Een dikke tien voor ‘onze’ Rachel! – WTJ 257
ZATERDAG – Afwijken van de traditie om op zaterdag een WTJ uit te brengen, doen we alleen bij zeer speciale omstandigheden c.q. prestaties. Vandaag is zo’n exceptionele prestatie geleverd door Rachel Klamer. Onze Rachel, want bij zulke glorieuze momenten delen we kennelijk allemaal graag in de glans. Maar ze heeft het toch echt helemaal zelf gedaan hoor, die tiende plaats binnen halen. Nee, dat is geen medaille, dat is geen Olympisch diploma. Maar dat is wel met afstand het beste resultaat ooit van een Nederlandse triatleet. Vijftien plaatsen beter dan Wieke Hoogzaad op haar Spelen. En zesentwintig plekken hoger dan in Londen, waar Rachel debuteerde.
Het was kortom een wedstrijd om van te smullen. En wat een ander zwemonderdeel dan bij de mannen donderdag! Hoge golven maakten de 55 zwemsters van tijd tot tijd onzichtbaar voor de camera’s. Goede registratie trouwens en uiteraard op BBC afgestemd, die ook over Rachel genoeg wisten te melden. Jonathan en Annie, you did a great job. De NOS moest switchen tussen de superrace en de troostfinale handbal. Begrijpelijk overigens, ook deze vrouwen schrijven sportgeschiedenis. En Sporza was ook niet verkeerd, maar de Belgen konden al snel een kruisje zetten onder de ambities om de stunt van Marten van Riel te herhalen. Gespannen voor de buis gekluisterd (op een bizarre locatie overigens, maar dat terzijde) viel er direct veel spanning weg toen ik Rachel breed lachend op haar startplek zag staan. Brilletje schoonmakend, praatje met Gwen Jorgensen, kortom: onze troef had er veel zin in. Vol zelfvertrouwen, klaar voor haar ultieme race. Je kunt ‘m immers maar eens in de vier jaar doen.
Ze schoof ook lekker mee in de voorste zwemgroep, waarvan Cornelia Routier (partner van Mario Mola) uiteraard vooraan lag. Rachel voelde als veertiende in die groep het beroemde zandstrand van Copacobana onder haar voeten en na wat korte schermutselingen in en na de wisselzone zat ze wel degelijk in de kopgroep van achttien. Dat kon niet gezegd worden van de Belgische triatletes Claire Michel en Katrien Verstuyft, die de grootste moeite hadden met het Braziliaanse golfslagbad en daar de wedstrijd feitelijk al verloren. Jammer. Dat triatlete Fabienne St. Louis uit Mauritius als allerlaatste het water verliet, was helemaal geen schande. Eind vorig jaar kreeg ze nota bene te horen dat ze kanker had. Helaas bereikte Fabienne de finish niet, maar al bij de start was ze voor velen de absolute kampioene van de dag. Van de Spelen. Ik herinner me nog haar deelnames aan de Powerman in Venray, verbaasd dat we waren dat iemand van de eilandenarchipel uit de Indische Oceaan daar aan de start stond.
Rachel deed haar werk in de kopgroep, zag de vergeefse pogingen van titelverdedigster Nicola Spirig om los te komen van topfavoriete Gwen Jorgensen, maar concentreerde zich vooral op de tweede wedstrijdhelft. Daarin woog de klim de laatste keer zwaarder dan bij aanvang al sloot ze vervolgens weer soepeltjes aan. Buiten beeld was de wissel fietsen-lopen niet Klamers allerbeste uit haar imposante carrière. Als tweede denderde ze de transition binnen, als achttiende en laatste van de kopgroep kwam ze eruit. Wat er precies in haar schoen zat, die ze nogmaals uit moest trekken, we zullen het wellicht nooit weten. Veel tijd om daar over na te denken had ze ook niet.
Marie Rabie had de beste schoenwissel. Een volgend Zuidafrikaans succes hing in de lucht. Even maar. Toen kwamen de topfavorietes Gwen Jorgensen en Nicola Spirig opzetten. Het Amerikaans-Zwitserse superduo was niet meer te houden. In no time liepen de verschillen op en leek Spirig het opnieuw op een eindsprint aan te laten komen. Maar Jorgensen – in een zetel naar het loopnummer gebracht – dacht daar met nog drie kilometer te gaan anders over. De aanval was voldoende om die verbluffend sterke Spirig achter zich te laten. Het Britse duo Vicky Holland en Non Stanford mocht voor brons sprinten. Vicky zorgde ervoor dat het Holland House al een beetje euforisch werd en iedere triathlonfan moet vol bewondering (maar ook met enige zorg) naar de ietwat zwalkend finishende Rachel Klamer gekeken hebben. Ze bleef na de finish lang liggen. Niks aan de hand, verklaarde ze later: gewoon moe. Waterpolocoach Robin van Galen kon zich dat in de avonduitzending bij Tom Egbers goed voorstellen. “Wat een ongelofelijk zware sport is dit.” Hij kan het een beetje weten, want Robin heeft ook aan triathlon gedaan (en aan BMX-fietsen en aan waterpolo).
Conclusies na twee fantastische Olympische triathlons in Rio:
* Met Alistair Brownlee en Gwen Jorgensen hebben we twee grootse kampioenen: beiden geven al jaren de toon aan en bevestigen dat aan het eind van deze Olympiade.
* Nicola Spirig bewijst opnieuw dat je ook met twee recente halve triathlons in de benen tot een krachtsexplosie op de Olympische afstand kunt komen. Ik zeg niet dat het voor iedere triatleet op gaat: maar deze op het oog onorthodoxe voorbereiding loont wel.
* Aanvallen bij het fietsen loont nog steeds, dat bewezen de Brownlees. De Spanjaarden bleven met lege handen achter.
* Rachel Klamer zet in haar eentje de sport in ons land weer terug op de kaart. Mag het een keerpunt zijn, zodat over vier jaar bijvoorbeeld Maya Kingma en Kirsten Nuyes haar bij kunnen staan op weg naar dat erepodium. En dan gaan we er ook vanuit dat Marco van der Stel, Menno Koolhaas en Jorik van Egdom in Tokyo zijn.
* Tot slot: wat moet het toch een magnifiek gevoel geven om in decors als Rio de Janeiro met tienduizenden toeschouwers je sport te mogen bedrijven. Een voorrecht, waar Rachel zich terdege van bewust is. En nu: nagenieten en morgen mee in de ongetwijfeld spetterende sluitingsceremonie. Want tiende worden in één van de meest mondiale sporten geeft recht op een mooi slotfeest. Rachel: geniet hier nog zo lang mogelijk van. We wachten je dinsdag op op Schiphol!
