Nu er drama is staat de media vooraan: never a dull moment with the Brownlees – WTJ 284
MAANDAG – De geschiedenis herhaalt zich. Toen Julie Moss zwalkend en kruipend op Alii Drive werd bijgehaald door Kathleen McCartney was triathlon ineens Worldwide News. Nu, 34 jaar later, staat Jonathan Brownlee op het punt van instorten, kan zijn grote steun en toeverlaat broer Alistair hem nog net op zijn schouder leggen om hem als een zwabberend vrachtje mee naar de eindstreep te sleuren. Dat Henri Schoeman de Grand Final naar zich toe trok, was prachtig voor hem. Maar ik vrees dat zijn zege in Cozumel snel in de vergetelheid raakt. Wat er achter hem gebeurde, dat was tragedie in het kwadraat. Het filmpje is nu al goud waard. Van NOS tot Nu.nl, van Telegraaf tot Volkskrant en alles daartussen: het is werkelijk overal te zien. Op social media al tienduizenden keren gedeeld of geliked.
Alistair en Jonathan. De gouden en zilveren plak van Rio verbleken nu al bij hun dramatische performance in Mexico. De moordende hitte maakte van vrijwel alle triatleten zombies. Onherkenbaar en met de mond wagenwijd open zagen we Jorik van Egdom naar zijn wereldtitel snellen. In de dagen daarna zag je het zweet haast van de livestreams spatten. Het gaf vreemde uitslagen en ongekende taferelen. Was Rachel Klamer zaterdag toch teleurgesteld vanwege haar ‘slome’ zwempartij, waardoor ze niet bij de eerste dertig lag. Daarna kon ze op de fiets nauwelijks beter doen. Opvallend was dat Rachel in de tropische warmte zich wel staande hield en daardoor nog naar een zestiende plaats liep. Het verhielp niet dat ze daardoor alsnog buiten de top tien van het WK viel: elfde. Het rijtje van Rachel is in zes jaar WK-tijd als volgt: 22e, 16e, 12e, 14e, 6e en nu dus 11e.
Marco van der Stel toonde zich in de nu al legendarische eindstrijd een dapper deelnemer. ’s Lands beste man in de World Triathlon Series de afgelopen jaren klasseerde zich in de finale als 29e. In Leeds had Marco zijn beste dag, hij werd vijftiende. Er stonden ook wat minder sterke races tegenover, alles tegen elkaar afzettend komt hij op een 64e plaats uit. In 2013 deed Marco beter, toen werd hij 50e. Als statistici zullen wij het wel onthouden, maar het vaagt het filmpje van de Brownlees niet weg. Man, man: wat een apotheose van het seizoen.
Discussie ontstond of Jonathan op deze manier geen hulp van buitenaf had aangenomen, weliswaar van een deelnemer. Maar gediskwalificeerd werd hij niet. De jongste van de broers greep ondanks de tweede plaats toch naast de wereldtitel. Na de Brownlees stond Richard Murray breed lachend het publiek te vermaken pal voor de streep. Toen daar Mario Mola aankwam, vroeg hij de Mexicanen te applaudisseren. Want hier kwam de nieuwe wereldkampioen aan. Met zijn vijfde plaats bleef hij Jonathan toch voor. Mario Mola bezorgde zijn land Spanje de zevende wereldtitel na één keer Ivan Rana en vijf keer Javier Gomez. Het zilver ging naar de arme Jonathan, het brons kwam terecht bij nog een Spanjaard Fernando Alarza. ‘Onze’ Richard Murray werd achter zijn verbazingwekkende landgenoot Henri Schoeman (3e in Rio) vijfde in de WK eindstand. Marco staat dus 64e en Jorik komt op een 165e plaats uit.
Heel Bermuda staat op zijn kop nu Flora Duffy de wereldtitel heeft veroverd. Gwen Jorgensen moest zich neerleggen bij de uitslag van de finale en dat betekende dubbel zilver. De Japanse Ai Ueda had geen beste dag in Cozumel, maar scoorde toch nog brons. Rachel op elf. De andere Nederlandse vrouwen: 68.Maaike Caelers en 132.Maya Kingma.
In Zagreb was een volgende ETU Cup voor junioren. Voor hen, die zich niet voor het WK hadden weten te plaatsen dus. Finn Timmermans werd bij de jongens dertigste, in de voorste helft van het 70 atleten tellende deelnemersveld. De winst ging naar Sergyi Polikarpenko, inderdaad de 18-jarige zoon van Vladimir. De Polikarpenko’s wonen sinds jaar en dag in Turijn. Sergyi heeft ook een Italiaans paspoort en hij kwam ook uit voor Italië. Bij de meisjes won het Oostenrijkse talent Pia Totschnig. Een goede lichting meisjes komt er in Oostenrijk aan, want ook de nummers drie en vijf kwamen uit het Alpenland.
De Ironman Hamburg is deze week alom aangekondigd. Ironman laat het graag weten hoe het de Duitse stad, waar de WTS al ‘huge’, gaat veroveren. Twee weken na Maastricht nota bene. En wat heb je in Duitsland dan al niet: Roth en Frankfurt in hetzelfde juli-weekend, een maandje later Hamburg. Aangevuld nog met grote 70.3 Ironmans zoals Wiesbaden wordt het wel heel vol bij onze Oosterburen. We gaan het zien.
Morgen nog een Tri-Ambla terugblikje en de aankomst van de Paralympische ploeg. Op Schiphol valt niet veel te beleven, we gaan naar Tivoli Utrecht om Jetze Plat, Geert Schipper, Joleen Hakker en Linda van Vliet in het bijzonder te huldigen, maar dat tevens te doen met de voltallige ploeg. Met 62 medailles waren deze Paralympics voor Nederland zeer succesvol. Ons land eindigt zevende in het medaille-klassement met pal achter zich gastland Brazilië, weliswaar meer medailles maar minder goud. Over gastland en weinig goud gesproken. Japan haalde 21 medailles, maar geen enkele gouden plak. Daar zal over vier jaar wel verandering in komen.
