Elin mag niet meedoen aan de VelsertunnelRun
Als meervoudig deelneemster aan triathlons en tal van andere bijzondere sportevenementen stuit Marie-Jose Schelvis op het niet mogen deelnemen aan de VelsertunnelRun, samen met haar dochter Elin. Haar Facebookbericht zorgde voor een hoos aan publiciteit. Haar relaas:
‘Maar zeg nou eens heel eerlijk,’ zeg ik, terwijl ik met mijn wijsvinger bijna een gat in de tafel prik, ‘hebben jullie het serieus, ooit, überhaupt overwogen om Elin en mij mee te laten doen?’De directeur van de organisatie van de desbetreffende run kijkt me aan, fronst en antwoordt: ‘Nee, we hebben het niet overwogen.’
[dropcap]N[/dropcap]a een Facebook- berichtje van mij over deze kwestie escaleerde onze hele (anonieme) deelname aan de VelsertunnelRun. De plaatselijke krant belde, vervolgens regionale radio en televisie; tot RTL- nieuws en Hart van Nederland aan toe. Elin en ik mochten samen niet mee doen aan de run, omdat het niet ‘veilig’ zou zijn. Nadat ik meerdere malen had gemaild, om te vragen wat er dan niet veilig zou zijn, en of we daar dan niet samen naar zouden kunnen kijken, werd ik tot vijf maal aan toe afgewimpeld met een ‘in verband met de veiligheid’. Ik kreeg op een gegeven moment het gevoel alsof we langs een smalle rotswand moesten lopen, langs een ravijn van twintig meter diep. Ook werd ik boos, omdat ik niet gehoord werd, en hier aan de rechten van de mens voorbij werd gegaan.
[dropcap]D[/dropcap]it had gewoon een feestje moeten zijn. In januari werd ik gekozen als ‘IJmonder van het Jaar’ voor mijn inzet voor het gehandicapte kind, juist op sportief vlak. En als er een eenmalige, recreatieve loop, door de tunnel (hoe gaaf?) wordt georganiseerd, mogen we alleen maar toekijken! Is dat niet tegen het Verenigde Naties Verdrag, wat Nederland heeft ondertekend? Waar zelfs wetswijzigingen op zijn gemaakt? Hebben we, als maatschappij, niet getekend voor ‘inclusie’? Inclusie betekent de insluiting in de samenleving van achtergestelde groepen op basis van gelijkwaardige rechten en plichten. Inclusie staat tegenover validisme. De begrippen inclusie en integratie vullen elkaar aan in de hedendaagse maatschappij. (Bron: Wikipedia).
[dropcap]N[/dropcap]adat we dus op meerdere manieren in de media terecht waren gekomen, wat helemaal niet de bedoeling was, mochten we op gesprek komen. Er zat een dame van Rijkswaterstaat en de directeur van de organisatie. Doel van het gesprek mijnerzijds, was onder andere, om erkenning te krijgen voor het feit dat rennen met een sportbuggy, echt als hardlopen moet worden gezien. Door social media (wat krijg je toch een rare opmerkingen naar je oren geslingerd) en de gewone media, kan iedereen ergens een mening over geven. Hardlopen met een speciale buggy is hardlopen; dat is niet hetzelfde als handbiken (zit daar niet het woord fiets in?) of skeeleren (dat is mijns inziens verwant aan schaatsen, toch?). Dat werd hier steeds bij betrokken. En nee, Elin is geen twaalf jaar, wat de minimum leeftijd is (dus ik moest niet zo zeuren volgens sommigen) voor de run, maar Elin kan zelf geen stap zetten, dus kan ze niet meedoen aan ‘kidsruns’ en is het voor mij heel erg gevaarlijk om met deze buggy tussen rondrennende kinderen te rennen. Elin ervaart een afstand van 600 meter niet als ‘rennen’. Kinderen zoals Elin, zijn in het dagelijks leven 24 uur per dag afhankelijk van een volwassene, en dus ook tijdens het sporten. En ook zij hebben recht op het ervaren van het trainen ergens voor, de start en de finish.
[dropcap]N[/dropcap]adat ik mijn ‘gelijk’ had, over de ‘overweging van deelname’ was ik echt boos, verdrietig en teleurgesteld. Helemaal omdat de dame van Rijkswaterstaat liet weten dat de route nog niet eens bekend is. Daar was ik helemaal verbaasd over. Ik werd dus afgewimpeld met ‘veiligheid’ maar de knelpunten; die zijn nog niet bekend.
[dropcap]H[/dropcap]ad ik liever een sorry gehad, en toezegging op deelname alsnog? Nee. De inclusie plank is hier al misgeslagen, omdat Elin en ik al niet meer ‘gewoon’ mee kunnen doen net als een ieder ander. Er staat nu al een schijnwerper op ons hoofd, en dat is juist wat we niet wilden. Gewoon gezellig samen een run doen, en dan vieren dat we het hebben gehaald en met een high five de finish over. Hier zijn nu alleen maar verliezers; zowel wij als de organisatie.
[dropcap]E[/dropcap]rkenning van het hardlopen met buggy als zijnde ‘hardlopen’, hebben we hopelijk wel gekregen. We mogen voor de runs voor het komende jaar meedenken, kijken hoe mensen met een beperking wel ‘gewoon’ mee kunnen doen. Hopelijk houdt SportSupport Haarlem hier het woord, anders komen we weer in actie, met het VN- verdrag onder de arm. Sporten is voor iedereen!
