Relativeren met Jason van der Burgt en Pien Keulstra; mooi begin Lars en Maud op Malta – Wim’s Tri Journaal 156
DINSDAG Terwijl iedereen zich vol enthousiasme stort op het nieuwe seizoen en trikipedia.nl de ene na de andere uitslag aan het verwerken is, komen er ook andere verhalen los. Verhalen, die alles weer in perspectief plaatsen en waardoor je denkt: is het nou echt zó belangrijk dat onze Dutchies niet met lege handen terugkeren van welke wedstrijd dan ook? Nee dus, het is heus niet het einde van de wereld. Twee voorbeelden, die dat haarscherp illustreren.
Ten eerste. Jason van der Burgt. Laat ik het verhaal hier maar integraal weergeven, dat geeft het beste weer wat er met de Amsterdamse sportpsycholoog is gebeurd.
Exact een week geleden, maandagochtend tweede paasdag, kreeg ik op dit tijdstip een hartritmestoornis. Dit resulteerde in mijn derde hartstilstand. Ik had de dagen ervoor hard getraind. Zaterdag naar mijn schoonouders gefietst, 165km in een kleine 7 uur en zondag een zware interval looptraining van 75 minuten. Dit resulteerde die week in bijna 17 uur training. Ik was er trots op en dacht dat ik weer de hele wereld aan kon. Niet dus. Ik was weer in mijn oude valkuil gestapt en werd keihard afgestraft.
Na het ontbijt liep ik naar de woonkamer en werd duizelig. Ik greep naar een stoel om te gaan zitten. Dat haalde ik niet. Het volgende wat ik me herinner is dat ik hard “au” riep en dat Agnes aan me vroeg wat ik op de grond deed. Ik voelde aan mij oog en die bloede flink. Wenkbrauw open gehaald. Aan de stoel of tegen de grond, ik weet het niet. Maar ook veel schrik, niet alleen bij mij maar ook bij Agnes, de kinderen en mijn schoonouders. De vorige keer merkte ik de schok die mijn ICD gaf duidelijk, maar nu wist ik het niet. Bellen naar het ziekenhuis leverde niets op. Het was Pasen, ik kon pas de volgende morgen langskomen. Nog een dag en nacht in onzekerheid zitten.
Nu zijn we een week verder. De wenkbrauw is aardig genezen. De gedachten en onzekerheid die in mijn hoofd tieren niet. Ik zat in een heel mooi sporttraject dat als uitkomst zou moeten hebben de Ironman van Frankfurt. Maar de twijfel op het moment is groot. Ik weet dat als je iets wil bereiken het pad zelden vlak is. Maar wat moet ik met deze hobbel aan. Ik zal mijn ambitie moeten bijstellen. Dat lukt me wel, denk ik. Worden het de laatste drie maanden van mijn triathloncarrière als actief atleet? De kans is groot. De belasting en onzekerheid wil ik mijn gezin en mijzelf niet meer aan doen. Afbouwen en opzoek gaan naar andere uitdagingen zal het waarschijnlijk gaan worden. Dat kost tijd en moeite, maar zal hopelijk wel lukken. Het zal de komende tijd duidelijk moeten worden. Lastig!
Wat een dilemma’s voor een triatleet, die in 2010 zijn Kona-droom wist waar te maken en zelfs onder de tien uur finishte. Voor een man, die datzelfde jaar nog de Ironman Zuid-Afrika (zaterdag weer te doen) bij de masters 40 wist te winnen, die vijfde werd op Maleisië en vorig jaar nog gewoon meedeed op Nelson Mandela Bay. Heel veel sterkte en wijsheid, Jason!
Ten tweede. Pien Keulstra. Terug uit Quarteira. Van haar relaas even een samenvatting. Ze ontkent niet dat ze na de aanslagen op Zaventem alerter geworden is op plekken waar veel mensen rondlopen. Zodoende was ze zowel gespannen op de dag van de race als op de vliegvelden. Met mixed feelings keek ze terug op de wedstrijd, hopend iets verder van voren te zitten met zwemmen. Bij het fietsen kreeg ze haar peloton nauwelijks gemotiveerd om te wisselen/werken. Zeven minuten achterstand was het gevolg. Daar had ik vijf kilometer voor nodig om uit een steady state te geraken en het gaspedaal even in te trappen. De andere kant van het verhaal is dat ik voor mezelf meerdere verbeteringen heb, waarmee ik aan de slag kan. Nu even goed uitrusten en dan Melilla.
Dank Pien, voor jouw kant van Quarteira. Het zijn deze persoonlijke verhalen, die we nooit teruglezen in de sportkolommen. Toch blij dat social media bestaat!
En dan, want de wereld staat niet stil, toch nog een restantje uitslagen van het drukke weekend. Bijvoorbeeld de eerste Europese XTerra-race op het fraaie Malta. Winnaars waren Roger Serrano uit Spanje en de Hongaarse Brigitta Poor. Maud Golsteyn bleef een minuutje verwijderd van het podium en werd vierde. Partner Lars van der Eerden werd zeer verrassend achtste in totaal en winnaar M35. Grote progressie voor de Limburger. Op de sprint-afstand werd Patrick Wassenaar vijfde. De 70.3 IM van California ging naar Lionel Sanders en Heather Wurtele. Janet van Woudenberg uit Houten werd opnieuw tweede dame 65. Vier Nederlanders tenslotte in Putrajaya voor de 70.3 IM Malaysia. Snel waren daar Craig Alexander en Radka Vodickova. Jane Mak werd tiende F55. Beste bij de mannen was Jan Gremmen op plaats 178 bijna twee uur na Crowie. Maar is dat erg? Nee, dat is een topprestatie. Zo leren we vanavond van Jason en Pien.
