Almere 2016 – Schakelen tussen een lach en tranen
De meest emotionele editie van mijn 23e triathlon van Almere beleefd.
In een grijs verleden zaten Wim en ik al eens op een plekje in Almere Haven te snotteren, omdat ik, gedwongen door werkzaamheden, moest stoppen met de speaker-hobby. Het stoppen duurde slechts 3 maanden. Gelukkig maar.
Dit jaar in Almere weer zoveel snottermomenten beleefd: Mirjam Weerd die haar tranen niet meer in bedwang kon houden tijdens haar finish en podium. Roely Graman tijdens de uitreiking van de Ruud Graman troffee. Het binnenhalen van Amanda Kolijn en Angela Krijgsman tijdens hun debuut op de hele. Peter de Jong; een man met een missie afgelopen zaterdag. De laatste finisher en de “koppen” van het bestuur na die laatste finisher. Het bezoek van Fleur in Almere. Vriendje Rens; al jaren hebben we ons “snottermoment” en nog heel veel meer van dat soort momenten met veel atleten.
Ja, ik ben een emo-kereltje, maar heb ook een rol tijdens de wedstrijden. Dit jaar, meer als moeilijk, aangezien ik op vrijdag het bericht kreeg dat bij een hele goede vriendin die vreselijke ziekte kanker zich weer heeft geopenbaard. Janken, vloeken, onmacht ,terwijl je net in Almere bent. Maar ook schakelen; de deelnemers mogen niets van mijn gevoelens merken. Zij zijn gespannen, enthousiast en kijken uit naar hun race, hun finish en hun terechte “Moment of Fame” door Wim, Arjan, Tije of mij vocaal begeleid.
Terug in mijn rol als speaker dus; gesprekken met atleten op vrijdag, socializen, bijzondere mensen ontmoeten, ’s avonds een eet-traditie met Rens. Blij met met mijn maatje Wim van den Broek (soms zegt hij even niet veel, maar dat zijn de meest bijzondere momenten) en Arjan Schilder. Ze begrijpen mij. Op vrijdagavond laat nog even een laatste overlegmoment met de mannen en vrouwen van de organisatie Challenge Almere. Een onrustige nacht volgt.
Zaterdagmorgen 05:00 gaat de wekker; Race-Day. Gedachten dwalen af naar mijn vrienden, geconfronteerd met het bizarre nieuws. Als eerste aan de ontbijttafel gunt je ook zo’n moment. Dan back to business, alhoewel die term absoluut oneer doet aan mijn beleving van een wedstrijd. 06:00 de opening , met de gedachte dat we tot 22.30 door gaan. De Pro mannen van start en ik ga mee op de motor voor 180 kilometer fietsen. Mis daardoor bijna alle finishers van de halve, maar een wedstrijd van kop af aan meemaken heeft ook zo zijn charme. Jan Raphael die ze er allemaal oplegt. De achtervolgende groep, waar de Nederlanders in het begin veel te werk moesten doen. Mooi om dit weer eens van dichtbij te zien vanaf een motor.
Vervolgens het stadion in voor “het echte werk”. Wat een sfeer, wat een toeschouwers. Geen idee wie top 3 zijn geworden op de halve, eerlijk gezegd, terwijl ik dit schrijf, nog steeds niet. Dan begrijp ik dat de koploper Jan Raphael niet eens genoemd is, terwijl hij door het stadion liep en begon aan zijn marathon. Dat kan niet en zijn we niet gewend in Almere. Ingrijpen dus en Nederlanders aan de microfoon. VOL GAS. We werken in shifts van 2; Arjan, Wim, Tije en ik. Er is ook wat mij betreft een stoorzender, maar ja, als organisatie kan je niet alles in de hand hebben. Af en toe toch even weer die afdwalende gedachten, als Peter de Jong zijn ronde door het stadion maakt.
Het bruist in het stadion, wat een volk. De sfeer is geweldig. Even zwaaien naar bekenden of alleen maar even oogcontact. Het feest is er vanaf de eerste tot de laatste finisher. Gulle lachen bij de finishers, emotie, tranen. Bijzonder moment als Peter binnenkomt en Patrick begrijpt hoe beladen dit moment is; hij geeft mij de medaille die ik bij Peter omhang. In gedachten zijn we niet in Almere, maar bij onze gezamenlijke vrienden. Het kwartier erop kan ik even niet speakeren, even achter de coulissen. Jessica is in de buurt (zoals altijd) en brengt wat te drinken.
Vervolgens weer aan de gang; de jonge honden Arjan en Tije, die het publiek opzwepen, Wim maakt voor de 28e keer zijn beroemde Almere dansje (elk jaar wel anders en actueel) en het binnenhalen van al die helden. Wat hebben we een mooie hobby.
22.45 De laatste atleet komt er aan en zoals dat al 35 jaar gebeurt, ontploft het stadion in Almere.
Dan volgt de stilte. Even nababbelen, evalueren en traditiegetrouw nog even een laatste biertje met Wim, Jes en Rens. Proosten op onze vrienden.
Op zondag vanaf 9.00 uur de volgende reeks wedstrijden. Mijn stem wil niet, wat mijn hoofd wil, maar ik weet als ik rustig begin, komt dat wel in orde. Wim en Arjan hebben er ook last van, waarbij Arjan de meeste problemen heeft. Deze jonge hond heeft op zaterdag uren aan een stuk het stadion gek gemaakt, dus vreemd is het niet. En de ervaring speelt ook mee; Wim 28 keer, mijn 23e keer, voor Arjan pas zijn tweede keer Almere. Onze opvolging zit wel goed.
Rustig aan beginnen met business-, familiy- en jeugd/junioren relay. Vervolgens de finale Lotto Eredivisie bij de mannen en de vrouwen. Wat een heerlijk spannende strijd, zowel bij de mannen als de vrouwen. De beste finale in dit circuit ooit, wat mij betreft. Spektakel en mijn stem doet weer wat ik wil. Kan weer uithalen.
Tenslotte de enorme reeks van prijsuitreiken, die Arjan voor zijn rekening neemt. Als back-up voor hem aanwezig, soms met kleine aanvulling. Hij slaat ook hier zich geweldig door heen. De klus geklaard, afscheid nemen van Almere , collega-speakers en de vrienden. Anderhalf uur terug rijden. Zoals al jaren zit Jes naast me en hoort geduldig al mijn verhalen aan. De speciale momenten die ik nog eens wil vertellen, de geweldige uitspraken van Wim die me altijd doen gieren van het lachen, de emotionele momenten. En natuurlijk bespreken we de verschrikkelijke situatie waarin onze vrienden zich bevinden.
Almere 2017; schakelen tussen een lach en tranen.
