Paralympics Rio: de ene atleet nog specialer dan de andere; Zwintriathlon; RBR Series – WTJ 274
WOENSDAG – De NOS mag het dan allemaal maar zo-zo vinden, de atleten aan de Paralympics zijn te bijzonder om te negeren. Vandaag beginnen de Spelen voor mensen met een beperking voorheen gehandicapten, disabled of welke naam er ook aan gegeven wordt. Rio schijnt zo goed als bankroet te zijn, maar zal voor het oog van de wereld nog twee weken alles uit de kast trekken om de Paralympics tot een goed einde te brengen. Maar zover is het nog niet. Eerst twee weken topsport van de bovenste plank.
Met, zoals gezegd, bijzondere sporters. Neem Jetze Plat, die gelukkig volop publiciteit krijgt. Ook al vanwege zijn jacht op drie gouden plakken. In handbiken en triathlon. Lang niet alle media heeft meegekregen dat het WK in Rotterdam plaats had. Dus kijken ze verwonderd op naar mensen zonder armen of benen, die kunnen zwemmen, handbiken en wheelen. Wereldkampioen Jetze is onze vaandeldrager. Zijn imposante torso moet zelfs vijfvoudig wereldkampioen Bill Chaffey angst inboezemen. Bovendien kunnen Jetze en Geert Schipper wellicht een strategie toepassen, die hen allebei aan eremetaal helpt. Zeker zo speciaal is de deelname van Joleen Hakker met haar guide Linda van Vliet. Minder bekend is dat de topsportster uit Soest al aan haar derde Spelen toe is, nota bene op drie totaal verschillende disciplines. Ze debuteerde op de Spelen in Beijing in de roeiboot, reed vier jaar later de stenen uit de Londense straten op de wegwedstrijd en duikt nu dus samen met Linda in de Braziliaanse wateren voor de triathlon.
Maar ook in de andere disciplines komen niet-alledaagse sporters uit. Discuswerpster Ingrid van Kranen bijvoorbeeld, geboren als Dale van Kranen in Zuid-Afrika. Als man. Als gevolg van een motorongeluk blind geworden. Zijn leven staat op zijn kop: hij verliest baan, vrouw en kinderen en leeft op straat. Hij vlucht naar Nederland. Via Vlissingen komt hij in Vught terecht. In 2006 weet hij dat hij in het verkeerde lichaam zit. Dale wordt van lieverlee Ingrid en gaat sporten. Nu is ze Paralympier. Ze ziet niet waar de discus heen slingert en wordt daarin begeleid door Mies Kuipers uit Dorst. Mies – partner van atletiekjournalist Wouter Schelvis – liep marathons en deed de laatste jaren ook recreatieve triathlons. Een ander schokkend verhaal komt uit België. Marieke Vervoort, tweevoudig wereldkampioene paratriathlon (Lausanne 2006 en Hamburg 2007) komt op de Spelen van Rio uit op de sprintnummer 100 en 200 meter. Fysiek kan ze het nog aan ondanks het feit dat ze nauwelijks kan slapen. Het noodgedwongen stoppen met topsport valt de Vlaamse zo zwaar dat ze na de Spelen van Rio overweegt euthanasie te plegen. Pffff heftig zeg.
Een WTJ van uitersten dit keer, want vandaag was ook de uitermate gezellige Generali Zwintriathlon. Net als Ironman Maastricht een crossborder-event met start in het op en top toeristische Sluis en finish in het al even mondaine Knokke. Vaste datum: eerste woensdag in september. Dan is het vaak wat minder druk met badgasten in Knokke-Heist, behalve dan vandaag. Het belet niemand van de 1100 triatleten om een snipperdag te nemen en mee te doen aan de klassieke, stayervrije kwart triathlon. The Battle of The Sexes werd uitgevochten met 13 minuten tijdverschil. Winnares Katrien Verstuyft slaagde erin de snelste man Pieter Heemeryck op de Boulevard voor te blijven en zo de 1000 euro extra premie mee te grissen. De prijzenpot is met 15000 euro in totaal toch wel aardig gevuld. Katrien werd zo’n vijf minuten later gevolgd door Sara van de Vel en ‘onze’ Sarissa de Vries.
Weer zes minuten later stond iedereen met kippenvel langs de kust, want daar finishte toen Sofie Goos als zesde nota bene. Haar verhaal is bekend. De steekpartij, het herstel, maar ook de psychische schade. Vandaag kreeg Sofie en iedereen om haar heen de bevestiging dat deze Vlaamse beauty niet verloren is voor de triathlonsport. Onze beste man was Henk Elbertsen op een 39e plaats. Andrea Jochems was na haar sterke Ironman al weer op topsnelheid: achtste in totaal. Zo’n vijftig Nederlanders in elf waves fietsten de grens over zonder daarvoor het paspoort te hoeven trekken.
En daar is ie dan, de nog ontbrekende uitslag uit Maarssen. De sprint afstand werd gewonnen door Wouter Dijkshoorn, die Rinse van de Ouweelen en Arie Nimberg te vlug af was. De winnares Tanya ten Velden kenden we al. Marijke Zeekant gaf haar tot en met het fietsen goed partij en zou uiteindelijk tweede worden. Op enige afstand finishte Myrthe van Dijk als derde.
Terug naar Enschede, waar de finales van zowel de 3e Divisie Teamcompetitie als de Run-bike-run Series betwist werden. Er werd trouwens weer een ‘Edootje’ toegepast, want in het winnende team van Edo Sports legde Marco Akershoek – op aanraden van Edo – op sokken de laatste 500 meter af in plaats van loopschoenen. Het bracht het team de zege en vierde plaats in het eindklassement. TeamUnltd won de eerste Run-bike-run series zonder overigens ooit de dagzege te hebben behaald. TC Twente liet het in de thuiswedstrijd liggen en eindigde tweede en Keep-on-Running Hammer kon door een sterk slot van Alexander Picard de derde plaats veilig stellen. De achttien teams aan deze primeur met wedstrijden in Hilversum, Hoogerheide, Rotterdam, Amsterdam en Enschede hebben er een geweldig spektakel van gemaakt met spanning tot de allerlaatste relay-wedstrijd. Volgend jaar dus weer!
Kunnen we dan eindelijk voorbeschouwen? Ja dat kan. Maar niet eerder dan collega-redacteur Ruud de Haan de hartelijke felicitaties over te brengen. Hij moet dit stukje proza vanavond immers op de site plaatsen. Bloemen en kussen volgen in Almere. Over Challenge Almere-Amsterdam gaat het in een extra WTJ later van avond. Anders wordt deze te lang 😉
