Mirjam Weerd blogt – Ik hoop een pak op mijn broek te krijgen
Mirjam Weerd is sinds 5 maanden woonachtig op het eiland Curacao. Kort na haar nationale titel in Almere verkaste Mirjam naar het tropische eiland in de Carabbian. Challenge Aruba bracht haar vervolgens een derde plaats.
trikipedia.nl volgt Mirjam dit jaar via een aantal blogs; haar eerste persoonlijke verhaal.
Maandag kwam ik aan in Nederland na ruim vijf maanden Curacao. Het eerste wat ik deed was winkelen. Want dat is niet echt een succes op het Caribisch eiland. Behalve een Mango heb je nog wat dure merk winkels als Tommy Hilfiger, Diesel en Guess. Of je komt in winkels waar de kleding niet meer op het lijf van een 41 jarige is geschreven. Knalrood, strak, kort en veel blote huid. Nee, dat hoeft niet meer voor mij. Dat bewaar ik wel voor in triathlons :-). Is er zelfs geen H&M, riep mijn beste vriendinnetje Eveline onlangs nog uit. Nee. Om overigens over hardloopschoenen maar te zwijgen. Ik heb werkelijk geen een winkel gezien die echte hardloopschoenen verkoopt. Ik zie een gat in de markt. Welk merk durft?!
Fietswinkels zijn er wel op Curacao. Twee. Vistabikes verkoopt mijn merk Trek en Dasia fietsen is vooral Specialized. Het zijn prima winkels gerund door echte fietsliefhebbers. Zo is Vista nauw betrokken bij de Curacao MTB Extreme waarbij je 88km over het eiland crost door de prachtige soms nog ongerepte natuur. Fietsen doe je hier vooral op tubeless bandjes. De vele gaten, stekels en simpelweg slechte wegdekken maken je fietstochtjes tot een ware hel als je op gewone bandjes blijft rijden. Je blijft plakken of bandjes wisselen. Fietsen is soms een strijd. Met mezelf, het (natgeregende) wegdek dat soms vol gaten zit (lelijke littekens zijn het gevolg van een schuiver over het asfalt), met de loslopende waakhonden, zwerfhonden en met het verkeer. De mountainbike biedt een welkome afwisseling. En de zondagmorgen groep met bijvoorbeeld Dasia en Belissima voor het rondje Westpunt een mooie afleiding..TEC, de triathlon vereniging doet op zondagmorgen vooral veel rondjes op de tijdrit. Maar ik heb het eerlijk gezegd nog niet aangedurfd. Mijn Trek Speedconcept staat standaard op de tacx, die vooral handig is voor de krachttrainingen of snelheidsblokjes. Het is veilig bovendien, als de rondvliegende prikichi’s tenminste niet over je balkon heen scheren.
Het tweede wat ik deed was een duurloopje. De benen voelden als lood, maar oh wat was die kou op mijn gezicht een verademing! Na maanden temperaturen tussen de 27-32 graden met af en toe een uitschieter naar beneden is het Nederlandse winterweer heerlijk. Rode wangen, koude handen. Ik genoot volop en wordt de komende dagen waarschijnlijk nog getrakteerd op meer winters weer. Dan is het waarschijnlijk ook wel weer genoeg geweest!
Trainen op Curacao is een uitdaging met deze temperaturen. De hoge luchtvochtigheid en brandende zon maken je tempo langzamer dan normaal en vragen veel van je vochthuishouding. Toch lijken we er aan te wennen. Het gaat een stukje makkelijker nu dan in het begin. Zelfs tempo’s beginnen weer ergens op te lijken. De rondjes zijn soms mooi als ze over trails door de Zoutpannen van Jan Thiel voeren. Soms ook saai als je een eind langs de drukke Caracasbaaiweg loopt. Maar er is eigenlijk altijd wel een mooi stukje op de route. En het is nooit echt vlak, oftewel, daar wordt je sterk van!
Zwemmen is een cadeautje. Wat een feest om in een azuurblauwe zee te duiken, allerlei visjes te zien. Langs Sea Aquarium te badderen en even gedag te zeggen tegen de dolfijnen die je dan wel even komen ‘checken’ vanachter het hek. Ik vond het eerst zielig.
Totdat ik zag dat ze de dolfijnen ook ‘buiten’ laten en meenemen om te trainen. De grote vissen zwemmen vervolgens met de boot weer mee terug naar hun eigen basin. Ze gaan er niet vandoor. Bijzonder. Soms circuleren er fregatvogels boven onze badmuts hoofden of komt er een pelikaan laag over vliegen. Het is natuurlijk geen echte training die zoden aan dijken zet, maar wel een heerlijke afwisseling van het 50meter bad bij Lions Dive hotel.
Curacao is een mooi en veelzijdig eiland. Ik geniet van de mooie dingen, baal soms van de minder mooie. Maar het meest mooie vind ik de opkomst bij de wekelijkse fietstrainingen, de vele mensen die meededen aan de Walk, Ride en Swim of the Roses en de mountainbikers die je tegenkomt in de natuur. Er wordt veel gewandeld, hardgelopen en gezwommen. Op een eiland waar honkbal vooral groot is. Het is nog steeds zoeken naar een ritme en mijn motivatie is ook niet helemaal waar het moet zijn. Ik hoop na de trainingsstage in Europa een pak op mijn broek te krijgen in de 70.3 IRONMAN in Puerto Rico. Misschien een wake-up call, misschien sta ik er beter voor dan ik denk. We gaan het zien. Het eerste half jaar staat het vizier op halve triathlons in de regio. Regio Caribisch gebied!
