Veilig en gezond aankomen hoor; burgemeester doet mee in IJsselmuiden; dracula Johan en The hardest email Jodie Stimpson ever had to read -Wim’s Tri Journaal 171
VRIJDAG – Na zoveel voorbespiegelingen rest ons niets anders dan iedereen veel succes, maar vooral veel plezier toe te wensen bij welke wedstrijd dan ook dezer dagen. Het zullen soms koude momenten worden, maar tegelijkertijd hartverwarmend als het doel van finishen bereikt wordt. Dat laatste geldt vooral voor de recreanten en naar ik heb begrepen maken zaterdag of zondag toch weer zo’n 300 mensen hun debuut op een Nederlandse triathlon, al dan niet in teamverband. Nog belangrijker: kom vooral veilig en gezond terug aan de eindstreep. Dat is uiteindelijk wat telt.
We hadden het gisteren over sport en politiek. En dat het zo leuk is als drie wethouders mee doen aan een trio-triathlon in Oud Gastel. Maar zaterdag in de allereerste seizoenswedstrijd te IJsselmuiden doet Bort Koelewijn individueel mee aan de sprint triathlon. Ik ken Bort Koelewijn nog uit het jaar dat Holten het EK 2009 mocht organiseren en er toch even gesproken moest worden over de wedstrijden op zondag.
De tussenoplossing kwam van niemand minder dan Erica Terpstra, die met het idee kwam zondagochtend een kerkdienst te houden, waarna vervolgens de wedstrijden weer plaats vonden. Burgemeester Koelewijn (ChristenUnie) kon zich daar uitstekend in vinden. Hij heeft de smaak van de sport te pakken gekregen, want zeven jaar later staat de Kampense burgemeester in zwembad De Sonneberch klaar voor zijn triathlon. Super!
De kranten stonden vandaag bol van de voorbeschouwingen. Zo las ik: ‘Op de vrouw af’ met Jony Heerink en gaf Deborah Wissink in Tubantia aan dat ‘zwemmen toch het allerleukst blijft’. Alles in het teken van de beginnen Teamcompetities in zowel Amsterdam als Arnhem.
In de Roemeense kranten komt dan weer het EK crossduathlon aan bod en Johan Neevel doet met zijn dracula-tandjes een duit in het zakje. In De Limburger las ik dan weer dat de Stadstriathlon Weert er nog een serie kwart triathlon aan vast plakt. Meer dan 2500 deelnemers daar dus! Maar laten we niet per se voor de records gaan. Liever 100 triatleten op een gezellige en vooral veilige manier bijeen, dan naar duizenden atleten. Ik blijf er altijd een beetje huiverig voor: we zijn geen marathon. Die voorzichtigheid ligt misschien aan het feit dat we al weer zo’n dikke dertig jaar meedraaien, ik weet het niet.
Tot slot. Hoe hard kan topsport zijn. De Britse triathlonbond heeft haar vrouwenteam voor de Rio Spelen gekozen: Helen Jenkins, Vicky Holland en Non Stanford. En dus spat de Olympische droom voor Jodie Stimpson uiteen. Mag ik jullie even herinneren aan het feit dat deze miss Stimpson de eerste World Triathlon Series van dit seizoen in Abu Dhabi won, de Commonwealth Games in 2014, drie andere WTS-races in voorgaande jaren en twee World Cups. In willekeurig elk ander land zou ze teamcaptain van de Olympische ploeg zijn, maar in Groot Brittannië staat ze er gewoon naast. Hieronder passages uit haar zeer aangrijpende blog:
DREAM GONE, HEART BROKEN.
“We regret to inform you that you have not been selected to represent Team GBR in the Rio Olympic Games”
This was the hardest email I have ever had to read in my triathlon career so far. Not because it wasn’t what I was expecting – I knew after my performance on the Gold Coast that I wouldn’t be going to the Games but it is hard to read, and hard to digest.
This is not the blog I wanted to be posting, but anyone who reads my blogs knows that I tell the truth and talk from the heart and this will be no different. As I type I can feel the tears coming on and the goose bumps coming through my body, so here we go.
Words cannot truly express how I felt when I crossed that line, and that feeling still remains now. It’s so tough to put into words what’s happening in my head and heart. Since the disappointment of London 2012, all my focus has gone into Rio 2016. I was adamant I would be on that start line, as a medal contender. Now I doubt whether I am even meant to be an Olympian at all, and that hurts so so much. I know that everything is still raw, and maybe my mind set will change in time, but it’s now a matter of trying to refocus on new goals for the 2016 season. Tokyo 2020? Who knows?
Every day is a battle so far, and I would like to say that I’m taking my anger out on some sessions but I’m still a little numb at the minute. I will come out the other side – it just might take a while. I’m currently back in Stellenbosch and will race Cape Town WTS this weekend. I have no idea how the race will go, and really have no expectation on the race. I intend to go in and race hard and then look forward to returning home for some much needed family time.
My plan now? I’m not too sure… I’m doing The Great Birmingham 10km on 1st May, then looking to race the rest of the WTS series, and maybe a few ITU World Cup races in between. I would like a say a massive thank you to everyone’s messages of support, both pre and post the GC race. I have been completely overwhelmed at the response and it’s so nice to know people support me.
Team GBR are sending 3 amazingly strong women to Rio, Non, Helen and Vicky all deserve to be on that start line. I am privileged to be in such a successful GBR women’s sport, and I am sure that our ladies will deliver the goods in August. I wish them all the very best of luck – go get ‘em girls.
Thank you once again to everyone – don’t worry, I’ll be back.
Jodie xxx
