Boosheid, schaamte, teleurstelling maken plaats voor duidelijkheid – Rachel’s Road to Rio 3
‘Niet altijd is een slechte generale een goede uitvoering’
10 maart:
Het is 5 uur ’s ochtends en ik heb mijn kans op slapen opgegeven. De temperatuur daalt ’s nachts niet onder de 25 graden en we krijgen de hitte niet het huis uit. Word ik niet wakker door de jetlag, dan is het wel door mijn plotseling gekomen verkoudheid. Na een paar slapeloze nachten en de verkoudheid zie ik er uit als een combinatie van Sleepy (voor de kenners van Sneeuwwitje en de zeven dwergen) en een zombie.
Na een lange reis kwamen we aan in Abu Dhabi. Daar sta je dan om 5 uur ’s ochtends bij de receptie van het hotel. Onze hotelboeking van 5 dagen was wegens overboeking zonder toestemming ingekort naar 3 dagen. Conclusie: we konden pas ’s middags inchecken. Na lang overleg kregen we de kamer van een coach die zijn vlucht had gemist en konden we nog twee uur slaap pakken voordat onze eerste training op het programma stond. De dag voor de wedstrijd werden we het hotel uitgezet in verband met de overboeking. Dank Red Bull UAE (Rachels nieuwe sponsor, WvdB), die een ander hotel voor ons wist te regelen!
Op de dag van de race ging ik ’s ochtends even loslopen en zwemmen. Beiden gingen erg moeizaam, maar ach: ‘een slechte generale is een goede uitvoering’. Helaas bleek dit niet zo te mogen zijn.
Mijn zwemstart was goed en de eerste 350 meter lag ik goed in de top vijf. Er werd aan mijn benen getrokken, maar ik was gefocust en wilde hoe dan ook bij de kop blijven. Normaliter zou ik flink trappen om het vastpakken van de benen moeilijker te maken, maar mijn benen verzuurden. Aan het staartje van de kopgroep kwam ik het water uit, maar met mijn fietsniveau van de afgelopen maand zou ik de kopgroep moeten redden. Om een lang verhaal kort te houden: de kopgroep redde ik niet en bij de volgende groep werd ik er afgereden. Ik kwam nog een aantal keer terug, tot het gat zo groot was dat ik het niet meer kon dichten met als gevolg het verlaten van de race.
………………………………….
Gisteravond heb ik mijn wedstrijd besproken met de coach. Boosheid, schaamte, teleurstelling en onbegrip na de race hebben plaatsgemaakt voor duidelijkheid. Mijn fietsen was – bleek tijdens de trainingen – sterk, dus dit was het laatste waar ik aan twijfelde. Het niveau wat ik tijdens de wedstrijd toonde, was ver beneden onze verwachtingen.
Circa anderhalve week voor de wedstrijd begon mijn lichaam te protesteren. De trainingen gingen moeizaam en voornamelijk mijn benen begonnen vermoeidheid te tonen. We negeerden een aantal signalen en bleven door trainen.
Komend weekend staat de World Cup in Mooloolaba op de planning. Joel liet tijdens het gesprek weten dat hij zijn twijfels had over mijn start in de WC. Niet alleen de DNF in Abu Dhabi, maar ook mijn plotseling opgekomen verkoudheid brengt ons aan het twijfelen. Een wonder moet gebeuren wil mijn lichaam helemaal hersteld zijn, maar ik mag van start als ik hem kan beloven dat ik elk eindresultaat accepteer.
11 maart:
De vermoeidheid lijkt de jetlag de baas te worden, mijn verkoudheid lijkt daarentegen toch wat heviger te zijn. Ach, de race zal waarschijnlijk een stuk moeilijker gaan dan normaal, maar ik ga er het beste van maken!
Rachel
