NTC atleten openen officieel hun nieuwe onderkomen- door Pien Keulstra
Zo’n plekje waar elke triatleet eigenlijk alleen maar van kan dromen.
Een plek van waaruit je wegloopt en direct in het bos bent; een plek van waaruit je je de bult af laat rollen met de racefiets; een plek van waaruit men met andere sporters kan afspreken om te fietsen; een plek die rust, ruimte en veiligheid biedt: een plek met een toekomst. Daar wonen wij.
“Watersley Sports en Talent park” staat groot geschreven op een bord onderaan de berg. Sinds kort is dit dè plek waar zich de komende jaren het talent zal moeten ontwikkelen. Talent uit verschillende disciplines. Zo heeft de Amerikaanse wielrenploeg twee huizen op de campus; de handbalmannen bewonen er twee; de ATB ploeg hebben een huis en Giant Alpecin heeft een woning voor hun wielrenners en zijn wij de buren van de wielrendames onder 23jaar.
Het idee om hier te gaan wonen kwam eind vorige zomer door. Het voorstel kwam vanuit de bond. Of er geen animo was vanuit de atleten om ook een huis te nemen op de Kollenberg. Ik was direct wel enthousiast, aangezien ik met heel veel plezier altijd al richting de Kollenberg rende voor mijn (duur)loopjes. De glooiende heuveltjes die er zowel ’s zomers met de warmte als wel nu met de sneeuw prachtig bij liggen, deden mij überhaupt al vrolijk worden.
(Maar ik kon natuurlijk wel enthousiast zijn, er zouden sowieso nog een aantal atleten bij moeten, wilden we het huis kunnen betalen. )
Omdat men het er wel over eens was dat het goed zou zijn eens een indruk te krijgen van zo’n huis op de campus, zijn we uitgenodigd door onze huidige buren, de wielrendames, om eens een kijkje te nemen bij hen in huis.Al snel waren er meer atleten enthousiast.Vervolgens ging het erg snel. Nadat de NTC had aangegeven interesse te hebben in een van de huizen, werden de eerste renovaties in gang gezet. Het huis moest namelijk nog wel opgeknapt worden alvorens wij erin zouden kunnen.
Hier heeft Ron Schoens (Parketreus) een grote rol in gespeeld. Hij heeft het hele huis gelegd met een mooie laag parket die we zelf hebben uitgekozen bij Ron in de winkel.
Intussen hadden wij ook de tijd om te bedenken hoe we ons huis wilden aankleden. Als atleten hadden wij allemaal al het nodige aan meubilair en interieur aangeschaft omdat we toch al op onszelf woonden in Sittard. Maar wat moet je met vier magnetrons? En wat moet je met een twee persoonsbed die eigenlijk te groot is voor een slaapkamer, waar je graag iets meer op wilt hebben staan dan alleen een bed? Verder hadden we natuurlijk allemaal verschillend meubilair.
En omdat de mannen (Menno en Marco) wel een idee hadden wat leuk zou staan in de woonkamer, hebben we dat gedeelte grotendeels aan hen overgelaten. Met een niet onverdienstelijk resultaat. (zie foto’s)
Inmiddels wonen Elianne, Marco, Menno, en ik er al vijf weken. Dat bevalt ons erg goed. Ten opzichte van de oude locatie waar wij voorheen zaten, is het hier een stukje rustiger; schoner en mooier. Al met al simpelweg een beter sportersklimaat.
Over een paar maandjes hopen wij twee nieuwe bewoners Youri Keulen en Rani Skrabanja te verwelkomen. Het is de bedoeling dat er op termijn nog twee andere atleten bij komen wonen.
Eergisteren hebben we het atletenhuis officieel geopend voor familie; vrienden; enkele Limburgse politici; de bondstaff en een van de “bedenkers” achter plan Watersley. Na een verhaaltje over het begin en de herkomst van Watersley, was het tijd voor een flesje champagne en aan ons om het huis officieel te openen.
Op nog enkele kleine karweitjes na, hebben wij een heel net huis kunnen showen. Een huis waar menig atleet mijn inziens graag zou willen wonen.
