IM Maastricht , ik wil niets missen!

Thuis na de tweede editie van Ironman Maastricht.

Korte nachten vooraf door de spanning (en voorbereidingen), korte nacht nadien door de opwinding. Ik vrees dat ik daarin niets anders ben als al die 2000 atleten in Maastricht.  Waar ik wel anders in ben en gelukkig maar, is de vorm van inspanning. Ik hoef niet te zwemmen, van fietsen krijg ik pijn aan mijn kont en 42 kilometer vind ik in de auto al een eind. En dan thuis komen en zaken en gevoelens eens op een rijtje zetten.

IK HEB GENOTEN!

GENOTEN  van alle gesprekken in de dagen voor de race met atleten, coaches, organisatie, collega’s en vrienden.

GENOTEN van de prestaties van de atleten, vrijwilligers en het publiek.

GENOTEN van de speciale ambiance, de prijsuitreiking en de speciale spanning bij de toekenning van de slots.

Ons zicht als speaker op een wedstrijdparcours is heel erg vaak maar zeer beperkt, wij zien een start, een doorkomst en een finish. Wat er allemaal onderweg gaande is, zien we niet of slechts heel beperkt. Dat horen we van atleten en organisatie na de finish en proberen we op die manier een beeld te vormen van een wedstrijd. Wat we wel zagen dat bij aanvang van de tweede ronde fietsen de regen de weg op de Markt spekglad werd. Leden van TVS 90 waren als toeschouwer aanwezig en hebben “gewoon” 2 uur post gevat om atleten te waarschuwen om hun snelheid drastisch te verlagen. Hulde daarvoor!

Persoonlijk beleef ik een dag als afgelopen zondag zeer intens. Ook ik sta als een snaar gespannen voor aanvang van de start. Een lijst van startprocedures in de hand, aangevuld met hoogwaardigheidsbekleders die startschoten doen. Begrijpelijk, het is voor een organisatie zeer belangrijk, maar ik heb er niets mee. Ik kijk in naar die kopjes van al die triatleten, begroet bekenden. Soms alleen een blik, af en toe wat korte woorden, her en der een knuffel. Bij het horen van het Wilhelmus zie ik de tranen,  weet wat atleten er voor hebben gedaan en ken de verhalen. Zelf kippenvel wat maar niet weg wil gaan. Ik ben stil op zo’n voor velen heel speciaal moment, maar wordt geacht daarna het publiek te informeren en te enthousiasmeren. Het liefst zou ik dat stilte moment nog even door laten gaan, zodat elke atleet zijn moment kan hebben. Het mooie van de “rolling start” is echter dat je in de gelegenheid bent, tussen het brullen in een micro, heel veel atleten succes kan wensen.

Als de laatste zwemmer uit het water is, in draf naar de Markt. De doorkomst van de kopgroep is aanstaande. Onderweg honderden bekenden, bijna bij het onbeschofte af slechts her en der een babbeltje en weer doorlopen. Aansluiten bij collega’s Wim en Arjan (wat een super team) omdat ik niets wil missen.Ik hoef niets te doen op dat moment, de haast is absoluut overbodig. Koffie en een sigaretje in mijn “Parc Fumé”  (iedere gek heeft zijn gebrek). Informeren naar de stand van zaken in de wedstrijd en nog even wat handjes schudden. Mijn voorbereiding uitstallen voor de rest van de dag; Ik ben er klaar voor!

We gaan in shifts werken , anders redden we het niet tot middernacht met 2000 atleten. Wim en Arjan krijgen even rust, Paul en ik nemen de micro. Dat doen we de rest van de dag/avond/nacht. Sodemieter, wat is het druk op de Markt. Igor, Boom Boom Bas en Magic Mark gaan beginnen aan de marathon, Mary Beth, Sarissa, Tineke en Danne volgen.  De focus is natuurlijk eerst bij de Pro’s. Vier ronden van 10 kilometer met veel Nederlanders in kansrijke positie. The heat is on. Terwijl de Pro’s hun marathon lopen met een schuin oog kijken naar de doorkomsten op het fietsparcours, er zijn er zo veel met bijzondere verhalen en een klik. Het mooie van een team van vier “vak-idioten” is dat zij hetzelfde willen en beleven en we informeren elkaar. De Pro’s komen finishen, we gaan helemaal los en het stadion bruist. Sodemieter wat een respect voor deze mannen en vrouwen; Igor , die zijn tweede Ironmanzege pakt: Magic Mark, die werken combineert met sporten op topniveau: Boom Boom Bas, die de week voor de wedstrijd echt ziek was, Erik-Simon die de gezondheidsproblemen eindelijk onder controle heeft. Mary Beth, in mijn ogen niet de meest sympathieke maar een top atlete; Saleta, een marathon van 3.05 en met deze uitslag een startbewijs voor Kona; Tineke, ik stel voor haar de bijnaam Tiny Tineke mee te geven, wat een race; Sarissa, je moet de druk maar aan kunnen om zo te strijden in je eigen woonplaats ; Danne, met zo weinig trainingsuren als arts gewoon de klus te klaren. RESPECT!

Daarna komen er nog 1980 atleten met een verhaal. Alle vier hebben we speciale verzoeken gekregen van atleten, met het verzoek om de woorden “You are an Ironman” , uit die bepaalde strot te laten weerklinken. We realiseren ons dat we daar nooit aan zullen kunnen voldoen. Het is godsonmogelijk om continue met zijn vieren aan de finishlijn te staan. Even plassen, een hapje eten, even gewoon rust en opladen voor de volgende shift is een absolute must. Iedere finisher verdient zijn/haar “Moment of Fame”. Ieder van ons pakt “de rust” op zijn manier; Paul gaat even naar het hotel, Arjan duikt onder in het winkelcentrum en gaat ergens gewoon even zitten, Wim gaat de atletenopvang in en zoekt een rustig plekje om even de broodnodige rust te pakken. En ik, ik wil niets missen, pakt mijn rust,maar fladder steeds in de buurt van de collega’s, waarschijnlijk tot vervelens toe. Heel even gun ik me de tijd om op een terrasje te gaan zitten met Jessica, Marco en Barbera. Gelukkig kennen ze mij en ik fladder weer door. Mijn stem gaat al sporen van slijtage vertonen.

Terug naar de Magic Carpet, naar mijn speakermaatjes in het stadion. Laat ik maar “het watje” zijn die bekend dat er momenten zijn dat ook bij mij de tranen over de wangen biggelen. De andere drie hebben dat ook, maar zijn niet zo extravert op social media en zullen dat niet zo snel bekennen. We halen vele speciale atleten binnen met hun verhaal, ieder op onze manier. We staan te genieten van de prestaties van de atleten en zijn blij dat wij hun prestaties vocaal mogen omlijsten.

Het laatste uur, nog een keer opladen. Het stadion nog 1 uur gek maken. Gefinishte atleten komen terug en feesten mee. De laatste atleet komt binnen. Het ballonnenmoment! Einde race! Ik ben op! Maar wat heb ik GENOTEN!

Wim, Arjan en Paul, Emiel en Rob, Bjorn en Pascal, en alle atleten wat heb ik GENOTEN. Wat een geweldige hobby en heel veel bijzondere mensen om me heen.

Naar het hotel, weer niet slapen!

Nu thuis en proberen mijn gevoel op papier te zetten, het lukt niet om al die emoties te omschrijven, maar ik heb GENOTEN