Go with the flow in magisch Maastricht – WTJ 254

 

MAANDAG – Flabbergasted. Dat ben ik na de Ironman Maastricht. Wie zei er ook weer dat Limburgers moeizaam op gang komen? Wat een ambiance op en rond de magic carpet van Ironman. Wie Maastricht de afgelopen twee edities heeft meegemaakt, snapt iets beter de magie van IM zonder daarvoor op Hawaii te hoeven zijn. Tegelijkertijd zullen er genoeg ontnuchterende reacties zijn over waarschijnlijk het fietsparcours. Tja, leg maar eens 90 (of 180) kilometer supersnel en breed asfalt ergens neer in ons overbevolkt landje. Dat lukt zelfs niet door uit te wijken naar België. En als er dan in die ochtend toch een paar nare plensbuien vallen, heb je al snel de poppen aan het dansen. Of aan het vallen. Zoals Chris Brands als eerste op de Grote Markt en vervolgens ook de Brit Richard Blackburn die een lelijke smak maakte. Of Ilona Eversdijk, die gewoon niet verder kon in tweede positie agegroup omdat ze onderweg twee stuurbouten brak.

Maar hé. Hoort het niet allemaal bij de heroïek van Ironman? Wie zei dat het vanzelf moest gaan. Er is genoeg afgezien in een selectieve wedstrijd. En zo hoort het ook. Tuurlijk moeten we risico’s vermijden, de veiligheid staat voorop. Maar eenmaal bij dat magische rood-zwarte tapijt waar wij speakers gisteren de eervolle taak kregen iedereen tot Ironman te verklaren, zagen we toch alleen maar smiles van oor tot oor. Vergeten was het geworstel in de Maas, de pijn op de kinderkopjes of betonstroken of de drukkende warmte op de marathon en die steile Sint Pieter.

Emiel en Rob Frambach blijven de rust zelve. Ze wisten waarschijnlijk twee jaar geleden al welke kant het met hun evenement uit zou gaan. En wij? Wij dachten in drie decennia al heel wat gewend te zijn en verbazen ons toch steeds weer over opnieuw een hoger level waarin de triathlonsport in ons land wordt getild. Er is serieuze competitie onder triatleten, maar ook onder organisatoren. En dat brengt ons allen steeds verder.

‘Go with the flow’, dat is wat ik gedaan heb de afgelopen dagen in Maastricht. Wat dat teweeg brengt, is inmiddels al fraai verwoord door collega Ruud. Ik sluit me daar geheel bij aan, anders val ik in herhaling. Het is trouwens heerlijk om eens wat meer ‘dienstbaar’ te opereren. Zo kan onze jonge collega Arjan Schilder zich meer profileren, plukt Ruud toch nog de vruchten van de allereerste Ironman-gesprekken van een paar jaar terug en is Paul ontegenzeglijk de profi in het team. Het keerpunt van het zwemmen op het Gouverneurs-eiland heeft echt iets speciaals. En het voorlaatste uur als het ware het publiek inwijden in de geheimen van Ironman, biedt mij weer net meer mogelijkheden dan de ontelbare keren You are an Ironman. Maar ook van dat laatste snap ik de effecten op een finisher na 226 km. steeds beter. Kortom: Ironman, u was een warm bad. Ik vind het nu al jammer dat we volgend jaar 6 dagen langer moeten wachten op de derde editie….

 

Wedstrijdverslag? Niet meer nodig. Verdiende winnaars. Igor Amorelli, die twee maanden terug nog zijn pols brak, maar daar geen last van had. Mark Oude Bennink, die niet per se zat te wachten op een bijnaam (wordt een dingetje daar, geloof ik). Ben het met hem eens, laten we de nadruk leggen op het feit dat hij woensdag voor de wedstrijd nog gewoon een volledige werkdag maakte. Prof-triatleet? Laat zijn baas het maar niet horen. En Bas Diederen. Mag Bas aub weer eens een wedstrijd doen zonder andere dingen aan zijn hoofd? Dat is wat ik deze op-en-top familieman gun.

 

De vrouwen. Mary-Beth Ellis. Stugge Amerikaanse, doorleefde kop en mannenbenen. Leuke discussie met Björn Steinmetz over mijn mededeling dat ze voor haar 10^e Ironman-winst op ging. Geloofde hij niet. Terwijl Ruud toch altijd zegt: voor de lijstjes moet je bij Wim zijn. Nieuw parcoursrecord. Saleta Castro Nosguira dan. Goed gecoacht door ene Luc van Lierde. Succes gegarandeerd. Wat liep dat mens hard. Tineke van den Berg. Wat fietste de Rotterdamse (ook gewoon nachtdiensten draaiend als cardioloog hoor!) hard. Met de lengte van een Colombiaans klimmertje, vloog ze die heuvels op en daar had het Maastrichtse artsenduo Sarissa de Vries en Danne Boterenbrood dit keer geen antwoord op.

Zit ik toch weer een wedstrijdverslag te maken. Kan het niet laten. Te veel indrukken. De Hawaii-gangers erbij opgeteld, komen we nu aan 21 (?) in totaal. Niet slecht.

Dankzij collega Hans, lees ik ook nog wat er in de rest van de triathlonwereld gebeurt. Tragiek in de 70.3 Ironman Budapest, waar de vreugde om de 25^e plaats van Rob Barel wellicht van korte duur is geweest door de dood van de Slovaak Radovan Okrucky en begrijpen we nu veel beter de emotionele finish in Maastricht van zijn grote vriend Olivier Smekens. Want ook dat is Ironman: ieder heeft zijn of haar verhaal. En tegenslag in welke vorm dan ook, is daar vaak onderdeel van. Dat Rob mee deed verraste velen. Maar het was een soort van wederdienst aan zijn goede vriend Peter Kropko, die destijds ook een paar keer naar Almere kwam. Naast Rob nam ook zijn Cora Mulder deel. Zij finishte op exact 6u00’00… Dat moet je ook kunnen. Ze werd er 4de door in haar age group. Rob won de zijne.

De Eilander triathlon in Vinkeveen. Een heerlijk ontspannen evenement met Erik Schröder wellicht als logische, maar Fiona Meuffels als verrassende winnaar. Fiona klopte Rina Zijgers en Sione Jongstra. Sione kende haar wel, want eerder won de jonge Limburgse de vrouwentriathlon van de Leidsche Rijn.

In het Tjechische Tabor was een ETU Junior Cup. Finn Timmermans werd 28^e, Pim Lebouille 53^e. De meisjes eindigden iets korter: Marije Dankelman finishte 22^e en drie tellen late kwam Chayenne Poorts als 23^e over de streep.

Op 1 augustus 2015 stonden we met niks in handen en draaide iemand ergens een knop om, zodat trikipedia.nl het levenslicht kon zien. Een jaar verder zijn we flabbergasted. Niet alleen over Ironman Maastricht, maar ook over zoveel enthousiasme rondom de site. We gaan er mee door, zoveel is zeker. Alleen even niet dagelijks met dit portie WTJ. Want ook de schrijver dezes is een familieman en die vindt nu dat zijn familie een leuke vakantie verdient. De collega’s blijven posten, Rachel komt nog met een laatste blog en WTJ keert terug op 17 augustus.

Rest mij iedereen veel succes te wensen in de komende wedstrijden: het studenten WK in Frankrijk, de halve van Eupen, de Challenge Fredericia, de Norseman (Bart, zet ‘m op), de 70.3 IM Dublin (waar Paul vrolijk verder speakert), de Ostseeman, de Powerman Ulm, de triathlons van Deil en Urk, de oergezellige, carnavaleske Sterke Peer Tri bij Marc in Wuustwezel, de Hoeks tri in Lommel bij Gerrit, de halve van Leiderdorp, het EK in Wiesbaden, de Challenge Regensburg (Diederik, zet ‘m op), de Embrunman en de Twentse Triathlon Tour. Hoezo vakantietijd voor triatleten?

Natuurlijk volgen er voorbeschouwingen op de Olympische races waarin Rachel Klamer uitkomt onder startnummer 4. Maar tegen die tijd keert deze rubriek dus terug met de 255^e aflevering. Bye bye.