Everybody happy? Hier wel hoor! – WTJ 311

14813674_1243919385629779_389686264_n

DONDERDAG – Doseren, daar hebben triatleten mee te maken. Maar journalisten ook natuurlijk. In de hitte van Aruba is het goed je krachten te verdelen en het One Happy Island-gevoel rustig te aanvaarden. Dus van tijd tot tijd het werkelijk hemelblauwe zeewater in en uitkijken dat de pelikanen net niet op jouw zwemplekje een visje zien dobberen. Die duiken namelijk als een speer op zo’n smakelijk hapje af om het vervolgens in die enorme bek weg te werken. Een wonderlijke wereld, zo op die tropische plekken nabij de evenaar.

14729172_1859515657602095_3911568446826303468_n

Doseren had ik ook kunnen doen met de voorbeschouwing op de Challenge Aruba van aanstaande zondag. Tijdens de persconferentie merkte ik al wel dat ik al veel had weg gegeven. Anderzijds is het wel weer opvallend hoe relaxed de organisatie haar vuurdoop tegemoet treedt. Ze doen er werkelijk alles aan om het iedereen naar de zin te maken en tegelijk willen ze de Arubanen ook kennis laten maken met deze voor het eiland vrij onbekende sport. Honkbal en voetbal zijn hier volkssport nummer één en in wedstrijdverband bowling doen ze hier ook graag.

Toch vaardigde Aruba op de acht Olympische Spelen waar het kleine land aan mee deed al zowel zwemmers, wielrenners als atleten af. Tot die laatste groep behoorde bijvoorbeeld Lia Melis en Kim Reynierse, beiden de marathon van Barcelona gedaan namens het land waar ze geboren zijn: Aruba. De pros waren dus bijeen op de persconferentie in een van die schitterende hotels: Hyett Regency.

14813691_1243918155629902_2037121549_n

Dat de halve zondag om 6.15 uur van start gaat begrijp ik inmiddels wel. O moeder, wat is het hier heet. Langs ons verblijf zie je ’s ochtends vroeg de joggers voorbij sjokken, ik denk dat ik morgen durf aan te sluiten. De fietsen zijn er inmiddels grotendeels wel al was het voor bijvoorbeeld Yvonne en Mirjam niet eenvoudig om alle formaliteiten langs de douane geregeld te krijgen. Dat zijn dingetjes, die waarschijnlijk op Hawaii wat soepeler gaan. Maar goed, daar zijn ze dan ook 40 jaar verder in organiseren. Het Caribische windje maakt het overigens nog wel aangenaam, ook hier  aan het zwembad waar we even tijd nemen voor een WTJ-tje.

14199573_1837758103111184_957884048464772_n

Het thuisfront voedt ons met berichten. ICAN Amsterdam failliet. Triathlon Wuustwezel ETU Cup-race 2017. Rahel Bellinga in 70.3 Ironman Miami met ook mooie weer. Het eerste bericht verbaast me niet, maar toch: geen goede reclame voor onze sport. Hoog van de toren begonnen en na twee jaar jammerlijk mislukt. Ik hoop niet dat veel mensen (triatleten?) de dupe worden van dit faillissement, iets wat in de wereld van sportorganisaties  toch tamelijk zeldzaam is. Wuustwezel is een goede zaak. Marc Herremans vertelde het ons al op het vliegveld van Aruba, waar hij samen met Stenn Goetstouwers ongeveer gelijk met ons aankwam.

14045648_1830161733870821_6260135262993076665_n

Marc is hier samen met Tim DeBoom een belangrijk ambassadeur voor de verdere promotie van de sport op het eiland. Goede keus. Meteen mooie aanleiding om terug naar de Mamor Palm Beach te gaan, want ik heb de boeken van Marc bij me en dat leest lekker weg. Bovendien worden we straks al weer op de Managers Cocktail Party verwacht met aansluitend diner in Tierra del Sol en dan tussendoor nog kennismaken met enkele Arubaanse triatleten, waaronder Alex Cybul. Hij werkt voor de Donkey Sanctuary. Wist je trouwens dat Aruba ooit 500 wilde muildieren had, daar zijn er nu nog maar een dertigtal van over gebleven. Verder hoop ik mijn vrienden van TEC Curacao te ontmoeten, opdat we die wedstrijd toch eindelijk ook eens kunnen speakeren. En Martijn Froon niet te vergeten. De Amersfoortse fysiotherapeut  vestigt zich na de Challenge Aruba op het eiland. Martijn was twee jaar terug ongewild wereldnieuws toen zijn zus Lisanne samen met vriendin Kris in de jungle van Panama verdween en uiteindelijk ook was omgekomen. De familie en Martijn in het bijzonder hebben er in die maanden alles aan gedaan hen terug te vinden. Een heftig verhaal, maar uiteraard kijkt ook Martijn uit naar zijn eigen nieuwe toekomst op One Happy Island. Maar eerst die halve nog. Kwart over zes. Kan me niet herinneren al ooit zo vroeg aan de microfoon te hebben gestaan.

14805365_1243922665629451_980605257_n

Tot morgen. Zon, hitte en Wifi diendende….

Wim van den Broek

Wilde in 1983 iets anders dan alleen hard fietsen, stapte snel over op microfoons uittesten, één van de drijvende krachten achter één van de oudste triatlons: Oud-Gastel, figureert in misdaadseries en mag zich ridder zonder paard noemen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.