3Quest: Peter-Johan Dillo
Schoolslag zwemmen in mijn surfpak. Fietsen op een oude racefiets
1. Afgelopen jaar heb jij je met succes gekwalificeerd voor Kona, terwijl je reeds eerder pogingen hebt ondernomen in 2000 en 2011. Van waar die drive om het in 2015 nog een keer te proberen?
[dropcap]V[/dropcap]oor een triatleet en voormalig windsurfer heeft het eiland Hawaii toch wel iets magisch. In de jaren 80 was windsurfen erg populair. Wanneer er een behoorlijke wind stond was ik op het Amstelmeer en later ook op de zee te vinden. Windsurfen was mijn lust en leven. In de diverse tijdschriften kon ik uren bladeren en als ik in de zomer op het land of in de bollenschuur had gewerkt dan kon ik de slaap niet vatten omdat ik niet kon kiezen waaraan mijn zuur verdiende Guldens te besteden. Hawaii, dat was de place to be. Toen ik eind jaren 80 in aanraking kwam met de triathlon bleek al snel dat Hawaii, de bakermat van de triathlon, een belangrijke plaats in de sport innam. Ooit zou ik er heen gaan!
Toen Kirsten en ik besloten in 2000 in ons huwelijksbootje te stappen, was het idee voor een huwelijksreis naar Hawaii snel geboren. Na 10 jaar fanatiek triathlon was de motivatie om fanatiek door te gaan aan het verminderen, maar Hawaii moest er nog wel van komen. Dus aanmelden voor Lanzarote 2000, daar zou ik me wel even kwalificeren. Immers had ik al een aardige hele triathlon in Almere in 1997 volbracht. Maar dat viel tegen. De motivatie om fanatiek te trainen was al wat minder. Dit in combinatie met een voorbereiding die in de eerste (koude!) maanden van het jaar moeten plaatsvinden, maakte dat ik onvoldoende geprepareerd aan de start stond. Het resultaat laat zich raden, geen slot voor Hawaii.
De jaren daarna heb ik nog wel wat wedstrijden gedaan, maar Hawaii leek niet meer tot de mogelijkheden te behoren. Kon me eigelijk niet meer voorstellen dat ik dat ik me nog eens zou gaan proberen te kwalificeren.
Toen eenmaal de 40-plus categorie was bereikt, ging het toch weer een beetje kriebelen. Omdat ik goede ervaringen had met de triathlon van Nice leek het me een goed plan het daar in 2011 nog eens te proberen. Op de wedstrijddag bleek het plus 30 graden, daar was mijn lijf niet op ingesteld, en een marathon van bijna 4 uur bleek roet in het eten te gooien.
In 2014 starte ik het seizoen goed gemotiveerd. Met weer een flink aantal triatlons op het programma, bleek een goede hele triatlon toch nog haalbaar. Met iets van 9:16 uur (Roth) en een 6e plaats in de 40-45 categorie leek het Hawaii sprookje toch weer dichterbij te komen. In 2015 zou ik in de volgende age-group vallen. Met de trainingen van 2014 in de benen zou het nu toch moeten lukken. In Frankfurt moest het gebeuren, waar de meeste slots in Europa te rapen zijn. Het werd geen super wedstrijd, mede door de hitte, kon ik mijn tijd van Roth niet verbeteren. Gelukkig hadden mijn concurrenten ook last van de warmte. Aan de finish bleek ik de op één na snelste van mijn groep te zijn. Hawaii slot dus eindelijk gehaald.
2. Je bedrijft de sport al aardig lang? Hoe ben je met de sport in aanraking gekomen en wat heeft het jou gebracht?
[dropcap]H[/dropcap]et zal 1986 geweest zijn dat ik voor het eerst in aanraking kwam met de triatlon. Vrienden deden aan wedstrijd-zwemmen en motiveerden mij om eens mee te doen aan de jeugdtriathlon in Schagen. Schoolslag zwemmen in mijn surfpak. Fietsen op een oude racefiets, en voor het eerst een echt stuk hardlopen. Een derde of vierde plaats behaalde ik daar. Natuurlijk achter de wedstrijd-zwemmende vrienden, maar toch. Ik was besmet met het triathlonvirus. Nu bijna 30 jaar later, ben ik nog immer besmet. Drie belangrijke zaken heeft het me wel gebracht. Ten eerste heb ik via de triatlonvereniging DTC mijn vrouw Kirsten leren kennen. Ten tweede heb ik door de triathlon behoorlijk wat van de wereld gezien. Ik ben in bijna heel Frankrijk geweest door vele zomers daarheen te gaan om triatlons te doen, Italië, Duitsland, Oostenrijk, Zuid-Afrika, Australië, Canarische Eilanden en natuurlijk Hawaii. En ten derde, de fitheid. Het gevoel dat je hebt na een lange duurloop of een fietstocht van meer dan 200km en dan ontspannen een cappuccino drinken, is zo machtig!
3. Heb je helden of voorbeelden uit de triathlon die jou motiveerden? Met welke triatleet zou je bijvoorbeeld willen lunchen?
[dropcap]A[/dropcap]ch helden? Ben niet zo van echte helden. Toch zijn er twee atleten, één van vroeger en één van nu, waar ik veel respect voor heb en waarmee een “lunch ride” wel heel leuk zou kunnen zijn. De eerste is Mark Allen. Ooit fietste ik in een training rond Embrun een kilometer of 20 met hem mee, wat een macht en power had hij daar op de fiets. Echt volle bak moest ik daar om erbij te kunnen blijven, natuurlijk zat ik het meeste van de tijd in het wiel. Samen deden we de world cup OD in Embrun, de geweldigste OD die ik ooit gedaan heb, waar hij natuurlijk won. En de tweede is Jan Frodeno, de “man to beat” van nu. Zowel in Frankfurt als Hawaii kon ik mijn prestaties vergelijken met de beste triatleet van het moment. Dat vind ik toch wel gaaf. Het motiveert me toch wel om als ‘sportieve recreant’ de strijd aan kunnen gaan met de wereld top. Ook dit jaar zal ik weer de strijd met Jan aangaan, nu in Roth. Hij zal gaan voor een wereld record, ik voor een tijd onder de negen uur.
Ik nomineer Floris Jan Koole
1) Als triatleet heb je veel in Frankrijk je wedstrijden gedaan. Wat weet je nog nog van jou eerste jaren triathlon in Nederland?
2) De overwinning in Embrun zal wel een van je mooiste zijn geweest. Kun je een mij en de lezers nog een andere wedstrijd aanraden? Een die er nog jaarlijks is en we eigenlijk niet zouden mogen missen?
3) Vorig jaar stond je opeens weer in de uitslag van het NK halve voor masters. Wat kunnen we in de toekomst weer van je verwachten?
