Het is alles goud wat de klok slaat: voor Jetze, maar ook voor Geert, Joleen en Almere! – WTJ 277

ZONDAG – We kunnen wel weer een week vooruit met hetgeen zich in triathlonland.NL heeft afgespeeld. Dus zit ook niet alles meteen in deze aflevering. In het weekeinde van Challenge Almere-Amsterdam nóg belangrijker nieuws vormen, dan moet je wel van zeer goede huize komen. Onze paratriatleten waren dat. Jetze Plat en Geert Schipper brachten ons land in euforie met het goud en zilver op de allereerste triathlon op de Paralympics. Plat won de PT1, de groep met de rolstoelatleten. Jetze ging er al vanaf de start op Copabana Beach al direct vandoor. Bij het handbiken werd zijn voorsprong nog groter en in de wheelchair kwam het Olympisch goud niet meer in gevaar. Dat Geert Schipper ook nog eens tweede werd, was een regelrechte sensatie, want met de Amerikaan Krige Schabort en de Autraliër Bill Chaffey was de concurrentie enorm. De twee buitenlandse favorieten bleven zelfs buiten de prijzen, want in de strijd om het zilver had Geert het vooral te stellen met de Italiaan Giovanni Achenza. “Extreem gaaf”, noemde Jetze Plat zijn eerste van mogelijk drie Olympische titels. “Ik was heel sterk vandaag.” De droom van Geert, die een minuut na Jetze binnenrolde, kwam uit. Met het Wilhelmus zongen beide superatleten uit volle borst mee. De dag erna was Joleen Hakker met haar guide Linda van Vliet aan de beurt. In de PT5-klasse kwam het duo tot een uitstekende zesde plaats vier minuten na de winnaars. Van brons was Joleen – toe aan haar derde Spelen in steeds weer andere disciplines – slechts twee minuutjes verwijderd. Mooi trouwens dat de Olympisch kampioene Katie Kelly werd begeleid door een wereldkampioene en Ironman-kampioene uit de jaren negentig vorige eeuw: Michlellie Jones. Tevredenheid alom bij TeamNL, de begeleiders en de vele supporters. Veel publiek langs de kant, Jetze noemde het ‘een orkaan van geluid.’

Wij – en met ons heel veel triatleten – kregen dit fantastische nieuws mee in Almere, dit weekend the Heart of triathlon. Wat een weer, wat een feest! Ik geef het eerlijk toe, ik heb in het verleden weleens getwijfeld of de Holland Triathlon nog toekomst had. Deelnemersaantallen liepen terug, het publiek kwam niet meer in groten getale. Moet je nu eens komen kijken. De Challenge telde over drie dagen uitgesmeerd zo’n 2600 triatleten. Vrijdag zo’n 600 scholieren en jeugdatleten, daarna de senior challenge en zaterdag de Long Distance en de Half Distance. Zondagochtend raakte de Esplanade al snel weer gevuld met de teams van de Kiwami Jeugd & Juniorencompetitie, een enorme groep Family & Business Relay en in de middaguren een zinderende apotheose van de Lotto Eredivisie. Dat dit WTJ door al dat gefeest even uit mijn tenen moet komen, is evident.

Maar even de hoofdwedstrijden van zaterdag en zondag. De rest volgt de komende dagen. Goede condities, vlak Weerwater (21,3 graden), een toptijd hing in de lucht. Zo redeneerden de kenners. En het ging ook snel al was de hitte tijdens de marathon uiteindelijk wel bepalend voor de eindtijden. Een mooi vijftal trok er op uit in het water: twee Almeerders daarbij Youri Severin en de sterke Tjerk Tjallema. Daarbij ook de Duitsers Christian Otto en Jan Raphael en de in Duitsland woonachtige Pool Marek Jaskolka. In een tweede zwemgroep bevonden zich onder meer Erik-Simon Strijk en Diederik Scheltinga en niet zo gek ver daarachter Stefan Overmars en ook al Dirk Wijnalda.

Al in de eerste van de 180 te fietsen kilometers ging Raphael (al snel met de eretitel ‘die andere snelle Jan uit Duitsland’ aangemerkt) er als een speer vandoor. Het zou een lange solo worden voor de man, die al vier heles won (waaronder Challenge Regensburg) en in Frankfurt menigmaal op het podium stond. Lange tijd leek hij onder de acht uur te duiken, maar de laatste van zes marathonrondes viel de kleine krachtpatser uit Hammingen zwaar. Met 8.03.43 boekte hij wel een nieuw p.r. De strijd achterin barstte los met Dirk Wijnalda toch weer als degene, die vrijwel iedereen oprolde. De landstitel ging in zijn tiende Almere toch weer naar Dirk. Europees kampioen 2015 Jaskolka was goed voor brons en Erik-Simon Strijk kan niet anders dan zeer tevreden zijn over een seizoen waarin hij zowel in Maastricht als in Almere vierde is geworden. En ook Diederik Scheltinga kon prima leven met brons.

De vrouwenrace was misschien wel de meest bizarre van alle Almere-versies. Was Mirjam Weerd in het Weer(d)water ongenaakbaar, ook op de fiets bleef ze lange tijd onbedreigd op kop fietsen. Intussen werd wel duidelijk dat vanuit de achterhoede de Française Camille Deligny kwam opzetten. Derde vorig jaar wist ze wel hoe de race kon lopen. Maar Mirjam pakte haar terug in de openingsfase van de marathon. En toen…toen kreeg de Amersfoortse een inzinking. Haar rondetijden van aanvankelijk 32 minuten kelderden van 37 naar 42 minuten in de voorlaatste ronde. Vanuit de achterhoede kwam de Tjechische Simona Krivankova enorm opzetten en er waren meer atletes in aantocht. Het was zeer de vraag of Mirjam de race wel uit zou doen. Ook Deligny had het moeilijk in die laatste ronde. Toen ze dan toch na 9.18 uur het stadion naderde was de eerste Franse zege op de hele in de Flevopolder een feit. Maar dat Mirjam Weerd vervolgens een luttele minuten daarna ook al finishte en toch tweede werd? Nee, daar had niemand meer op gerekend. Eindelijk was daar die lang verwachte Nederlandse titel. Zoals dat kan bij een groot kampioene kwamen de tranen bij de interviews vanzelf. Trouwens: de interviewer hield het zelf ook niet droog. Zondag liep Mirjam de laatste 50 meter zo fit als een hoentje mee naar de finish van haar ACE/TT Weesp-team. En morgen stapte ze met haar Rick Nijhoving in het vliegtuig naar Curaçao waar het stel een nieuwe toekomst wacht. Krivankova hield stand op brons. In de top tien ook Lucie van Genugten en Carla van Rooijen, die beiden onder de tien uur doken en tevens zilver en brons op het NK behaalden. Maar ook Ilona Eversdijk maakte er als beste Almeerder op een tiende plaats een puike race van. Ze kreeg zondag de Joop Visser-trofee en voor Youri Severin, kapot gestreden op de marathon kreeg de Ruud Graman-trofee.

Spanning ook op zondag in de Lotto Eredivisie. Davilex greep voor het eerst de dagzege, een geweldig optreden. Zij sprintten op het laatst Canyon Fusion eruit. Squadra en Triteam Rotterdam werden derde en vierde, maar voor die laatste formatie was dat voldoende om voor het eerst de landstitel te grijpen. Bij de vrouwen ging het in de relay ook alle kanten uit. Ferro Mosae kwam slecht uit de startblokken, maar herstelde zich meesterlijk. Maar Hellas was constanter met de vier vrouwen die de Utrechtse formatie opstelde. Lag Danne Boterenbrood nog aan de leiding na de derde wissel, in de laatste shift was het Jony Heerink die namens Hellas de zaak recht trok. Hellas dus één en ondanks het minieme puntenverschil werden ze dat ook in de eindrangschikking. Ferro Mosae bleef op de tweede plaats steken en voor Kijani was de derde plaats weg gelegd.

Het lijkt misschien op een opsommend wedstrijdverslag. De werkelijkheid was anders. Almere was één groot feest. Het ambitieuze organisatieteam werd ’s ochtends beloond met het grote nieuws dat het Europees kampioenschap lange afstand triathlon voor 2017 opnieuw in Almere terecht komt. Het was tijdens de VIP-presentatie dat voorzitter Patrick Seinstra dat via dagspreker Tom Egberts bekend maakte. Tom spraken we ook nog en hij zou zich sterk maken bij Studio Sport om dat EK volgend jaar deels in beeld te brengen. “Want de sport vind ik geweldig. Het is alleen steeds de vraag hoe zo’n lange wedstrijd goed in beeld te brengen.”