Wereldtitel voor Rob; prachtige sporttitels 2016; Yvonne op stoom in supersnel Arizona – WTJ 339
ZONDAG – Enerverend weekeindje, boordevol nieuws. Logisch met nog een WK, twee Ironmans, een NTB-congres en een paar stormachtige evenementen. In chronologische volgorde nemen we het in deze WTJ met jullie door.
Het WK crosstriathlon in Snowy Mountains was vrijdag (Nederlandse tijd) al in volle gang. De agegroup-vrouwen bijvoorbeeld. We konden het nog net meenemen in de vrijdagavond-aflevering, maar het is toch mooi dat Carla Zijlstra zich in navolging van – zeg maar – Trijnie Rozendaal-Rep en Pien Keulstra ook weer op de triathlonsport gestort heeft. Is een ‘herstart’ een beter woord, want dertien jaar geleden deed ze ook ineens de Ironman van Foster-Tuncurry. In de verre van eenvoudige wedstrijd in Snowy Mountains, finishte de tienvoudig Nederlands schaatskampioene en deelneemster aan drie Winterspelen als elfde bij de dames 45. Pal voor Carla Evans-Zijlstra eindigde overigens Christa Evans. Schoonzus van? Hoe dan ook: de voormalig Snjitser finishte ruim boven de middenmoot van het dertig deelnemers tellende startveld. Onder de bezielende leiding van teamcaptain Rob Barel smaakt het ongetwijfeld naar meer. Mocht Carla volgend jaar weer eens Nederland een tijdje aandoen, dan is ze van harte uitgenodigd in een aantal leuke wedstrijden. Cora Mulder op haar beurt deed het voortreffelijk op vrijdag. Net als haar eega Rob een dag later komt ze als eerste in haar leeftijdsgroep uit het water. Op de mountainbike en het lopen – deels door sterk stromend water – zijn drie vrouwen sterker. De winnares – Jenny Alcorn – was een kwart eeuw geleden nota bene wereldkampioene run-bike-run in Frankfurt en won datzelfde jaar de World Cup van Beijing. World Cup was toen nog het hoogste niveau.
Mark Hamersma had als doelstelling een medailleplaats bij de beloftes op zaterdag. Dat lukte niet voor de Veenendaler. Als telt niet in de sport, dat weten we. Hoe was het afgelopen als Mark geen materiaalpech had gehad bij het toch al loodzware fietsen. It’s all in the game natuurlijk. Hoe dan ook, het werd nu een zesde plaats bij de U23, maar tegelijkertijd heeft Mark het plezier in de topsport weer terug. En dat is vele malen belangrijker dan een wereldtitel, kerel!
Bart Hollemans deed het ook pirma met een twaalfde plaats op 46 deelnemers in de categorie mannen 40. Bart maakte met name op de mountainbike indruk. In die groep was onze Australische zuiderbuur Stephane van der Bruggen goed voor brons. Tja, en dan ‘mister triathlon’ zelf. Rob Barel was op zaterdag weer van uitzonderlijke klasse. Er kwam een foto voorbij waarop Rob al juichend uit het water komt. Dan al is zijn voorsprong op zijn leeftijdsgenoten enorm. Maar ik denk dat het vooral een gebaar van genieten was.
Rob werd in Australië overal als een held onthaald. Bij de openingsceremonie stond ie op het podium en ook tijdens de wedstrijd werd hij hartstochtelijk toegejuicht. Aan de finish had hij ruim zestien minuten voorsprong op zijn ‘naaste concurrent’ Chris Dimos uit Australië. Alles masters opgeteld was Rob bij de aankomst de negende. Geen wonder dat er diezelfde dag 17.000 kilometer verderop in Nieuwegein hard geapplaudiseerd werd voor de ‘oude vos’, die het ‘m weer gelapt had: WERELDKAMPIOEN MANNEN 55!
Dat doet niets meer af aan de dikverdiende sporttitel voor Hans van der Linden overigens. De Leusdenaar kreeg zaterdag de prijs uitgereikt vanwege zijn wereldrecord en zijn wereldtitel op de Ironman Hawaii. En zeker met het verhaal eromheen van die vervelende zwempartij in de Kromme Rijn, rechtvaardigt meer dan ooit deze titel. Dat geldt ook voor Rachel Klamer natuurlijk. Wat een seizoen voor haar met die tiende plaats op de Spelen en die toprace in Hamburg als highlights. Haar elfde plaats op het WK mocht er eveneens wezen. Jorik van Egdom bezorgde ons land eindelijk weer eens een aansprekende wereldtitel. In Cozumel was zijn race ronduit spectaculair maar laten we ook zijn Europese titel duathlon, de winst in de ETU-Cup race Rotterdam en het brons op het WK duathlon niet vergeten. Youri Keulen werd het talent van het jaar. En uiteraard was het Jetze Plat die voor het vierde opeenvolgende jaar tot paratriatleet werd uitverkoren. Een honderd procent score, want die prijs bestaat pas vier jaar. Een prachtig gebaar van de NTB was het overigens om Jetze samen met Geert Schipper te benoemen tot Lid van Verdienste bij de bond. Wie zilver haalt op de Paralympics en daarmee toch niet paratriatleet van het jaar, verdient deze waardering wel. Het zijn wereldwijd de snelste twee mannen in de swim-handbike-wheelchair competitie. En omdat Ruud en ik eerder al eens zijn verguld met deze NTB-eretitels zijn we allebei apetrots met deze twee nieuwe leden van onze club. Welkom Jetze en Geert. NTB-voorzitter Wim van Oijen reikte de decoraties uit.
Over het Congres met de presentatie van de kalender en de Teamcompetities morgen meer, want het is deze zondagavond ongelofelijk spannend op de Ironman Arizona. Zojuist is Lionel Sanders gefinisht in 7.44.29 en dat bracht speaker Mike Reilly in euforische stemming: ‘A NEW WORLD RECORD’ schreeuwde ‘The Voice of Ironman’. Omdat hij inderdaad thuis is in Ironmans, kan Mike dat roepen. Wij tellen voor het gemak ook de niet mals prestatie van Jan Frodeno in Roth (7.35.39 uur) mee. Maar wat gaat het allemaal hard dit seizoen. De records zullen we aan het eind van het jaar op een rijtje zetten. Ook een tweede Canadees Brent McMahon dook nog onder de acht uur, zodat we er nu exact 70 sub-8 uur tijden zijn. Met TJ Tollakson op drie stond trouwens exact hetzelfde drietal op het podium als een jaar eerder.
De echte spanning zat ‘m voor ons in de damesrace, met opnieuw een glansrol voor Yvonne van Vlerken. Bij ons in Brabant zouden ze zeggen: Wa kan da mèske tekeer gaon zeg! De achterstanden bij het zwemmen zijn voor Yvonne al lang niet meer onoverkomelijk. Als achtste was ze nu uit het water, weliswaar op 8 minuten van Meredith Kessler, maar ach: dat zegt steeds minder. Zo ontspannen ze naar deze race toeleefde, zo oersterk fietste ze het veld voorbij om als derde weer aan te tikken voor de marathon. Angela Naeth, die het hardste van allemaal fietste, moest die inspanning aan het begin van de marathon al bekopen: exit Naeth. Daarna ging het nog tussen Meredith en Yvonne. De verschillen werden nu eens kleiner, dan liepen ze weer op. Met nog vijf mijl te gaan had Meredith nog drie minuten voorsprong. Dat verschil blijft zo aan de streep. Maar man, man: wat een race. SUPER GEDAAN YVONNE.
De crossduathlon Pijnacker morgen ook iets uitgebreider. Christiaan Solleveld en Alieke Hoogenboom waren de beste ‘storm-busters’ van de zondagochtend. Pijnacker heeft wel vaker haar wedstrijd in een novemberstorm gehad, maar nu was het bijzonder woest. En ook nog terugkomen op de elitewedstrijden en de relay in Snowy Mountains.
