Voorbeschouwing buitenlandse tri- en duathlons; hét verhaal van Remco Grasman – WTJ 223
DONDERDAG – In de aanloop naar misschien wel het drukste triathlonweekend keken we gisteren binnen de landsgrenzen en gaan we er nu overheen. Want ook internationaal is de keuze reuze.
De Ironman Austria leeft op de één of andere manier minder bij de Nederlandse profs dan een week later in Frankfurt. Nooit stond er een Nederlander op het podium, Heleen bij de Vaate kwam er met een vierde plaatst nog het dichtste bij. En ook dit jaar zijn er geen elites met NL achter hun naam. Voor de Belgen daarentegen is Klagenfurt weer wel een juweeltje met zevenvoudig (!) winnaar Marino Vanhoenacker natuurlijk voorop. En ook de ‘Barten’ zijn kansrijk: Aernouts en Borghs in dit geval. Het altijd bombastisch aandoende feestje in Klagenfurt is op zondag. Diezelfde dag zijn trouwens veel Belgen van de partij in de halve van Brasschaat, de klassieker waar in 1986 het EK plaats had, keert daarmee terug op de kalender.
Ironman heeft naast Austria ook 70.3-wedstrijden in het Engelse Wimbleball, het Amerikaanse Buffallo Springs en Coeur d’Alene en dan ook nog in het Canadese Mont Tremblant. In de laatste twee steden volgen later nog de volledige Ironmans. Daar tuigen ze zo’n locatie gewoon twee keer per jaar helemaal op. Respect, want ik vind een week sjouwen in mijn dorpje Oud Gastel al een hele klus.
De ITU heeft een aantal kampioenschappen uitgeschreven. In het Franse Chateauroux zijn zowel de Europese kampioenschappen aquathlon (zaterdag) als het EK sprint. Voor het eerste is de animo vanuit de lage landen lauwtjes, voor het EK sprint zijn de verwachtingen best hoog gespannen. Met Marco van der Stel, Jorik van Egdom, Maya Kingma en Kirsten Nuyes staat een stevig kwartet aan het vertrek. In het Zwitserse Vallée de Joux komen de beste crosstriatleten bijeen op het ‘open’ EK. Opmerkelijk: de race is tevens een XTerra-event. Een nog niet eerder vertoonde combinatie, want zo kan Australiër Ben Allen zo maar de beste worden. Joost Christiaans, Joep Staps en Lars van der Eerden doen hun best zo dicht mogelijk bij het podium te komen. Voor Joep trouwens al zijn derde EK in dit seizoen. Eén vertegenwoordigster bij de dames: Maud Golsteyn, die – behoudens pech – best ver kan komen. Tot dusverre bleef haar weinig bespaard, maar dat geeft vast moraal voor een goed EK.
Powermannen kunnen we weer in het Duitse Sankt Wendel. Alle duathlontoppers van de lange afstand komen hier bijeen. Vanwege de Run-bike-run series te Ijburg is de Nederlandse inbreng beperkt tot drie. Daaronder wel favoriete Miriam van Reijen. Bij de oosterburen zullen ook een aantal Nederlandse toppers uitkomen in de Bundesliga-wedstrijd van Düsseldorf.
En dan is het ook het weekeinde van de extreme triathlons, zwaarder dan zwaar. De Britse Celtman bijvoorbeeld, maar ook in Graz de Austria Extreme en in Zwitserland – je raadt het al – de Swissman Extreme. Die laatste is in Ascona. Er is – bij voldoende deelname – zelfs een Ironman in het zo sportgekke IJsland. Het evenement heet Snaefellsnes Járnkarl en er doet meestal slechts een handvol deelnemers mee. Op zondag is de Challenge in het Ierse Galway, de Italiaanse Idroman, de Britse The Gladiator, de Witrussische Tri-By 226 en – last but not least – de Ch’Triman in het Noordfranse Gravelines. Die laatste wedstrijd brengen we extra onder de aandacht, want de race wil de komende jaren meer Belgische en Nederlandse triatleten aantrekken. Vandaar dat je een banner van de Ch’Triman al maanden op trikipedia.be en trikipedia.nl ziet staan. Door erop te klikken, kom je op de website en die is voor het gemak in het Frans, Engels en Nederlands.
Na al die voorbeschouwingen toch ook maar even naar de wedstrijden van deze week. Want op Ruuds eiland Goeree-Overflakkee mag dan sinds jaar en dag geen triathlon meer zijn (Dirksland was de laatste), het staat deze week wel bol van de topsport met het NK wielrennen. Kijken we naar de uitslagen tot dusverre komen we veel bekenden tegen, voor wie onze sport ook niet vreemd is. Bij de junior-vrouwen was Lorena Wiebes (dochter van René en daarmee uit het beroemde Mijdrechtse Wiebes-geslacht) de nieuwe nationaal kampioene. Arianna Pruisscher haalde brons. En Daan van Sintmaartensdijk (zoon van Cees) was snelste junior. De tijdritten dan. Bij de nieuwelingen was er brons voor Bodi del Grosso en bij de elites kreeg Tom Dumoulin de rood-wit-blauwe trui omhangen, maar ook Remco Grasman, die tussen de profs als achtste finishte. De 43-jarige Emmeloorder was in de race tegen de klok de snelste van de elite-zonder-contract. Remco droeg zijn titel op aan ziin onlangs overleden moeder, zoals hij haar op haar sterfbed had beloofd.
Als duatleet vergaarde Grasman al menig titel, nu als tijdritspecialist baart hij ook al enkele jaren opzien. In 2014 won hij de titel al, vorig jaar was zijn dramatisch val vanaf het startpodium wereldnieuws. Hij brak zijn arm en stelde de KNWU aansprakelijk voor de val. “Ik heb een moeilijke periode achter me, mijn moeder is overleden en ik twijfelde lang of ik me mentaal kon motiveren om voor de titel te gaan. Ik kon vandaag heel diep gaan.” Grasman richt zich puur op tijdrijden. “In een peleton rijden lukt me niet, ik ben angstig en daardoor wil er geen mens in mijn buurt rijden.” Coach Guido Vroemen zag in Middelharnis dat het goed zat met zijn pupil. “Remco specialiseert zich en dat betaalt zich uit. Hij heeft de aanleg en het verleden uit sportdisciplines als tri- en duathlons.”
