Blog Maaike Caelers- pleisters en sterke botten

Oke, waar zal ik beginnen.

Na een jaar dat niet zo liep als geplant moest er iets veranderen voor mijn gevoel. Ik kreeg een aantal mogelijkheden. Een van de mogelijkheden was trainen met de Duitsers. Een heel erg mooie mogelijkheid maar toch zei mijn gevoel iets anders.

Na het afgelopen jaar vele bezoeken aan de arts te hebben gebracht, kwam na het seizoen 2015 eindelijk iets uit de bus. Ik blijk op een aantal voedingsproducten en stoffen te reageren. Wat bij mij buikpijn en ook heel veel vermoeidheid veroorzaakte. Op een gegeven moment had ik zelfs moeite  met 1 training per dag. Mijn gevoel zei dat ik niet op mijn lijf kon vertrouwen en zo kwam ik bij de sportpsycholoog binnen. Als je je lijf niet kan vertrouwen heeft dat  een mentale uitwerking, maar dit bleek niet de oorzaak te zijn. Nu ik een dieet volg (fodmap) en de voeding waarop ik reageer niet eet voel ik me weer energiek en de oude Maaike.

Maar alles wat me het afgelopen jaar is overkomen heb ik 1 ding geleerd,  luisteren naar mijn gevoel. Zo ben ik ook tot de conclusie gekomen dat ik terug naar Nieuw-Zeeland wilde, terug naar mijn tweede thuis. Christchurch, trainen met John, Andrea, Roly en Sophie. Ik had het geluk John in het noorden van ons kikkerlandje te ontmoeten en na een goed gesprek was mijn hoofd al op weg naar de andere kant van de wereld. Nog voor nieuwjaar zat ik in het vliegtuig naar Christchurch.

Na een aantal goede trainingsweken voelde ik me fitter en fitter worden. Ik werd klaar gestoomd voor mijn eerste kwalificatiemogelijkheid in Abu Dhabi. Zenuwachtig maar ook uitkijkend naar wat ging komen. Ik had een aantal problemen de week voor Abu Dhabi maar met alle mogelijkheden probeerde ik te doen wat ik kon om toch zo goed mogelijk voor de dag te komen.

Voor ik het wist klonk het startschot. Ik ging goed op weg naar de eerste boei. Bij de tweede boei was het kassa, maar ik probeerde iedere mogelijkheid aan te grijpen om zover mogelijk voorin te zitten. Ik verloor 40 seconden in de 1^e ronde en kwam op 1 minuut na de kop uit het water. Ik had het geluk om met Ashley Gentle en Nicola Spierig in de groep te zitten en we reden naar de 1^e groep. Het ging goed tot 100-200 meter voor de wisselzone.

De weg werd smaller en er zouden een aantal bochten volgen. Ik voelde een aantal sturen langs mijn heupen glijden. Iedereen wilde voorin zitten, waarbij een van de dames zich realiseerde dat ze haar voeten nog niet uit de schoenen had gehaald. Ze week een beetje uit en er ontstond een domino-effect recht voor me. Ik moest letterlijk en figuurlijk erop en erover. Ik voelde mijn knieën het asfalt raken. Zou gauw als ik kon viste ik mijn fiets uit de mensen en fietsen die op de grondlagen en sprong weer op mijn fiets. Verdorie ketting eraf. Ik legde de ketting er weer op  en reed zo snel als ik kon naar de wisselzone, wisselde naar mijn loopschoenen en weg was ik. Ik zag vele meiden voor me lopen en liep een pittig tempo, maar niet te gek. De eerste 5km zag ik dat ik dezelfde snelheid had als de kopgroep met lopen. Oké Maaike, hoofd koel houden en keep going. Maar in de 3^e ronde viel de adrenalineboost, die je na een val krijgt, weg. Er gaan signalen naar je hersenen, die zeggen dat je lichaam wil stoppen. De stress van de val begint zijn werk te doen, ik voelde mijn knieën dik worden tijdens het lopen. Kom op Maaike, tempo houden een, twee, drie, vier.. hop hop. Maar langzaam maar zeker begon ik niet meer op de schuiven in plaatsen. Het laatste rondje voelde heel, heel  zwaar.

Ik kwam over de finish en had geen idee welke positie ik gefinisht was. Maar een ding wist ik wel, er waren te veel meiden voor me om een top 6 te hebben. Ik werd direct naar de medical tent gedirigeerd en werd verzorgd. Ik kwam om kwart over 7 ‘s avond terug in ons hotel. De tranen liepen over mijn wangen toen ik het thuisfront aan de telefoon kreeg. Ik had letterlijk alles gedaan. Gereisd met een mondkapje, voorzichtig geweest met voeding, flink getraind,  op alles gelet  en dan is mijn eerste kans om me te kwalificeren voor de Olympische Spelen weg door een onachtzaamheid van een ander. Maandagmiddag kwam ik terug in Nieuw Zeeland waar ik met open armen door mijn coach en huisgenootjes ontvangen werd. Mijn knieën waren twee keer zo dik als normaal en kon een aantal dagen niet hardlopen. Maar met de perfecte begeleiding van de mensen hier om mij heen sla ik me er weer doorheen.

Nog 4 weken, and the mission is calling!!! De concurrentie wacht niet, de zon is op dus tijd voor een fietsritje.

Catch you later!

Maaike

PS ik kwam thuis met pleisters en de wetenschap dat ik sterke botten heb!