en Dagmar Krijnen. En de is onze Ozzy-Vonsy Dutch Dynamo natuurlijk nog steeds aan het overwinteren Down Under. Maar zondag ontwaakt Yvonne van Vlerken weer uit haar winterslaap, want dan opent ze haar seizoen met de Challenge Melbourne. Steffen en Luxford zijn gewaarschuwd!
Een groeiende sport vraagt ook een groeiende sportbondsorganisatie. Aan het grote organigram heeft de NTB een nieuwe functie toegevoegd: die van agegroupcoördinator. Het is Cees Vollaard, die met het oog op het WK in Rotterdam 2017 deze eervolle taak mag gaan doen. Succes Cees.
Oke, toch nog even terug naar 100. Mijn associatie met dat getal in relatie tot triathlon is de legendarische honderdste wedstrijd van Rob Barel in Parijs. In extremis klopte Rob de Franse grootheid Yves Cordier. Rob startte met startnummer 001 maar was na afloop wel zo slim om dat nummer om te draaien. Voilà: cent, one hundred, hundert, cem, cien, cento.
Dit was 100. Ik zeg: gauw op weg naar de 250! Misschien dat we dan wél iets extra’s doen. Maar ook dan is het niet aan mij. Ik hou de – inmiddels 1400 – vrienden van deze site graag op de hoogte van alle ditjes en datjes uit tri- en duathlonland.
