Hoe is het nu met ……. Danne Boterenbrood

Een gesprek met de vrouw die haar kat Hamburg noemde, na een hele bijzondere race, op weg naar OS Londen.

Ik heb je als “snotneus” al actief gezien in de triathlonsport. Hoe ben je ooit begonnen aan triathlon?

Ik ben al heel vroeg begonnen met wedstrijdzwemmen en reed daarnaast veel op de ATB. We gingen meestal wel kijken bij de Hele Triatlon van Almere en toen kwam mijn vader eens een folder tegen over de ‘Coming men/women’. Dat leek me wel wat en zo deed ik in 2000 mijn eerste triatlon in een badpakje, op een geleende fiets en gymschoenen. Ik werd tweede en vond het schitterend.

Je hebt de hele wereld gezien op weg naar je Olympische droom. Welke wedstrijd is je het meest bijgebleven uit je mooie carrière en waarom?

Dat is de World Triathlon Serie in Hamburg 2011. Het was die ene wedstrijd waarin alles lukte en waarin ik de nominatie haalde voor de Olympische Spelen van Londen 2012. We waren net terug van vier weken hoogtestage in St. Moritz en nooit heb ik me zo sterk gevoeld als op die dag. Daarbij is Hamburg een schitterende wedstrijd met duizenden mensen langs de kant. Er was een groep vrienden afgereisd om te komen aanmoedigen en alles bij elkaar was het een onvergetelijke wedstrijd.

Je ouders waren vaak aanwezig bij wedstrijden. Hoe belangrijk is hun steun geweest in je sportcarrière?

Heel erg belangrijk. Vanaf de eerste dag waren ze erbij (dat begon al heel vroeg: toen ik als 8-jarige extra wou zwemmen (’s ochtends van 7.00-8.00) stond papa BB al langs de kant). Nooit hebben ze gepusht maar altijd stonden ze open voor die eeuwige honger die ik had naar trainen en racen. Ze zijn in heel veel steden geweest om mij aan te moedigen tijdens de World Triathlon Serie en vlak voor de start, als ik bijna uit elkaar knalde van spanning, ging ik altijd nog even naar ze toe. Na een goede race waren ze minstens zo blij als ik en na een slechte race fleurden ze me weer op. Ik vond het fantastisch dat ze er altijd waren en nog altijd accepteren dat ik onrustig word als ik niet kan trainen.

Hoe heb je het voor elkaar gekregen, naast je zware studie, om op heel hoog niveau te presteren?

Ik heb altijd vrij makkelijk gestudeerd en kan als het moet goed plannen. Ik heb ook nooit een topsportstatus gehad aan de RUG Groningen maar gewoon als een ‘normale’ student het programma gevolgd. Dat kwam ook omdat ik In mijn studentenjaren nog niet zo fanatiek was, dat kwam pas na het afstuderen. Ik trainde zo’n 10-15 uur per week, zat in het bestuur van Tritanium en leefde het studentenleven . Pas toen ik in mijn 6^e studiejaar het podium haalde bij het NK voor senioren werd het steeds serieuzer.

Hoe moeilijk was het voor je om te besluiten “een stapje terug” te doen?

Dat was zeker geen makkelijke beslissing en ik heb er lang over gedaan. Nog altijd zijn er momenten dat ik het lastig vind, zeker het contrast met werken in een grote organisatie zoals het ziekenhuis is groot. Ik besef me nu veel beter hoeveel vrijheid we hadden, hoe gaaf het was om altijd op pad te zijn en hoe mooi het proces was om het maximale uit jezelf te halen. Het was gewoon super speciaal. Soms vind ik het nog moeilijk, als ik merk dat steeds een stapje minder word of als ik een WTS zie en die dames zie racen op het scherpst van de snede. Toch is het goed zo, ik vind het ook mooi om weer intellectueel uitgedaagd te worden en om meer tijd te hebben voor het sociale leven.

Wat is de meest negatieve ervaring geweest in je actieve sportcarrière?

Ik denk toch het op het nippertje missen van de Olympische Spelen. Bijna heel 2011 haalde ik het vereiste niveau om daar te starten en voelde ik ook dat ik het waard was om er te staan. Dat het in 2012 uiteindelijk toch mis ging door langdurig fysiek ongemak was een hele zware dobber. Uiteindelijk heb ik er wel van geleerd maar de eerste maanden waren zacht uitgedrukt niet gemakkelijk.

Wat doe je tegenwoordig en kan je dat nog combineren met sporten?

Op dit moment werk ik als arts-assistent gynaecologie in het ziekenhuis van Sittard en ik hoop per september de opleiding tot gynaecoloog in te gaan. Ik train een stuk minder dan ik gewend was, zo’n 8 uur per week. Het is veel grilliger door de onregelmatige diensten, maar ik ben toch bijna elke dag wel ergens aan het rennen of fietsen. Er zit geen uitgekiend schema meer achter, maar door jarenlange ervaring weet ik altijd wel wat ik aan het doen ben en hoe ik me zo goed mogelijk op een wedstrijd moet voorbereiden.

Wat zijn je maatschappelijke en sportieve doelen voor 2016?

Zoals gezegd wil ik in opleiding komen tot gynaecoloog en daarnaast zou ik graag dit jaar mijn eerste hele triatlon willen doen. Verder ga ik eventueel voor FM (Ferro Mosae) een paar Eredivisie-wedstrijden doen en sowieso voor SMO-Specialized een aantal T3-wedstrijden in België. Ik heb geen vaste planning, komt er iets moois op m’n pad dan wil ik dat ad hoc kunnen beslissen. Het lijkt me bijvoorbeeld ook gaaf om nog eens een lange trip te maken op de ATB door de Dolomieten of om op de fiets Nieuw-Zeeland te doorkruisen. Alle dingen die ik in het strakke topsport-regime nooit heb kunnen doen. Daarbij wil ik zeker nog mijn enigszins mislukte marathon-debuut goedmaken.

Als nuchtere Noordeling de laatste jaren woonachtig in het diepe Zuiden, ga jij voorop in de polonaise tijdens Carnaval?

Haha, het afgelopen Carnaval heb ik er voor het eerst eens aan geroken. Met een groep vrienden hebben we op vrijdagavond het Ambtenarencarnaval gevierd in Maastricht en ik moet zeggen, ik heb me goed vermaakt 🙂 Aan het verkleden ben ik echter nog niet begonnen…