And the golden medal goes to: Fleur, Ruud and Maryvonne! – WTJ 260
DINSDAG – De ringen, de schoen, de losersvlucht (nu al uitgeroepen tot woord van het jaar), de smak van Epke, de net-geen-medailles van handbalsters, roeisters, volleysters. Ja zelfs de negentien gouden, zilveren en bronzen plakken. Ze vallen in het niet bij de actie, die ‘onze’ Ruud en ‘onze’ Maryvonne op gang hebben gebracht. Binnen twee weken (evenlang als de Olympische Spelen) wist dit gouden duo via social media en anderszins zo veel los te maken, dat spontaan overal de beurs getrokken werd. Ik gebruik ‘onze’ omdat het succes van de spontane ingeving om voor Fleur Wierda een geschikte (sport-)stoel te kopen, al snel ‘vele vaders’ leek te hebben. Maar om met Ruud te spreken: het maakt niet uit hoe het geld er komt, áls het er maar komt.
En dat is verbazingwekkend snel gelukt. Een Olympisch record. Eigenlijk wil ik premier Rutte vragen om Ruud en Maryvonne morgen in de Ridderzaal ook bij de huldiging te betrekken, waarna ze ook bij de koning en koningin nog even op de thee mogen. Maar veel liever zullen ze zo snel mogelijk een blije Fleur zien, gezeten in haar nieuwe sportfauteuil zodat ze veel comfortabeler dan in dat hangmatje-op-wieltjes van tijdens de Suydersee triathlon haar geliefde sport kan beoefenen. Hulde en oneindig veel dank aan jullie beiden.
Iets geheel anders nu. De scholen zijn hier en daar weer begonnen, het gewone leven komt weer op gang. Ik weet niet hoe het u vergaat, maar vrijwel jaarlijks schrik ik bij terugkeer van een aantal trieste familieberichten. Mensen uit de sportwereld, bekend of minder bekend, die er ineens niet meer zijn. Zo rouwde de sportwereld in Noord-Holland om de plotse dood van Siem Tesselaar. Samen met zijn broer Her was hij jarenlang succesvol schaatser, duatleet, wintertriatleet. Siems zwemcarrière was van korte duur, vloeibaar water was niet zijn ding. Siem was echter een sportman in hart en nieren. Bij DTC was hij betrokken bij het wedstrijdcircuit en de razendsnelle verwerking van uitslagen op de website. Nog maar kort geleden had hij afscheid genomen van zijn school, het Willem Bleau college, waar hij natuurkunde gaf. Helaas mocht hij maar kort van zijn pensioen genieten. Siem Tesselaar is 65 jaar geworden. Sterkte aan zijn vrouw Gerda, de kinderen en kleinkind.
Hier in West-Brabant verloren we op 66-jarige leeftijd Cyril Duncan. Deze sympathieke Roosendaalse sportman zegt u waarschijnlijk niet zo veel, maar de THOR-atleet was in de jaren tachtig in deze contreien de eerste donkere triatleet. Cyril was geen hoogvlieger en zwemmen was ook niet zijn ding, maar hij probeerde het wel. En hij vond het vooral vermakelijk hoe de organisatie geen raad wist met het aanbrengen van zijn startnummer met zwarte stift op zijn gespierde zwarte armen. Bij onze zuster-site lazen we daarnaast het trieste verkeeersongeval van trailrunster Ilde Cleemput, echtgenote van de bij het ongeluk zwaargewonde triatleet Oliver Schouppe.
Kennen we in onze sport Frans van Heteren als de snelste banketbakker van Nederland, in de jaren vijftig was die titel vergeven aan Janus van der Zande. De kleine man uit Halsteren was ’s lands beste marathonloper, deed onder meer mee aan de Spelen van Helsinki. Als sportjournalist (maar ook als fan) heb ik Janus menigmaal benaderd voor een interview, maar hij wenste op geen enkele manier terug te blikken op zijn nochtans glansrijke atletiekcarrière, terwijl hij toch velen inspireerde om ook te gaan hardlopen indertijd. Janus bereikte de beste mooie leeftijd van 91 jaar.
Op slechts 57-jarige leeftijd is Carla van der Does overleden. Niet onlangs, maar al een jaar geleden. Twee weken voordat deze site de lucht in ging. Ik kwam daar pas achter toen ik op Wikipedia bij Katwijk (onze vakantiebestemming) een rijtje bekende Katwijkers tegen kwam. Voor de jongere lezers onder ons: Carla van der Does (voorheen Krauwel) was een pioniersvrouw in onze sport. Ze deed drie keer mee in Almere (1984, 1985 en 1985) en werd twee keer Nederlands kampioene. Op het EK in 1985 behaalde ze brons. Carla won ook twee keer de halve triathlon van Stein. In latere jaren leerde ze haar partner Yvonne kennen en verhuisde van de kust naar Eindhoven. Daar is dus op 17 juli (toch al niet zo’n zwarte datum in Nederland) 2015 overleden. In de overlijdensadvertentie schreven de nabestaanden: Carla heeft genoeg gestreden, het is goed zo.
Misschien haal ik bovenstaande ook aan, omdat ik vandaag de treffende video van Fabienne St. Louis zag, de mooie triatlete uit Mauritius voor wie het ook maar de vraag is of ze die verschrikkelijke ziekte kan overwinnen. Het mag dan een mooie, zonnige dag geweest zijn en er komen er nog meer aan, soms word je ook even met beide benen op de grond gezet. Leven is niet vanzelfsprekend, gezond leven ook niet. Laten we elkaar daarin altijd blijven steunen.
We begonnen dit WTJ met geweldig nieuws, ik eindig ook met best goed nieuws. Er komt volgend jaar een boek uit over 33 jaar triathlon Oud Gastel. In het noorden is 33 geen jubileum, in carnavalesk zuiden des te meer. Dat en het feit dat 3 in onze sport natuurlijk hét cijfer is, gaf me aanleiding om de geschiedenis van mijn eigen evenementje eens te boekstaven. Veel foto’s, verhalen, verslagen etc. natuurlijk. Maar ik doe ook een beroep op jullie: alle herinneringen – mooie en minder mooie – aan dat Westbrabantse wedstrijdje zijn welkom.
Tot morgen. Het wordt warm, maar de Veenendaalse blauwalg wordt met man en macht bestreden. En anders zijn er altijd nog twee andere plassen, waar wel gezwommen kan worden.
