Jetze Plat verteld over zijn overwinning in Australie voor trikipedia.nl
“Even” op en neer naar Australië. Ik heb zeker goede herinneringen aan dit land. In 2011 mocht ik hier voor het eerst racen met mijn handbike. Mijn eerste World Cup medaille ooit en hiermee verdiende ik ook mijn A-status van NOC*NSF. Nu reisde ik met een klein groepje para-triatleten af naar Gold Coast waar er voor ons een wedstrijd voor de World Paratriathlon Series op het programma stond.
Voor mij waren er zeker wel wat vraagtekens. Mijn eerste triathlon race na de Paralympische Spelen in Rio. Na september 2016 kwam er toch een wat langere rommelige rustperiode waardoor de opbouw voor het nieuwe seizoen 2017 niet optimaal is geweest. Simpelweg minder uren gemaakt omdat de prioriteit die periode niet alleen maar op de sport lag. Vervolgens was ik zelf niet altijd blij hoe de trainingen liepen gezien vaak mijn beperkte rust en daarmee vermoeidheid. Ja dit is zeker ook de soms te kritische kant van een sporter. Maar, samen met Guido Vroemen en de rest van mijn begeleidingsteam hebben we de afgelopen drie maanden goed kunnen werken en staat de basis alsnog heel aardig tot misschien wel goed.
Na een reis van ruim 24 uur kwam we op zondag 2 april rond vier uur in de ochtend, plaatselijke tijd, aan bij ons appartement. Gelukkig heb ik in het vliegtuig redelijk kunnen slapen en ging de zwemtraining diezelfde ochtend om acht uur nog niet zo verkeerd. De middag nog een fietstraining kunnen afwerken en rondom 19 uur lag ik eindelijk in een heerlijk bed. Doordat we het ritme snel opgepakt hadden, heb ik eigenlijk geen last gehad van een echte jetlag. De week zelf prima kunnen trainen, goed oppassen wel met fietsen: links houden! Een prachtig zwembad, buiten met twee 50 meter baden. Top!
Op vrijdag werd ik geclassificeerd. Altijd een discussiepunt in de Paralympische sport helaas. Ook in de triathlon zijn er wat dingen veranderd. In mijn klasse is nu bijvoorbeeld een tijdsfactor toegevoegd. Atleten met een (hogere) dwarslaesie starten 3 minuten en 15 seconden eerder. Ik en ook mijn grootste concurrent Bill Chaffey moesten met een achterstand van start gaan dus. Het idee hiermee is om de klasse en daarmee de sport eerlijker te maken.
Wat ik hiervan vind? Ik geloof eerlijk gezegd niet dat dit goed doet voor het aanzien van de sport. Met al die klasses is het al lastig te begrijpen en dit wordt zeker niet beter door dit soort tijdsfactor. Ja, misschien wordt het eerlijker. Maar is sport altijd eerlijk? Iemand van 1 meter 60 wordt ook geen basketballer in de NBA. Maar goed, over dit alles heb ik niet veel te vertellen.
Waar ik wel veel over te vertellen heb is mijn eigen race. Over de 750 meter deed ik net iets meer dan 10 minuten. Met de beperkte hoeveelheid zwemmeters in de trainingen, moet ik hier voor nu tevreden mee zijn. Vervolgens het fietstonderdeel. Een mooi parkoers met rechten stukken en een aantal langzame (180 graden) bochten. Voor de twintig kilometer had ik 30 minuten en 30 seconden nodig en ondertussen had ik de leiding in de wedstrijd overgenomen. Na een goede tweede wissel was er nog vijf kilometer wheeler nog over op het menu. Dit ging erg goed, onder de twaalf minuten en zo kwam ik met ruime voorsprong (vijf minuten) over de finish in een tijd van 54;46 .
Goede race en de maximale punten voor de ranking zijn binnen, een tevreden atleet! Dank aan Bas en Jelmer voor de goede begeleiding, mijn zusje Marit voor de support en ook de andere atleten voor de goede sfeer. Momenteel zit ik het vliegveld terug naar Nederland. Over een kleine twee weken zal ik de handbike marathon van Hamburg rijden, een vol maar super mooi seizoen. Wordt vervolgd!
