Jorik schrijft geschiedenis; negen medailles op EK; Gerbert is terug; Amstel Gold met Paul en Paula. – Wim’s Tri Journaal166
ZONDAG – Dat Jorik van Egdom in staat was om de Europese run-bike-run titel te pakken, had ik wel een beetje verwacht. Jorik is een winnaarstype, dat bewees hij in zijn juniorentijd al met wereld- en Europese titels in duathlon en crosstriathlon. Of hij het op de weg-triathlons internationaal nog gaat maken? De toekomst zal het uitwijzen. Verrassender vond ik de constatering dat we voor de vorige Europees kampioen bij de mannen liefst 25 jaar (!) terug moeten in de geschiedenis. Mark Koks won de eerste twee EK’s in 1990 en 1991. Daarna kwamen er genoeg toppers. Armand, Huub en Wim bijvoorbeeld. Soms kwamen ze dichtbij, maar nooit reikten ze op de korte afstand naar goud. Tot nu dus, een kwart eeuw later, Jorik dat wel flikt. Goede uitgangspositie na de eerste run, formidabele race op zijn nieuwe Specialized Venge Vias waarmee hij de rest anderhalve minuut naar huis fietste en tenslotte goed geconsolideerd op de slotrun. De ware kampioen.
De andere Nederlanders hebben wellicht andere verwachtingen gehad, maar het blijft wel een EK natuurlijk. Daar staat doorgaans het neusje van de zalm ook al leken de startgroepen niet groot. Maar Jorik, die de ijzersterke Fransen Benoit Nicolas en Yohann le Berre verslaat: dat zegt genoeg. Maikel Zuijderhoudt kwam vrijwel in gezelschap van Alexander Picard als 14e en 15e binnen, Joep Staps eindigde 20e en mag komende week nog een keer op het EK crossduathlon. De vrouwen hebben geknokt voor wat ze waard waren. Jammer genoeg was dat niet voldoende om andere Europeanen te kunnen volgen. Giorgia Priarone ging snoeihard en pakte de titel. Fysiotherapeute Lesley Smit klokte de zevende tijd en daarna volgden Jony Heerink als achtste en Sophie van der Most – nog steeds last van haar enkel – als tiende. De junioren mochten vooral internationale ervaring opdoen. Sietse de Jong, Koen Wiggers en Joey van ’t Verlaat waren in het wedstrijdverloop zeer actief, helaas vertaalt zich dat met respectievelijk een 14e, 15e en 16e plaats nog niet in een korte uitslag. Wedden dat ze die zenuwen een volgende keer de baas zijn?
Verder was het een zeer geslaagd weekeinde voor Peter van Ravenswaaij (EK M55), Bert Streumer (EK M70, zijn zoveelste), Edwin Ophof zilver bij de M50 en Elly Visser brons bij V50. Nog meer eremetaal bij de paraduatleten. Krachtpatser Geert Schipper koerste overtuigend naar goud. Datzelfde deed Joleen Hakker met haar guide Linda van Vliet. Mooi verhaal van Geert – het beest – schipper. “Ik wilde goud en ik heb goud. Het was een strijd tegen mijn vaste rivalen, maar vooral tegen de wind. Met ruime voorsprong van acht minuten kwam ik over de streep. Ik had serieus mijn kopje koffie al op vooraleer de nummer twee finishte.” Zilver was er dan nog voor debutant Daniel Knegt en brons voor Maarten Peters in hun para-categorie. Totaaloogst: negen medailles. We zijn wel eens met minder naar huis gekomen. Ik zeg: hulde aan de Nederlandse ploeg en het loont ook om met een stevige formatie de kampioenschappen aan te doen.
De Chinese stad Chengdu bracht Belgische glorie. Voor het eerst in de World Cup-geschiedenis werd de Belgische vlag gehesen. En dat niet één, maar twee keer. Claire Michel werd tweede, Marten van Riel derde. Een ongekende weelde. De wereldbekerwedstrijden werden gewonnen door Rodrigo Gonzalez en Summer Cook. Nederlanders waren er nu niet bij.
Wel in de nationale wedstrijden natuurlijk. De zwemloop van Breda bijvoorbeeld, waar Gerbert van den Biggelaar liet zien nog niet te zijn afgeschreven. De Dordtenaar won voor veelvraat Lars Baeyens en good-old Carlo Pullens. Gerbert had 1,5 maand rust in acht genomen, nadat hij op vakantie op Curaçao onwel was geworden. De rust heeft hem goed gedaan. Christel Heeregrave won tot haar eigen verrassing bij de vrouwen. En in Purmerend zwommen en liepen Rinse van den Ouweelen en Brenda Zwarthoed sneller dan de rest.
Verder werd Limburg de afgelopen dagen niet alleen overspoeld met wielervedetten, de Amstel Gold Race trok ook Ironman-celebrities zoals het echtpaar Paul Huddle (IM Technical Manager) en Paula Newby-Fraser. Paula (24-voudig Ironman-winnares!) fietste met race-director Emiel Frambach daags voor de grote wielerklassieker de 100 kilometer toertocht. Tussendoor werden zaken gedaan.
Ook waren er complimenten voor het uitdagende nieuwe fietsparcours. Eén ding is zeker: de Ironman deelnemers kunnen niet tot de laatste twee kilometer wachten om voor de overwinning te strijden. Zoiets kan alleen in het moderne wielrennen. Best spannend, maar jammer van die andere 263 kilometers waarin (te) weinig gebeurt.
