Rotterdam revisited; met de grote plaat over de Erasmusbrug; zet Ron Vlaar de nieuwe trend? – Wim’s Tri Journaal 134
WOENSDAG – Onwillekeurig moest ik vandaag terug denken aan die triathlon in mei 1989, een race waar de kersverse toernooidirecteur van het WK in Rotterdam niet bij kon zijn. Hij, Rob Barel, stond in die jaren immers altijd eind mei aan de Côte d’Azur klaar voor de 2/3e triathlon van Nice. Het was 27 mei 1989 en iedereen, die niet in Nice was, stond bijeen in Rotterdam Noord voor de eerste editie van de Rotterdam Airport triathlon. In Almere waren we wel buitenlandse deelname gewend, maar echt internationale startvelden? Die kwamen tot dan toe in ons land niet voor.
Maar Airport werkte met een behoorlijk budget, zodat bijvoorbeeld de Australische topper Greg Stewart, de Fin Pauli Kiuru, de Brit Rick Kiddle en de Amerikaanse Janet Wendell en Cathy Bow – per vliegtuig uiteraard – naar de Maasstad konden gehaald. Toch legden ze het af tegen onze vaderlandse toppers. Henri Kiens en Pim van den Bos bij de mannen, Thea Sybesma en Irma Zwartkruis bij de vrouwen dueleerden om de winst: Henri en Thea werden de eerste en – achteraf gezien – enige winnaars van de race, waar de ambiance ver te zoeken was. Zo stond het publiek ver op afstand achter metershoge hekken op die onmetelijk grote landingsbaan. De ongeveer 300 deelnemers zagen we al van verre aankomen, hadden we wel veel tijd om van iedereen iets te vertellen.
Nu, 27 jaar later, staat Rotterdam weer terug op de triathlon-kaart. Vorig jaar al met een geslaagde 010-editie en sinds vandaag weet de hele wereld ook hoe de parcoursen eruit zien van het WK paratriathlon en wie er achter de organisatie schuil gaan. TIG Sports verstaat de kunst om de juiste mensen op de juiste plaats te zetten. Met toernooidirecteur (een nieuwe term in triathlon) Rob Barel schieten ze meteen in de roos. En de immer stralende Saskia van den Ouden, lang gewoond in Rotterdam-Zuid en nu woonachtig aan de andere kant van het Hollandsch Diep, is natuurlijk déperfecte ambassadrice en gedreven deelneemster voor dit WK. Reken maar dat zij al haar concurrentes die wel naar Rio mogen, haar hiel en haar blade laat zien.
Over parcoursen kun je altijd een boom op zetten. Zijn het lange rechte stukken in de polder dan is het te saai, is het keren en draaien in de stadscentra dan zuchten de tempobeulen. Rotterdam lijkt een mooie mix te worden met sowieso een schitterende fietspassage over de Erasmusbrug richting Scheepvaartkwartier. Dat worden prachtige plaatjes. Bij de finishlocatie in de Veerhaven kan ik me nu nog niet veel voorstellen, maar dat wordt ongetwijfeld opgetuigd tot een mega-plek voor alle volgers. Ook het zwemmen in de Rijnhaven nabij de Kop van Zuid brengt ’s lands mooiste skyline ongetwijfeld prachtig in beeld. Hotel New York, vandaag al de plaats van de persconferentie, wordt net als de Euromast een blikvanger op 23 en 24 juli. We zullen het er de komende maanden nog vaak over hebben. Het wordt een mooie julimaand vrienden!
De uitsmijter van vandaag is een voetballer. Want als iemand vandaag onze sport hilarisch in de picture zette, was het Ron Vlaar wel. Hij was er vorig jaar al bij op de Spierathlon in Amsterdam als bevlogen ambassadeur van Spieren voor Spieren. Vanwege een blessure toen nog niet als deelnemer, zijn vader naam de honneurs toen waar. Maar dit jaar wil Ron in juni absoluut mee doen en wel samen met zijn achtjarige zoontje Shane. Hij traint volop, vandaar de vergissing vandaag bij de AZ-training. Dare2Tri kan er mooie sier mee maken. Ja heren voetballers: lach maar. Ik zie jullie nog niet doen wat Ron dit jaar gaat presteren: de Spierathlon. Als Ron Beton (Europees kampioen onder de 21 en de nummer drie van de wereld op het Braziliaanse WK 2014) over de A9 voorbij Ouderkerk aan de Amstel – de plek van de Spierathlon – rijdt komt er een glimlach op zijn gezicht. “Elke keer als ik daar rijd, denk ik weer terug aan de bijzondere dag die we met elkaar hebben beleefd.” Nou Lars, die kun je in je zak steken!
