3Logica (1)- een maandelijkse column door Frank Heldoorn

Apetrots zijn we met de toezegging van Frank Heldoorn maandelijks garant te staan voor een column op trikipedia.nl.
Frank zal, op de zijn bekende (of nog onbekende) wijze opvallende , of juist onopvallende zaken in de triathlonscene belichten.

Vandaag 3logica 1:

 

Het ontstaan van deze rubriek

Onlangs vroeg  Ruud de Haan – één van de drijvende krachten achter trikipedia.nl – mij om een structurele bijdrage te gaan leveren aan de website. Ik nam zeer vereerd de handschoen aan en zodoende ontstond deze rubriek waar ik mijn kennis, ervaring en (eigen)wijsheden maandelijks met jullie ga delen.

Het gevoel dat de schrijvers van trikipedia.nl – Ruud, Wim en Hans – mij al eeuwen geven kan het beste worden omschreven als warm familiegevoel. Gedurende het decennia lang bezig zijn met mijn passie triathlon, zijn zij namelijk altijd een soort van constante factor gebleken. Hierbij een greep uit het verleden van momenten waar ze waarschijnlijk of soms heel zeker bij waren. Ooit was ik actief in de triathlonsport als “H5” (tegenwoordig junior) en ik begrijp van de twee mannen dat ze mij als H5 broekie hebben zien sporten. Dus heel waarschijnlijk waren ze aanwezig bij mijn 2^e Nederlands kampioenschap in Laren (1988) of bij mijn 2^e overwinning op rij bij de jeugdinterland in 1987 in Gorinchem. Meteen even 2 roddels uit die tijd:  In 1986 waren we voor dezelfde jeugdinterland (NL/D/B/Tsjechië) in Essen. Daar hadden de Nederlandse atleten zich dermate misdragen in het hotel dat de gemaakte kosten voor reparatie (!) – “it wasn’t me” – met het prijzengeld van 1987 gedekt werd door de NTB. Saillant detal: de toenmalige bondscoach sliep in Essen in een ander hotel dan de jeugd. Juicy info: met een nog steeds behoorlijk actief zijnde veterane.  Op sportief gebied bedoel ik.

Gevraagd naar herinneringen van Ruud uit die tijd komt hij altijd met “1992” op de proppen. Niet zo vreemd, want ik won dat jaar de ene na de andere wedstrijd, door een stuk harder te fietsen dan de rest. Zo kwam ik in Nieuwkoop met 8 minuten voorsprong van de fiets op een groepje met niet de allerminsten als  o.a. Axel Koenders en Jan van der Marel. Mijn historische gevecht in Almere  met de laatste in 1997 zal de heren ook bijgebleven zijn.

Ook bij mijn laatste bijzondere momenten als actief triatleet waren de heren ooggetuige. Na mijn coma in 2004 terugkomen in Almere met een Nederlands Kampioenschap in 2005 na een mooi gevecht met trainingsmaat Chris Brands. Ze waren erbij! Dat ik die overwinning mocht opdragen aan mijn in 2004 verongelukte moeder. Ze waren erbij. In 2006 mijn laatste titel op de lange afstand in Stein, hobbelend over de finish met dochter Silke en ene Niek Heldoorn. Ze waren erbij. Mijn laatste Ironman in 2006 (UK, winst), ze waren er vast in gedachten bij. Maar zoals Wim pas verwoordde: “we vonden het allemaal misschien een beetje te gewoon wat je presteerde”.

En tenslotte mijn afscheidswedstrijd in Huizen 2007, waar ik elk onderdeel met 1 van mijn kinderen afrondde. Denk dat Ruud daarbij was?

 

Later kwam ik de heren nog in andere hoedanigheden tegen. Als bondscoach kwam ik in 2007 met het idee “Nacht van de triathlon” en daar hoorde natuurlijk ook een bekwame speaker bij. In 2008  nam ik contact op met Stichting Triathlon Limburg met het idee om Ironman naar Nederland te halen. Ruud nam later als organisatielid een actieve rol op zich. En zo zijn Ruud en ik (plus Harrie en wijlen Henk Cals ) er beretrots op dat IM Maastricht er is! Ook ontstond er een samenwerking tussen de Stichting en Ocean Lava en zo bezochten we gezamenlijk het eiland Lanzarote voor onderhandelingen.

Met speakers die niet van ophouden weten en een actieve zoon in de sport kom ik ze alweer tegen langs de dranghekken. Langzaam verandert het commentaar van “daar komt Niek, de zoon van…” in “hé daar heb je coach Frank, de vader van…”

De vuurrode draad in mijn triathlonleven krijgt binnenkort weer een nieuwe dimensie: Ruud en Wim speakeren op de Experience Triathlon Beurs op 18 en 19 maart in Nieuwegein, waar ik zelf mag orakelen over het belang van verzorging tijdens training en wedstrijd. En nu zijn we dus ook weer verbonden met elkaar via deze nieuwssite voor tri- en duatleten.

Vergeet ik er nog eentje! Ooit mocht ik meespeakeren in Almere en kreeg postuum bewondering voor een heel weekend buffelen als speaker. En maakte kennis met de 3^e helft van het speakeren.

Proost Wim, Ruud en Hans! Op de komende 30 jaar!