Rachel blogt ; Gold Coast? Dat was pijnlijk, afzien, kl*te

Als een race vies tegenvalt, doen we met z’n allen ons best om de atleet op te peppen voor de volgende wedstrijd. Intussen voelt niemand beter hoe rot het is om een ondermaatse prestatie af te leveren dan de atleet zelf. Meestal worden dat soort wedstrijden met een paar regeltjes afgedaan. Zo niet bij Rachel Klamer. Lees mee en leer dat ook zij geen machine, maar een mens is. (WvdB)

World Triathlon Series Gold Coast. Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen. Dit was pijnlijk, afzien, emotioneel, kl*te. De week voor de wedstrijd voelde mijn lichaam zich zwak. Ik sliep goed, was niet oververmoeid, maar mijn lichaam wilde niet. Ik leek snel te verzuren en voelde mij traag.

Tijdens de trainingen reed ik achter Richard en zwom ik op zijn voeten in plaats van naast hem. Voor de wedstrijd probeerde ik mij er van te overtuigen dat het wel goed zou komen. Je hoeft je immers niet altijd goed te voelen voor een wedstrijd om toch goed te presteren. Het weekend voor New Plymouth had ik immers nog goede trainingen afgewerkt en die vorm kon niet zomaar zijn verdwenen. Enerzijds voelde ik mij onzeker, anderzijds kwam er een strijdlust in mij naar boven. Luisterend naar mijn lichaam kon het twee kanten op gaan: heel goed of heel slecht. Het inlopen voelde slecht, beter gezegd ‘ontzettend slecht’. Ik was de straat nog niet uit en voelde mij zo zwak dat ik wilde wandelen. Ik moest mijn gedachten omzetten in iets positiefs. Mijn lichaam speelde vast en zeker een spelletje met mij. Het laatste waar ik zin in had is om mijn loopscholing te doen. Lopen was al zwaar genoeg, laat staan skipping, kaatsen etc. Toch deed ik het, omdat ik mij wilde houden aan mijn vaste ‘wedstrijd ritueel’.

Kijkend naar hoe de wedstrijd ging, viel het zwemmen nog wel mee. In de eerste ronde werd ik er afgereden en moest ik alles geven om terug te komen bij de kopgroep. In de tweede ronde besloot ik één persoon te volgen en hier achter te blijven, maar laat juist net deze persoon betrokken raken bij een valpartij, op het punt waar ik de vorige ronde er af moest. Weer moest ik keihard doorbijten om bij de kopgroep te blijven. Het is moeilijk te omschrijven, maar de pijn die ik op dat moment voelde, had ik in tijden niet meer ervaren. Ik focuste op de wissel en probeerde mij af te sluiten van de omgeving om mijn eigen race te racen. Ik kreeg het benauwd en begon te hyperventileren, iets wat de afgelopen maanden niet was voorgekomen. Binnen een paar honderd meter zag ik zo goed als iedereen mij voorbij lopen. Bijna wandelend, maar vastberaden om te finishen, liep ik als één der laatsten van de grote kopgroep. Het was afzien en een wedstrijd tegen mijzelf, meer niet.

Doodop kwam ik de finish over. Wellicht voor het eerst niet twijfelend aan mijzelf of ik alles had gegeven. Meer zat er echt niet in. Mijn slechtste resultaat in jaren, nauwelijks punten voor de ranking en geen prijzengeld. Na drie maanden was het hoog tijd om naar huis te gaan. Ik was zó graag thuis gekomen na een goede race, maar misschien was dit wel een teken om er thuis weer volle bak tegenaan te gaan. Inmiddels ben ik al een paar dagen thuis. Fijn om de familie weer te zien, minder fijn om in dit koude weer te trainen. Deze week doe ik het nog wat rustig aan, hopende dat mijn lichaam zich hersteld.

Rachel