Rachels toernee begint; para’s in Strathclyde, Kraichgau, Nice, Venetië – WTJ 210
WOENSDAG – Voor Rachel Klamer is Nederland weer een tijdje niet in beeld. Zo zit ze nog bij vader Klamer op de tractor, zo vliegt ze naar Leeds om mee te doen aan de volgende World Triathlon Series. En daarna is het verder reizen en trainen om uiteindelijk op 20 augustus aan de Copacabana Beach aan wellicht het hoogtepunt in haar carrière te beginnen. Vanmiddag werd ze uitgeleide gedaan met een persconferentie voor onder meer NOS Langs de Lijn en andere media. Perschef Martijn Keijsers was erbij, bondscoach Louis Delahaye ook. Allen vol vertrouwen op een goede afloop voor (helaas) onze enige Olympisch triatlete.
De paratriatleten kunnen een grotere delegatie afvaardigen. Ze waren zondag in het Britse Strathclyde. Hun wedstrijdprogramma is al minstens zo intensief als dat van valide triatleten. Omdat zaterdag ook de zeer geslaagde Spierathlon in Ouderkerk aan de Amstel plaats vond, was het aantal Nederlandse paratriatleten beperkt tot twee. Maar wel meteen onze beste vertegenwoordigers. En Jetze Plat en Geert Schipper maakten het opnieuw waar: eerste en tweede in de Paratri 1-categorie. Rio zou nu toch wel in de knip moeten zitten voor beide heren, maar Olympische wegen zijn vaak ondoorgrondelijk. Over de Spierathlon gesproken, want vaak hebben we het hier over uitslagen. Maar die vallen in het niet bij hetgeen in Ouderkerk aan de Amstel werd gepresteerd. 195 Spierballenteams, 57 Teamcaptains en 3873 donaties leverden in totaal het fantastische bedrag van 225.991 euro op. Daar zijn genoeg nuttige en leuke dingen mee te doen voor de uitbreiding van het Spieren voor Spieren Kinderziekenhuis in het WKZ Utrecht. MySports heeft de organisatie overgenomen en kijkt terug op een geslaagde tweede editie. Het team van Daan Klijnsmit van Fit For Free Rotterdam Ceintuurbaan was overigens het snelste. Maar dat was van minder belang.
De eerste Bundesliga in het Duitse Kraichgau trok vanwege het NK Amsterdam geen Nederlanders. Sven Riederer (altijd geassocieerd met brons) en Andrea Hewitt wonnen het prestigieuze evenement, daags voor de 70.3 Ironman. Daags erna waren Boris Stein en Anja Beranek het snelst op die 70.3. De Duitse klopte onze Yvonne van Vlerken, dit jaar grossierend in tweede plaatsen op 70.3 IM’s. Het was, geloof ik, al haar zesde tweede plaats dit seizoen. Ach, als het op Kona één treetje hoger mag, dan hoor je Yvonne niet klagen. Grote tevredenheid ook bij Evert Scheltinga met zijn zesde plaats en vijf supersterren zoals Sebastian Kienle en Pieter Heemeryck vóór zich. Derde kwam Evert uit het water, daarna bleef hij vrij constant rond de zesde plaats. Milan Brons werd 25e, broer Omar 40e. Brons was er voor Muidenaar Manolo Dequero Vazquez bij de M55. Minder Nederlanders op de tiende verjaardag van de 70.3 IM in het Zwitserse Rapperswill. De Duitser Nils Frommhold won, ‘halve Nederlander’ Jan van Berkel werd vierde en Anton Smit was beste landgenoot met een vijfde plaats bij de M50. De terugkeer van Daniela Ryf leverde de wereldkampioene meteen de volle winst op. Ze finishte een kwartier voor Emma Pooley. Beste landgenote daar was de in Londen woonachtige Sophie Hilterman op plaats 188 bij de vrouwen.
De Ironman van Nice trok dit jaar slechts zestien Nederlanders. Guido Kwakkel viel uit en zo bleven alleen Florian Duterloo en Klazienaveen-organisator Thomas van der Wal binnen de beste tweehonderd van de race, allebei even boven de tien uur. Kort daarna volgde Tineke van den Berg, die tiende prof werd en twaalfde van alle vrouwen. Maar dat meldden we gisteren al.
De Challenge in Venetië was naast Dirk en Carla ook succesvol voor Jeroen Tiebie. De Noord-Hollandse Frysman-winnaar lag tot 24 kilometer lopen aan de leiding bij de masters, daarna verloor hij nog twee plaatsen. Brons in 9.24 uur is echter ook mooi. Ludi Doeven werd tweede bij de M50 in 10.19 uur. Eline Rampen was de tweede Nederlandse vrouw: vijftiende in 11.11 uur. Vijftien Nederlanders maakten deze bijzondere Italiaanse primeur mee. In Venetië was sinds 1988 geen triathlon meer gehouden. Dat jaar wonnen Rob Barel en junior Frank Heldoorn het Europees kampioenschap Olympische afstand, maar de race werd ontsierd door een tientallen diskwalificaties wegens….stayeren en andere fouten. Andere tijden.
Terwijl we het WTJ afsluiten, roert Rachel zich nog even: ‘Hoop de komende tijd meer tijd te hebben voor verhalen. Momenteel zo druk dat ik mijn laptop sinds thuiskomst nauwelijks heb aangehad.’ Ik kan me zoiets voorstellen. Morgen voorbeschouwen op Leeds en Weert. Al blijft die laatste organisatie voor de triathlonfamilie toch altijd net even anders dan anders.
