Yvonne nog altijd op eenzame hoogte; natte Bergse zwemloop; Spijkerman is de man in Waalwijk – Wim’s Tri Journaal 119
ZONDAG – Het lijkt allemaal zo gemakkelijk. Stuur Yvonne van Vlerken naar een wedstrijd en Oranje-succes is verzekerd. We zijn wat Vonsy betreft wel verwend en graag delen we in haar vreugde en jubel. Maar eerlijk is braaf: de Flying Dutchgirl doet het, net als Rachel Klamer overigens, allemaal zelf. Het is misschien wel typerend voor onze sport: we kunnen nog zo goed faciliteren, nog zulke mooie trainingshuizen opzetten en begeleiders aanstellen, uiteindelijk doet de tri/duatleet het allemaal zelf. Moet het allemaal zelf doen. Yvonne en Rachel zijn mooie uithangborden van de vaderlandse triathlonsport, maar alle credits komen henzelf toe. Daarmee zeg ik niet dat we aan de basis niet moeten blijven werken aan talentenontdekking, maar triatleten zijn net vogels: op enig moment vliegen ze het nest uit….
Yvonne van Vlerken dus, want daar hadden we het over. Tegenstand of niet, je moet het toch weer maar doen: jezelf ruim negen uur kunnen opladen en een hele triathlon naar je hand zetten. Sinds 2007 deed ze mee aan 31 volledige triathlons (Ironmans, Challenges en andere heles). Daarvan stond ze twintig keer op het podium en won ze twaalf keer een klassieke afstand-race. In de nacht van vrijdag op zaterdag Nederlandse tijd zette ze het twintigste podiumstreepje. Ook internationaal is dat van ongekend niveau.
De Challenge Wanaka is in Nieuw-Zeeland het kleinere broertje van Ironman Taupo. Een kleine 170 deelnemers, meer haalt de race niet. Toch is het na Roth de Challenge met de langste traditie: tien jaar inmiddels. Beste Nederlander tot zaterdag was Diederik Scheltinga, die ooit zestiende werd. Het was spannend of Yvonne voldoende hersteld was van de ‘kwakkelweekjes’, die haar ook weghielden uit de Geelong 70.3 Ironman. “Ik had nooit verwacht hier te winnen. Het was meer een mentaal ding dan fysiek, aangezien ik niet helemaal fit ben”, zo liet ze na afloop optekenen. Mentaal ding of niet, de winst in 9.26.50 kwam haar geheel toe. In het water toonde ze al nooit vermoede krachten door gewoon met de kopgroep mee te crawlen. Verbazing bij buitenstaanders, nu ze tegenstandsters waar ze normaal 5 minuten op laat liggen, kon bijhouden. Maar niet voor Vonsy zelf: “Ik train me winter in, winter uit het leplazarus op dit onderdeel, mag het er dan eindelijk eens uitkomen?” Op het winderige parcours leek ze een kat en muisspel met de Britse Laura Sidall (voorheen 800 en 1500 meter-specialiste) te spelen. Ook dat nuanceerde ze later: “Het was ieder voor zich, eigen race en zorgen dat je niet van de weg geblazen werd. Het stormde en dan ben je niet direct met je tegenstanders bezig.”
En ook al hield Siddall goed stand op de marathon, tegen de 3.12 uur van Yvonne kon ze toch net niet op. Slechts een kwartiertje na vriend Per Bittner, die vijfde bij de mannen werd, kwam Yvonne als zevende overall over het rode tapijt de finish over. Meredith Hill bleef daarna nog bijna een uur weg, maar werd wel derde. Bij de mannen maakte Dougal Allan er een mooie trilogie van. Twee jaar terug brons, vorig jaar zilver en nu goud voor de Kiwi, die de Duitse favoriet Maik Twelsiek en de Amerikaan Matthew Russell achter zich liet.
Al met al was het prettig wakker worden zaterdagmorgen.
Het Nederlandse weekend was druilerig en nat. Bij de zwemloop in Bergen op Zoom had afdrogen na de kilometer zwemmen in De Schelp weinig zin. Op de wat troosteloze Scheldeboulevard was het geen seconde droog. Oud-winnaar en favoriet Rob Musters (Trimates) scheerde als vanouds door het binnenbad, maar moest buiten zijn meerdere erkennen in Kristof van Rooy, vorig jaar nog derde. En dan te bedenken dat de Belg ooit begon als wielrenner. Afwachten wat de man uit Vorsselaar nog meer in zijn mars heeft. Musters duelleerde vervolgens met het kersverse Kijani-lid Lars Baeyens. Kirsten Nuyes van het Vaillant Sportoase-team kwam niet per se om te winnen, maar de tegenstand was niet van die mate, dat haar de overwinning kon ontgaan. Haar immer vrolijke teamgenote Eline Desaunois (vorig jaar winnares in Antwerpen) werd tweede voor WBTV-atlete Patricia van Uffelen-Goossens. Gelukkig was de prijsuitreiking in het binnenbad.
Droog was het ook in Waalwijk, sowieso bij de start en finish. Want die waren voor het eerst in de overdekte paardenbak van manege De Paardenvriend. De zilveren editie was een mooie met veel toppers van weleer in de ring, maar ook als toeschouwers langs de kant. In dat reüniesfeertje was ‘broertje Bontekoe’ Erik-Jan Spijkerman toch enigszins verrassend de sterkste. De Hoorner atleet staat niet per se als crossspecialist te boek. Eigenlijk is Erik-Jan een alleskunner: zomer-, wintertriatleet, marathonschaatser en nu dus steeds meer ook crossduatleet. Drie jaar terug won hij Austerlitz, de laatste weken tikte hij al eens tegen een zege aan. In de 25e uitgave van de Maresia crossduathlon viel er niks op de zege af te dingen. Mark Hamersma, Christiaan Solleveld, Joost Christiaans en ook Rob Barel (7e): ze hadden geen pasklaar antwoord op de strijdlustige Spijkerman. Mooie naam trouwens voor een duursporter, moeten we nog eens een evenement naar vernoemen….
Inge Heus was na Alphen aan de Rijn ook in Waalwijk veel te sterk voor de concurrentie. Natascha van der Vis en kanovaarsters Annelies van der Zwart mochten haar vergezellen op het podium.
