Het verhaal van Mark Hamersma; WK Snowy Mountains met Rob Barel en Carla Zijlstra! – WTJ 335
DINSDAG Het laatste NK was afgelopen zaterdag in Valkenburg, het laatste WK is komende zaterdag in het Australische Snowy Mountains. De crosstriatleten hebben wereldwijd de keuze uit de commerciële XTerra-formule en een aantal ITU crosstriathlons. Op Maui was een paar weken geleden al het WK Xterra, in ‘The Snowies’ in New-South Wales staan zaterdag de specialisten opnieuw op scherp voor de laatste ‘regenboogtruien’ van de ITU. Over de ITU straks meer. Eerst het WK. De Spaanse matador Ruben Ruzafa en alleskunner Flora Duffy staan klaar om hun titels te prolongeren. Voor de Bermudaanse zou het een unieke triple kunnen worden. Ruzafa ondervindt concurrentie van Josiah Middaugh, Ben Allen en wellicht ook Courtney Atkinson. Duffy neemt het op tegen Jacqui Slack, Renata Bucher maar ook Barbara Riveros. Nederlanders zijn er ook. Het is eigenlijk best een bijzonder quintet wat Down Under in actie komt. Bij de elite geen landgenoten, bij de Under23 zien we Mark Hamersma. En over de Veenendaler zouden we het hier iets meer hebben.
Mark is geboren in 1993. Hij deed in 2010 zijn eerste wedstrijden: de sprint in zijn eigen Veenendaal en de crossduathlon in Groesbeek. Daarna ging het vrij snel. In zijn tweede jaar won hij de crossduathlons van Woudenberg en Groesbeek en haalde brons bij de junioren duathlon op de weg. Weer een jaar later greep hij zijn eerste titel op het NK crossduathlon in Almere en vorig jaar eindigde hij achter maatje en stadgenoot Jorik van Egdom tweede op het NK crosstriathlon op Ameland. En toen…in de vorige winter…ging het mis. Goed mis.
Marks relatie liep stuk en met zijn opleiding ging het snel bergafwaarts. Na de MBO detailhandel was hij aan de Johan Cruijff University aan de opleiding sportmarketing begonnen. Vanuit Australië doet Mark zijn verhaal. “Ik gaf mezelf teveel in de relatie en werd steeds minder begrepen. Ik miste haar support voor mijn sportbeleving. Het was teveel alles 100 procent willen doen en dat gaat gewoon niet. Steun geven aan mijn vriendin, het sporten goed vorm willen geven en een opleiding volgen, die eigenlijk net iets boven mijn niveau ligt. Tegelijkertijd verdiende ik geen geld dus mijn gedachten liepen over. Ik piekerde me suf tot ik letterlijk nergens meer een fuck om gaf. Gewoon mezelf niet meer onder controle hebben, geen verzorging, ik kwam zelfs mijn bed niet meer uit. Kreeg een hekel aan menselijk contact, was superhumeurig. Het leven had weinig waarde meer voor me.”
Het was overduidelijk: Mark belandde in een diepe depressie. Hij stopte met zijn studie en nam een tijdelijk baantje bij de post. “Aan steun van buitenaf had ik geen behoefte. Ik wilde er zelf uitkomen. Mijn ouders brachten mij naar huisartsen en vervolgens de crisisdienst GGZ. Tot een gesloten opname kwam het niet, maar ik kreeg wel dertien weken vrijwillige therapie. Mijn doel werd om door sporten weer uit het dal te komen. Doen wat me gelukkig maakt, dat was het doel.”
Zijn eerste stappen hardlopend, zijn eerste trappen op de fiets voelden verschrikkelijk maar ook fijn. “Geinspireerd door Rob en Jorik werd mijn doel prof te zijn. En mensen gunden het mij ook. Via crowdfunding kan ik nu bijvoorbeeld in Australië mee doen. Ik kreeg contact met het Squadra team en daar ben ik enorm goed opgevangen. Het team geeft me twee jaar alle ruimte, ik bel wekelijks met Robin den Oudsten.” Mark traint nu in de PDT Squad onder leiding van Peter Dam. De resultaten kwamen later vanzelf weer en samen met een Oostenrijkse vriend en deelnemer Dominik Wychera reisde hij vorig week naar zijn vierde WK crosstriathlon. Voirg jaar werd Mark negende. “Het gaat goed, ik geniet hier. Gisteren hebben we Rob en Cora uitgenodigd voor het diner. Was erg gezellig. Ik heb er zin in. Het parcours is schitterend, soms steekt er een kangoeroe over. Prachtig toch?”
Rob Barel en Cora Mulder maakten de reis naar Snowy Mountains onder meer langs de plekken waar Rob halverwege de jaren tachtig overwinterde en wedstrijden deed. Onderweg logeerden ze nog bij oud-triathlontopper Lucien Loyens. De vierde Nederlander, die mee doet is Bart Hollemans. Geboren Arnhemmer, maar sinds jaar en dag in de pijpleidingenindustrie Down Under.
De vijfde en laatste Nederlandse deelneemster is ook geen vreemde, al moeten we de jongere lezers wellicht even bijpraten. Het gaat om Carla Zijlstra, 47 jaar geleden geboren in Sneek. Haar grootste successen beleefde ze als schaatster. Drie Olympische Spelen maakte ze mee. In Albertville werd ze twee keer vierde op de 3 en 5 kilometer. Carla is nog altijd recordhoudster op de 10.000 meter schaatsen in 14.39 minuten. Ze werd in 1993 NK allround en behaalde op het NK afstanden in totaal negen titels, vooral op de langere afstanden. Twintig jaar later deed Pien Keulstra het haar – eenmalig – na.
Carla trouwde met de Australische langlaufer Andy Evans en ging in New South Wales wonen, waar ze een fysiotherapiepraktijk begon. In 2003 deed ze mee aan de Ironman Forster-Tuncurry. En dat ging haar goed af: een 31e plaats in tien uur en drie kwartier. Daarna werd het wat rustiger rondom Carla. Voor de Australische televisie gaf ze commentaar bij het schaatsen op de Winterspelen, ze was een jaartje in Nederland. Maar in de duursport ontbrak ze. Tot zaterdag dan. Startnummer 108, agegroup F45. Carla: ik winskje dy soad sukses!
