En dan nu: de laatste zeven Nederlandse deelnemers aan het Walhalla van de sport – WTJ 299

 

Laten we maar gelijk van wal steken, want ik merk dat de paspoortjes – naarmate de serie vordert – steeds langer worden. We eindigen trouwens met een (Van der) Wal, die op een wel zeer bijzondere fiets rondrijdt.

Ricardo Scholten, Weesp (26)

De Benjamin van de Nederlanders op Hawaii is de onlangs 26 jaar geworden Ricardo Scholten. Hij was vaker de jongste onder de landgenoten. Zo debuteerde hij op zijn 22^e op de Ironman Zürich en de Challenge Almere, waar hij derde werd bij de beloftes maar nog wel in een bescheiden tijd van 13.25 uur. Maar de droom van Hawaii was begonnen. Een jaar later was de progressie al enorm. In Almere werd hij 37^e in 9.56 uur, hetgeen hem de Europese titel bij de triatleten onder de 24 jaar opleverde. Weer een jaar later stond Richardo al na 9.22 uur bij onze microfoons. Intussen was hij ook nog eens derde geworden op de Challenge in Billund, Denemarken. Het  moest er dit jaar van komen, zo redeneerde de Weesper sportman, temeer omdat hij een geïntensiveerd traject geneeskunde volgde. De afgelopen drie maanden gebeurde er van alles in zijn leven. Eerst werd hij achter Bob Martens tweede op de Ironman Maastricht. De droom kwam uit. Hij won nog races in Utrecht en Veenendaal, won nog niet in Weesp en studeerde vier dagen na zijn verjaardag, op 23 september af. “Na Hawaii  moesten we maar eens aan de slag”, lachte hij in Maastricht nog, “Ik heb nu genoeg geld opgemaakt, er moet wat binnenkomen.” Weesp heeft in de loop der jaren veel goede triatleten voortgebracht. Ook voor Ricardo begon het met de kwart in zijn eigen dorp/stadje. In 2011 debuteerde hij. Een tijdje combineerde hij het nog met voetballen bij FC Weesp, maar het plezier verplaatste zich snel naar individuele sport. Op zaterdagen staat Ricardo nog met veel plezier in de Run2Day-winkel van Hilversum. Behalve aanstaande zaterdag.

Kevin Sleegers, Eindhoven (28)

Je zal maar voor het eerst in je leven naar Hawaii vliegen en dan Julie Moss op de passagiersstoel naast je treffen. Het overkwam Kevin Sleegers, die pas laat arriveerde op Big Island maar daardoor wel in gezelschap verkeerde van de triathlonlegende die de sport in 1981 op de wereldkaart zette. Relatief laat kwalificeerde hij zich ook zijn eerste WK Ironman. Ook zijn sportachtergrond voert terug naar voetbal al zocht Kevin begin 2009 nieuwe uitdagingen. Een eerste halve marathon werd afgelegd in 1.36 uur. Bijna drie jaar later verlegt hij zijn grenzen en sluit zich aan bij Triotters in zijn Lichtstad. In 2013 deed hij in Alpe d’Huez zijn eerste halve. Ook daarna bleef de Triotter selectief qua lange afstanden. Zijn debuut op de hele van Zürich 2014 ging in 9.39 uur. In Copenhagen afgelopen zomer was zijn tweede Ironman en daar ging het een half uur sneller en was de derde plaats M25 goed voor het 19^e en laatste Nederlandse slot. In de Eredivisie kwam Kevin uit voor de Wilmink-formatie. Kevin werkt bij uitzendorganisatie Randstad als sales en recruitement consultant, maar bij terugkeer van de Pacific gaat hij aan de slag als ‘brand-coördinator’ bij Shimano. Zijn motto komt zaterdag uit: ‘Don’t dream your life, live your dreams’.

Anton Smit, Frauenfeld (52)

Zoals David Smitz al jaren in het Nederlandse Oosterhout woont en er een tandartspraktijk heeft, zo is zijn bijna-naamgenoot Anton Smit weliswaar geboren in Nederland, deed zijn studies in Groningen, maar is al jaren woonachtig in Zwitserland. Toch heeft hij de Nederlandse nationaliteit en als zodanig hoort hij bij de 19 kanjers, die we hier drie dagen achtereen portretteren. Anton (of zoals de Zwitsers zeggen Antoni) is fysiotherapeut in Frauenfeld, Noord-Zwitserland. Daar heeft ie met zijn partner Els een goedlopende praktijk. Hij is ook sponsor van de plaatselijke triathlon. Het was eind vorige eeuw heel gebruikelijk dat fysiotherapeuten hun heil in Zwitserland zochten. Nog in zijn Nederlandse tijd neemt hij deel aan – toen nog – Ironman Roth in 1998. Hij doet er 10 uur en een kwartier over. In het Zwitserse Rapperswill-Jona maakt hij opnieuw kennis met triathlon. Dit jaar werd hij er nog vijfde M50 en beste Nederlander. Vorig jaar zette Anton zijn zinnen op Hawaii. In Nice werd hij negende, op Mallorca  klokte hij 9.48 uur goed voor een derde plaats en kwalificatie. In al die jaren deed Anton slechts één triathlon in Nederland: het EK 2009 in Holten. Hij werd twaalfde, uitkomende voor…Zwitserland.

Marcel Suurmond, Vlissingen (40)

Gelukkig is ook Zeeland vertegenwoordigd op het WK: Marcel Suurmond worstelt en komt beslist boven. Want hij heeft ervaring. Eén keer Hawaii halen is al een prestatie op zich, twee jaar op rij is al best bijzonder. Al moet je daar bij de Belg Christian Meuser niet mee aankomen. Die man is er gewoon al voor de 16^e keer als deelnemer! Mogelijk dat alleen Ken Glah vaker meegedaan heeft. Terug naar Marcel. Vorig jaar als 950^e over de finish in 11.19.23 uur. Eigenlijk was het pas dit jaar de bedoeling dat hij zou debuteren. Daar had Marcel zelfs een sabbatical bij zijn werkgever EPZ-kerncentrale in Borssele voor aangevraagd. Het overkwam hem vorig jaar al, dankzij een negende plaats in Klagenfurt. Het wordt zaterdag zijn twaalfde hele triathlon. De gedreven Zeeuw voor wie Hawaii een ware obsessie werd, debuteerde in Nice 2011 met een tijd van 12.36. Een jaar later ging er zijn favoriete race in Lake Placid al een uur vanaf. In 2013 werd hij dertiende in de Belman en kwam hij in Nice tegen de elf uur aan. Het ging niet hard genoeg en trainer Guido Vroemen werd erbij gehaald. De kilo’s vlogen eraf bij de man die acht jaar terug vooral in de bank zat met een pijpje pils in de hand. In Barcelona 2014 deed hij 9.19 uur en de 9.25 in de zomer van 2015 was in Oostenrijk voldoende voor een eerste startbewijs. Ook in Maastricht ging de Zeeuw als een speer. Feitelijk was Marcel na Kona aan het afbouwen, maar Lake Placid mocht niet ontbreken dit jaar.  In deze agegroup-only race werd hij negende en – net 40 geworden – winnaar bij de M40. Tja, probeer dan zo’n slot maar eens te weerstaan. Zaterdag gaat deze Ironmaniak op herhaling! Zijn vrouw Claudia en zoon Mike zijn erbij. “Ik ben geïnjecteerd met het Ironmanvirus en heb er nog geen medicijn tegen kunnen vinden.” O, die sabbatical is niks geworden. Marcel werkt fulltime.

Yvonne van Vlerken, Krimpen aan de Lek/Schwarzach (38)

Wat moeten we nog vertellen over ‘s lands grootste triatlete op de Ironman-afstanden? Ook als ze zaterdag niet wint, blijft ze de meest tot de verbeelding sprekende palmares van alle Nederlandse triatleten (M/V) houden op de volledige en de halve afstanden. Geboren in Krimpen aan de Lek manifesteerde Yvonne zich eerst als sterk duatlete met wereld-, Europese en nationale titels op zak. Al snel maakte ze haar minder snelle zwemmen ruimschoots goed met wereldprestaties. Woerden 2000 was haar eerste en zestien jaar later staat ze nog steeds aan de top. The Flying Dutchgirl, Vonsy werd na haar winst in Almere 2007 te groot voor Nederland. Proftriatlete was ze al, Oostenrijk werd een betere uitvalsbasis. In de liefde ging het niet altijd van een leien dakje, maar met Per Bittner (zaterdag ook aan de start) vormt ze nu het ideale tri-koppel. En hoe meer Yvonne verliefd is, hoe beter ze presteert. Haar coach is oud-wereldkampioene Siri Lindley. Vier keer werd ze triatlete van het jaar, winnares van de Thea Sybesma-Award. Eind 2007 kwam ze in de States zwaar ten val, maar sterker dan ooit kwam ze terug. Kona was grillig voor haar. Ze debuteerde in 2008 met een fabelachtige tweede plaats. Later kwamen daar nog een vierde en zevende plaats bij, maar ook moest ze drie keer de strijd staken. Draag Yvonne na haar zevende tocht langs de Lavavelden alsnog de beroemde lauwerkrans op haar blonde haren? Van de 26 finishes op een IM-distance werd Vonsy twaalf keer eerste (met Roth 2008 en het wereldrecord 8.45.48 als hoogtepunt), zes keer tweede, drie keer derde, drie keer vierde, een keer vijfde en een keer zevende. Ze won op alle continenten. Her Royal Blondness glorieerde ook twaalf keer op een 70.3/Half Challenge, werd daarin acht keer tweede en vier keer derde. Ze behaalde één wereldtitel en vier Europese titels. O ja….ze won ook de Vlietloop in Oud Gastel dit jaar. Go, Vonsy, Go!

Patrick de Vries, Heemstede (47)

Noord-Hollanders zijn het best vertegenwoordigd dit jaar in Kona. Patrick de Vries volgt op Hawaii Leonie Verstegen als derde HPC-triatleet. Eerder mocht ook Bas van Rens mee doen, maar deze ‘mister Mylaps’ kreeg een wild-card voor elkaar. De geboren Amsterdammer volgde een rechtenstudie, werkte een tijdlang in de advocatuur en is nu General Counsel bij Hunter Douglas, tevens hoofdsponsor van HPC. De vereniging richtte hij trouwens ook samen met Leonie op, zijn vaste trainingspartner. Patrick woont in Heemstede, is getrouwd en heeft drie kinderen. Hij heeft op hoog niveau gevoetbald en aan kickboksen gedaan. Via enkele marathon kwam hij pas op 40-jarige leeftijd in aanraking met triathlons. Het fietsen ging hem goed af en daar heeft hij op de lange afstanden profijt van. Patrick debuteerde op de Ironman van Frankfurt 2011 net boven de elf uur. Twee jaar later ging daar op hetzelfde parcours een half uur vanaf. Nog sneller legde hij de Ironman van Barelona 2014 af: 10.07 uur. Vorig jaar ging hij serieus op jacht naar een ticket voor Hawaii, maar in Klagenfurt kampte Patrick met maagproblemen en kwam hij – à la Julie Moss – kruipend over de finish. De revanche kwam in november vorig jaar in de loodzware Ironman van Florida. Zijn zesde plaats M45 in 10.15 uur leverde het ultieme startbewijs op. Een jaar lang traint hij nu op schema’s van Chris Brands, zijn zwemcoach is Nicky Slinger. Een ernstige knieblessure hield de Heemsteder 2,5 maand uit competitie. “Ik maak me geen illusies maar ga alles geven wat ik zaterdag heb.”

 

Thomas van der Wal, Klazienaveen (42)

De laatste in de reeks kennen we misschien nog beter als de succesvolle organisar/voorzitter van de triathlon in zijn Klazienaveen. De ambities, die Thomas uitstraalt als organisator, heeft hij ook als atleet. Toch had hij nog wel een lange aanloop nodig om zich te verzekeren van Kona. De kleine (hij is nooit heel groot geworden) Thomas werd in 1973 geboren in het Oostenrijkse Ried im Innkreis. Op zijn zesde gingen zijn ouders uit elkaar. Zijn moeder, broer en Thomas kwamen vervolgens in het Drentse Klazienaveen terecht. Thomas is getrouwd met Jolanda en heeft twee kinderen van 12 en 10 jaar. In het dagelijks leven is hij projectleider/engineer in de pipingwereld bij het Emmense bedrijf Stevens Engineering. Na voetballen en vervolgens wat aan karate en fitness te hebben gedaan, ontdekte Thomas zeventien jaar geleden de triathlon. In 2008 waagde hij zich aan de Challenge Roth, meteen dook hij onder de tien uur. In de jaren daarna scherpte hij op dat snelle parcours zijn besttijd aan tot 9.20 in 2013. Daarna begon de Road to Kona. Na een mislukte race in Klagenfurt in zijn geboorteland rolde er in Barcelona al een 9.23 uur uit. Na een jaartje kortere afstanden greep hij Nice aan voor kwalificatie. Buikloop speelde hem parten, waarop hij zich meteen inschreef voor Maastricht. Op de natte steentjes kwam de Drent twee keer ten val, maar toen hij na 9.53 terugkeerde en tiende M40 werd bleek het de dag erna voldoende om een slot in ontvangst te nemen. Mission nearly completed. Het wordt meteen zijn afscheid van de Ironman-afstand. Organiseren is ook pittig. O ja, nog één dingetje. Als u zaterdag op de Queen Ka’ahumanu Highway een snelle fiets voorbij ziet komen met Thomas erop en denkt: waar ken ik die bike van? Dan kan dat kloppen. Hoe hij het voor elkaar gekregen heeft, we weten het niet: maar hij rijdt wel mooi op de fiets van sprintkanon Mark Cavendish!

 

Omdat het volgens onze collega ter plaatse Hans Cleemput op het eiland meer over de bijzondere fietsen dan over de atleten gaat, leek me de uitsmijter van Thomas wel toepasselijk. Straks rijdt hij met deze topsprintersfiets Jan (Frodeno) en Alleman voorbij, dat zou wat zijn.