Mooie en emotionele blog van Maaike Caelers na WTS Yokohama- Waar de droom een nachtmerrie wordt

Waar de droom een nachtmerrie wordt

[dropcap]M[/dropcap]ijn ogen beginnen te prikken bij het besef, 4 jaar lang heb ik hier naar toegewerkt. Soms heel dicht bij en soms heel heel ver weg. Maar het vuurtje bleef altijd aan en bestaan… maar nu na dit weekend, nadat het vuur weer groter was werd het gedoofd. Ik kan je vertellen dat het echt even pik donker werd.

Daar zit ik dan. Midden in de nacht. Op mijn hotel kamer. Klaar wakker. De wedstrijd speelt zich keer op keer op nieuw in mijn hoofd af. Niet 1, niet 2, niet 10 maar wel honderd keren. Een ding, ik kan mezelf niets verwijten.

[dropcap]B[/dropcap]en ik nu alweer wakker. Het is 4 uur in de morgen. Nog een kwartier en mijn wekker zou me wakker maken. Maar mijn benen bungelen al langs het bed met een half slapende kop. Snel hijs ik mezelf in de kleren die ik had klaar gelegd. Mijn bagage staat klaar. Het enige wat resteert, voor John en Ien me ophalen voor naar het vliegveld te gaan, is even wat eten om mijn lege maag te vullen. Al snel verschijnen er twee lampen op de oprit. Zo stil mogelijk rol ik mijn bagage naar buiten. De rest van mijn huisgenoten liggen nog op een oor. Voor ik het weet loop ik samen met maatje tevens mijn coach het vliegtuig in. Nog steeds voel ik een bons in mijn hoofd en heb ik mijn flixonase op zak om mijn holtes rustig te houden. Mondkapje op en neem plaats in de voor mij gereserveerde stoel in het vliegtuig. Tijdens de vlucht spreek ik nogmaals mijn zorgen uit naar John uit. John, ik voel me nog steeds wat gezwollen in mijn hoofd. Zijn woorden spreken. Maaike we hebben alles gedaan wat we kunnen. Het enige is nu zo ontspannen mogelijk te zijn en je rust te nemen die je kan. Zo gezegd zo gedaan en de dag voor de wedstrijd voelt mijn hoofd stukken beter…

[dropcap]D[/dropcap]eze zelfde dag denk ik terug aan de periode van Gold Coast tot nu. Het programma dat op papier stond had ik meer niet dan wel uitgevoerd. Maar ik sta aan de start en een dag later jogde ik naar mijn gekozen positie op het plantoon. Verdorie, bij het eruit komen van het water zit ik toch iets meer naar achter als ik dacht. Gelukkig ben ik in gezelschap van Ashley Gentle enorm sterke fietsster en werken we onze weg naar voren. Al snel nestel ik me redelijk voorin de groep bij de aansluiting. Oké Maaike, nu koppie erbij. Voorin rijden, uit de problemen, handen bij de remmen, goede wiel kiezen en voor ik het weet zitten we in de laatste ronde op weg naar het lopen. Al snel begonnen mijn benen wat pijn te doen. Oké nu ritme houden. Concentreer op ademhaling en ritme. Maar in de laatste ronde kwam er een lichte versnelling. Waarin ik, door een aantal harde looptrainingen  gemist te hebben, niet mee kon en ik in overlevings modus kwam. Net voor de streep werd ik nog door een van de buurvrouwen eruit gesprint. Mijn benen voelden als een stel betonnen palen die ik mee aan het zeulen was. Daar was de finish. Ik zocht voor een hek om mijn benen iets te ontlasten voor dat ik erdoor heen zakte. Al snel kwam mijn trainingspartner en vriendin Andrea naar me toe die me omhelsde en vielen mijn ogen op het oranje T-shirt met zijn bruin getinte kiwi huid eronder op, John. En toen, toen begonnen de tranen te rollen, of ik een oceaan achter mijn ogen had. Het besef kwam en dit werd later in het hotel door de persberichten nog maar licht overgedaan.

[dropcap]W[/dropcap]aar de droom een nachtmerrie wordt overkwam me vandaag. Na 1,5 jaar met problemen, kreeg ik het laatste half jaar mijn plezier terug, voelde ik me gelukkig. Kon ik grotendeels mijn trainingen zonder problemen afwerken en leverde ik een toch mooi resultaat af. Dat ondanks alles, maar vooral door doorzettingsvermogen. Niet alleen van mij maar ook van John. Het leverde niet het resultaat op om de geplande reis naar Rio, het ticket te mogen ontvangen.

Gelukkig leiden er meer wegen naar Rome. Jammer genoeg niet naar de Olympische Spelen in Rio.

Tijd om terug te gaan naar het warme nest  en een knuffel van de thuisbasis te ontvangen.

Até mais tarde, of te wel tot later,

Maaike