Na Yvonne kan weekend al niet meer stuk; Thomas wint PM; Genieten op Giathlon – WTJ 416
ZONDAG – Wat bezorgt Yvonne van Vlerken de Nederlandse triathlonfans toch nog mooie momenten. Word je zaterdagmorgen wakker heeft die dekselse blondine er gewoon weer een hele triathlon bij in haar toch al weergaloze carrière. Alles wat er nog bij komt is een bonus, maar je moet het na al die jaren aan de top maar kunnen. De Challenge Wanaka dus, want daar hebben we het over. Ruud sprak met haar na afloop en de dagen voorafgaand aan de wedstrijd zaten vol stress. Ik benijd vriend Per Bittner op zulke momenten niet, maar Per schijnt met een paar droge opmerkingen vaak de rust in Yvonne terug te krijgen. En dan was het ook nog eens koud water, maar ach. Al die omstandigheden verhinderden haar niet om opnieuw en Challenge naar zich toe te trekken. Een nieuw parcoursrecord van 9.15 uur bovendien. En wat een duel, had ik wel live willen volgen (hoewel al dat nachtwerk ook niet meevalt), maar die Britse Laura Siddall gaf het Yvonne niet cadeau. Laura stapte met voorsprong van de fiets, Yvonne bleef op een minuut steken, na 15 kilometer lopen komt de Flying Blonde One langs Siddall en loopt uit tot dik twee minuten. Om vervolgens in de finale nog heel dicht bij elkaar te eindigen: wat is nou 27 tellen op een ruim negen uur durende sportwedstrijd? Dat is de 100 meter met 1 duizendste van een seconde winnen haast. De Zwitserse Emma Bilham volgde op gepaste afstand als derde.
Bij de mannen prolongeerde Dougal Allan zijn winst voor eigen publiek en ook hij brak het parcoursrecord (8.26). Landgenoot Mike Phillipd gaf zes minuten toe, de Australische favoriet zestien minuten. Wanaka trok op de hele 117 deelnemers (Almere is na Roth al zo’n beetje de grootste Challenge). Op de halve ruim 400 deelnemers en een prima zevende plaats voor Cerberus-atleet Jurgen Claassen. Elf minuten na winnaar Tyrone Hellyer – Kiwi – kwam Jurgen over de streep. Hij stond er toch mee op het podium als tweede bij de mannen veertig. Knap gedaan. Jurgen is op wereldreis. Dat geldt niet voor John Hellemans, die al ruim dertig jaar in Nieuw-Zeeland woont en die nog een tijdlang NTB-bondscoach is geweest. John kwam net binnen de zes uur binnen en klasseerde zich daarmee als derde M60. Thijs van Nierop deed er 6,5 uur over, goed voor een 266e plaats. Bij de vrouwen won Jane Fardell, als enige bleef ze binnen de vijf uur.
Zondag was het dan genieten op de Giathlon. Zo’n 280 sporters bijeen in Sportboulevard Dordrecht. Zo’n negentig procent van de deelnemers, die 10 minuten zwemmen in het 50 meter bad, 30 minuten op de Wattbike wegtrappen en 20 minuten op de loopband rennen, is debutant. En dat is meteen wel een puntje, waarvan ik denk: goh, hier ligt voor de bond een geweldig potentieel. Jammer dat de betrokkenheid van de NTB (buiten enkele officials) met dit groots initiatief van Fonds Gehandicaptensport niet wat groter is. En dat geldt ook van de zijde van de (top-)triatleten. Rob Musters en Marijke Zeekant zijn de overgebleven pleitbezorgers van de Giathlon c.q. het Fonds. Rob ging er met de winst vandoor net als vriendin Juriena de Vries. Een dubbele Gastelse victorie dus bij dit indoor-spektakel. Marijke was er dit keer om zwager Koen Veeger (op alle uitingen stond Vergeer achter zijn naam, maar da’s een in vergetelheid geraakte schaatser) bij te staan.
Koen – vroeger vaste prik bij de wedstrijden van zijn broer Pim – is vijftig geworden en zag zijn kans schoon eens een triathlon te doen. Veilig in de nabijheid van Marijke, Pim en moeder Veeger deed hij de drie onderdelen om daarna op het grote podium met de grote cheque te schitteren. Mooi om mee te maken.
Prachtig ook de inspirerende woorden van Arnold Vanderlyde, van Floortje Dessing (even thuis van de vele wereldreizen), van Carl Verheijen, van Jetze Plat, van Annette Roozen (sprintkampioene bij Paralympics Beijing), van Bibian Mentel (tweevoudig wereldkampioene snowboarden) enzovoorts enzovoorts. Te veel om op te noemen. Komende week nog wel een beetje terugblikken.
Verder nog: Martin Breedijk is benoemd tot lid van het Executive Board van de ETU. Het gebeurde op het congres in Rome, waar Rob Barel geëerd werd met de Lifetime Achievement Award. In 2005 trad Rob toe tot het Executive Board van de ETU en ook nu blijft Nederland met Martin in het hoofdbestuur vertegenwoordigd. Het eerbetoon aan Rob was mooi. Tegelijkertijd ging Rob tussen de meetings door nog even meedoen aan de ETU-run en was er een bezoekje aan zijn generatiegenoot Danillo Palmucci, de Italiaan die ik in Trier leerde kennen met zijn geweldige verhalen over zijn armzalige jeugd. Daar werd Danillo derde op het EK achter twee andere grootheden Karel Blondeel en Mark Koks.
Als er Powermans zijn in Azië, is Thomas Bruins de te kloppen man. In PM Indonesië was hij vandaag opnieuw heer en meester. Morgen meer over deze Powerman.
