Waar zouden we zijn zonder Yvonne?; Maya komt er wel; Breukelense bloemen en nog meer – Wim’s Tri Journaal 185
ZONDAG – Ze woont al sinds mensenheugenis niet meer in Nederland, ik geloof ook niet dat iemand binnen de bond wezenlijk bijdraagt aan haar successen. Laten we Yvonne van Vlerken daarom dankbaar zijn dat zij nog altijd graag en met trots onder Nederlandse vlag uitkomt. Zo snelt ze voor mijn voordeur op een koude Koningsdag naar een toptijd op een halve marathon, zo vliegt ze anderhalve week later naar de volgende internationale victorie.
De Challenge Rimini. Ach meer dan een opwarmertje voor het nog zware wedstrijdprogramma zou het voor Yvonne niet worden. Als de Flying Dutchgirl dat zegt, moet je er eigenlijk al voor oppassen. Leanda Cave had ‘the blonde one’ echt niet onderschat, maar er was de Britse alles aan gelegen in de Italiaanse badplaats te schitteren. Als Yvonne echter ergens figuurlijk haar tanden in zet, dan is het wel in Hawaii-winnaressen. Die kloppen is nog altijd een erezaak en die honger is wellicht pas gestild als ze zelf dit jaar op Kona de lavastenen uit het parcours rent op weg naar een topklassering.
Zo ver is het nog lang niet. Eerst genieten we vrijwel wekelijks (er komen vijf grote Challenge-races in haar schema voor) van de zoveelste klapper van Yvonne. Vandaag was het al weer haar veertiende winst op een internationale halve (70.3 IM/Challenge). Alleen Melissa Hauschildt deed met 21 overwinningen beter. Cave wist zich geklopt en Julia Viellehner maakte het schitterende podium compleet. Aan Rimini had Yvonne al goede herinneringen. Een paar jaar terug maakte ze hier haar come-back, na een zware valpartij met sleutelbeenbreuk ten gevolge. Vandaag zwom ze moederziel alleen om daarna aan het ‘Vlerken-rapen’ te beginnen.
Knap blijven toch ook de prestaties van Dirk Wijnalda. De masters-categorie is niet echt aan de Bunnikker besteed, getuige zijn sterke achtste plaats overall in Rimini. Beste bij de mannen was de Italiaan Giulio Molinari, die Per Bittner van zich afhield. Tja, en toen Yvonne eenmaal hoorde dat Per prachtig tweede geworden was, was de zege ‘in the pocket’. “Liefde geeft me vleugels.” sprak ze na een innige omhelzing met haar vriend. Samen naar Hawaii, wat een honeymoon wordt dat!
Terwijl de Giro de ‘Nederlandse Tifosi’ nog helemaal in de ban houdt, keken triathlonvolgers niet alleen naar Rimini, maar ook naar die nieuwe World Cup-race in Cagliari. Ik zeg het eerlijk: ik moet er erg aan wennen, al die sprint triathlons. Binnen een uurtje gepiept en het is vaak secondenspel. Nu wordt Marco van der Stel 25e. maar evengoed haalt ie een zevende plek. De start, de wissels: het luistert allemaal zo nauw. Geen discussie trouwens over de winnaar: Kristian Blummenfelt is een beresterk Noor. Samen met Gustav Iden vormt hij een sterke lichting Noren, toch niet bij uitstek hét triathlonland op de korte afstanden, zou je denken. Blummenfelt heeft twee superweekends achter elkaar: Madrid en Cagliari winnen. Vijftien seconden na Marco kwam Jorik van Egdom binnen. World Cup-debutant Menno Koolhaas scoorde een 35e plaats en Marco Akershoek had allicht een ‘zware dag’: hij finishte 61e. Reacties van onze jongens ongetwijfeld in het maandag-journaal.
Maya Kingma deed bij de elites wel ooit een WTS-race, maar nimmer een World Cup. In Cagliari debuteerde ze beslist niet onverdienstelijk met een 22e plaats. Als de Bredase ooit naar de geboortedata op de uitslagenlijst kijkt, weet ze dat vóór haar veelal oudere triatleten gefinisht zijn, die mogelijk ook nog net wat meer ervaring hebben. Bovendien is Maya dit seizoen terug van lange tijd blessureleed. Zij gaat ons nog ergens verrassen dit jaar. Brabanders hebben dat (lees: PSV….). De winst ging naar India Lee uit Winchester. Dat is trouwens al de zesde Britse die in totaal voor een zevende WTS, World Cup of ETU Cup-zege zorgt dit seizoen. Remarkable.
Ooit van het duel der Belgen gehoord? Vandaag was er zo eentje. In de Deense hoofdstad Kopenhagen waar het EK Powerman na jaren eens buiten de Nederlandse grens werd gehouden. Kenneth Vandendriessche moest alles uit de kast halen om landgenoot Seppe Odeyn van zich af te houden. De Fransman Yannick Cadalen haalde het brons op. Verrassender was de Europese titel van Helvete Nina Brenn. En: eerlijk is eerlijk. Onze Nederlandse duatleten deden het met Thomas Bruins en Miriam van Reijen respectievelijk een zevende en vijfde plaats beter dan de laatste drie jaar in eigen land het geval was. Alexander Picard werd vijftiende, Marina van Dijk stapte uit, een Europese mastertitel was er voor Henry Dullink.
Bij een heerlijk temperatuurtje was in Breukelen de zwembad-triathlon. Jan-Roelf Heerssema heroverde vrij eenvoudig zijn titel, nu de geblesseerde Martijn Dekker niet mee kon doen. Voor Carla van Rooijen was het de derde keer dat ze ‘Breukelen’ won. Het verdiende boeket bloemen ging de andere dag meer naar moeder van Rooijen. Heeft die even een mooie Moederdag. De nummer drie bij de vrouwen Laura Hak kennen we genoeg, maar Channah Brandsema (2e) en ook Amsterdammers Roy Lagerburg (2e) en Wouter Dijkshoorn (3e) zijn verrassende namen.
Yvonne was natuurlijk top, maar ik vond Mirjam Weerd dit weekend voor de op één na beste Nederlandse prestatie zorgen. Haar zevende plaats op de 70.3 Ironman in doornat Alcudia Mallorca was in dit startveld meer dan menigeen had verwacht. Enthousiast als altijd speelde ze gisteren al haar eerste reacties aan ons door. Het was door het slechte weer geen race zonder gevaren. Wie er vol in ging, kwam misschien het verst. Erik-Simon Strijk besloot daar niet aan mee te doen en kneep geregeld bij een spekgladde afdaling in de remmen. Het verklaart wellicht zijn vijftiende plaats. Bovendien is het over twee weken ES-day op Lanzarote.
Dat Milan Brons ook nog tweede geworden is in Geel, dat Danne Boterenbrood met haar Belgische team SMO-Specialized in Doornik de Belgische titel ploegentriathlon prolongeerde, dat…dat… We zullen er de komende dagen nog uitvoerig bij stil staan. De weekenden worden drukker en drukker, zoveel is zeker.
