Miranda van der Kroft finishte in de ultraloop Marathon Des Sables 2017 – haar relaas

 

Na 1.5 jaar trainen en voorbereiden is het dan eindelijk zover. Ik sta in de woestijn en ik mag en kan meedoen aan de Marathon des Sables! Een nieuwe uitdaging/avontuur waarvan de finish halen het belangrijkst doel is.

Even korte uitleg over de mijn nieuwe uitdaging :

De Marathon des Sables is een zesdaagse ultraloop van ongeveer 250 km, die sinds 1986 jaarlijks wordt gelopen in de woestijn van Zuid-Marokko. De loop wordt beschouwd als de zwaarste voettocht ter wereld.

De loop bestaat uit zes etappes die in zeven dagen gelopen worden. De langste etappe is dit jaar 86 km en de andere zijn tussen de 30 en 42 km lang. Het parcours wordt elk jaar opnieuw bepaald. Iedere deelnemer draagt zijn of haar eigen rugzak met eten, drinken, slaapzak, etc. Het water en de tenten worden door de organisatie geregeld. Overdag wordt een temperatuur van 40 graden of meer bereikt en ’s nachts zakt het kwik tot 5 graden Celsius. Elke deelnemer moet medisch gekeurd zijn. Elke 12 km ontvangen de deelnemers bij een checkpoint 1,5 liter water en staat er een gespecialiseerd medisch team paraat.

 1 dag voor de wedstrijd.

Een dag voordat de wedstrijd begint krijg ik m’n startnummer, wordt de ECG gecontroleerd en mijn rugzak gewogen (minimaal 6.5 kg en max 15kg). Die van mij was 10.5 kg exclusief 1.5 liter water. Pfff… iets zwaarder dan verwacht. Aan de ander kant had ik op het laatste moment nog wel wat reserve spullen, kleding en eten in mijn rugzak gedaan. Onder het motto, weggooien kan altijd nog.

Etappe 1 / 30 km

Vol goede moed en gezonde spanning begin ik samen met ongeveer 1200 mannen en vrouwen aan de eerste etappe. Deze werd omschreven als een redelijk makkelijke etappe waarin je goed kon wennen aan de temperatuur, ondergrond (veel stenen en zand) en je rugzak. Niks aan gelogen! Mooie etappe en het ging super lekker.

Etappe 2 / 39km

Na een onrustig nachtje (je slaapt in een tent met 7 andere Nederlanders waarvan een constant snurkt;) neem ik voor de start eerst een stevig ontbijt. De beentjes voelen goed en ik heb er zin. Het parcours bestaat uit lange warme vlaktes, duinen, stenen en een flinke Jebel (berg) op het einde. Er zijn in totaal 3 Check points.

Elke ochtend krijgen we, als we in het startvak staan, informatie hoe de dag ervoor is verlopen wat betreft het aantal uitvallers. Helaas moest er gister ook iemand gereanimeerd worden bij Checkpoint 2. (Hij heeft het overleefd). En ook zingen we elke dag hier voor de jarige deelnemers. (Want ja, er is elke dag wel iemand jarig) Daarna klinken de bekende tonen van het nummer Highway to Hell van ACDC en kunnen we starten.

In de ochtend is het nog enigzins koel en is het lekker om er flink de pas er in te houden. Helaas tussen Checkpoint 1 en 2 wordt ik een beetje misselijk en krijg ik weinig voedsel binnen. Oke… even wat langzamer en toch gewoon blijven drinken!!! Het is tenslotte erg warm (schatting was rond de 45 graden) en je voelt niet dat je zweet. Het helpt en ik voel me even later al een stuk beter. Hoewel die rugzak nu erg begint te vervelen. De banden drukken hard op mijn schouders en de pijn is niet te harden. Vlak voordat ik aan het laatste stuk met de berg begin, laat ik de rugzak wat meer op mij heupen steunen. Vervolgens bedenk ik me wat voor extra`s ik er straks in het bivak allemaal uit ga gooien. Dit moet lichter!!! De Jebel is zwaar en lang maar eenmaal boven wordt ik getrakteerd op een heerlijk windje en een fantastisch uitzicht. De finish is nu in zicht maar het blijkt nog wel ver weg. Moe en met pijn in schouders kom ik aan in het bivak. Etappe 2 zit erop ! Nu goed eten, drinken en de leuke en lieve aanmoediging lezen van mensen die me een berichtje hebben gestuurd. (zeer leuk om post, midden in de woestijn te ontvangen) Daarna slapen zodat het lichaam weer kan herstellen.

Etappe 3 / 31 km

De nacht was wederom koud en onrustig, en zoals elke ochtend maak ik mijn ontbijt klaar. Weer een beetje minder gewicht in mij rugzak! Met 2 dagen eten eruit en wat extra`s spullen weg gegooid is hij toch weer 1.5 kg lichter. Lekker!! Maar mij gedachten aan etappe 3 zijn die ochtend het beste als volgt samen te vatten: Pfffffff. Het is een etappe met veel bergen waar ik letterlijk en figuurlijk een beetje tegenop kijk. (Niet echt mijn ding aangezien ik uit de polder kom;)

Highway to Hell komt weer uit de speakers en we gaan weer van start. Eerst door de zandduinen, daarna een droge vlakte en dan de bergen. Een maal boven lopen we over de bergkam. Geweldig mooi!! Geestelijk heb ik deze etappe ingedeeld van Checkpoint naar checkpoint en van berg naar berg, met in het achterhoofd dat ik nog wel energie over moest houden voor de lange dag van morgen (86KM).  Uiteindelijk viel dag drie best mee en was het een van de mooiste etappes. Aangekomen in het bivak neem ik elke dag eerst een herstel drankje. Dan ga ik ongeveer 3 kwartier liggen en daarna lekker ff bellen met mijn trotse vriend (met satelliet telefoon van de organisatie).

Etappe 4 / 86 Km

5:00 lokale tijd ben ik wakker. Oke, nu ben ik echt zenuwachtig. Ik bevindt me nu op zeer onbekend terrein. Ik heb nog nooit 86 km hardgelopen en zeker niet met al 100 km in de benen van de afgelopen dagen. Nu ben ik als triatleet wel gewend om een hele dag te sporten, maar dit voelt anders. Ik heb een raar gevoel in m’n buik en zwabberende benen als ACDC begint te spelen, maar het is zover. We gaan starten!!!

Niet te ver vooruit denken en de race in stukken opdelen, dat is het plan. De etappe bestaat uiteraard uit veel zand, duinen, zand en duinen. Had ik al zand en duinen al gezegd?! Tot aan checkpoint 4 op 48 km gaat het goed. (Alle checkpoints ervoor heb ik even water bijgetankt, mezelf een beetje gekoeld en daarna weer door). Ik kan blijkbaar tijdens race weinig eten binnen krijgen dus besluit ik op CP4 even rustig te gaan zitten en goed te eten. Rob en Michiel (2 Nederlanders) komen iets later binnen en komen bij met zitten. Het wordt nu bijna donker. We besluiten om met zijn drieeen in het donker verder te lopen. Erg fijn. Ieder van ons heeft wel een dipje gehad, maar we sleepte elkaar er doorheen. Blik op oneindig en gewoon door rammen. (Ondanks dat je de blaren per stap voelt groeien) Na meer dan 20 uur komen we over de finish. Wauw! Ik kan dit!! Trots!!! Slapen!!!!

Rustdag

Slapen gaat eigenlijk niet dus besluit ik naar de dokterspost te gaan om mijn blaren de laten behandelen. (Stuk of 6) Ik ben niet de enige en de rij is lang. Maar de dokters zijn experts en de blaren worden zeer goed behandelt. Daarna strompel ik terug naar de tent en hou ik me verder bezig met rusten, eten, slapen (erg lastig in de warmte)  en post lezen (Ik kan iedereen niet genoeg bedanken voor het sturen van deze berichtjes. Echt leuk en zeer motiverend).

In de middag, nadat de laatste deelnemer van de lange etappe door iedereen is binnengehaald, werd er een koud blikje cola uitgedeeld. Wauw!! Deze was hemels!!!

 

Etappe 5 / 42 km (Marathon)

Ik word weer rond vijf uur wakker en ik heb heerlijk geslapen. (De nachten worden ook warmer;) Vandaag de laatste etappe voordat we de medaille krijgen. Het is de marathon afstand. Normaal gesproken is dat best een eind. Maar uiteindelijk zijn het “maar” de laatste 42 kilometertjes (van de totale 237km ) tot aan de finish. Ik had het gevoel dat niets of niemand dit meer van mij zou kunnen afpakken. Ik kan dit!!! Ik heb dan ook de hele etappe enorm genoten. Het laatste checkpoint, de laatste kilometers over zand en steentjes en dan komt de finish boog inzicht. Oprichter Patrick Bauer staat met de medaille bij de finishline op iedereen te wachten. Ik heb het gehaald en krijg van hem bij finish een dikke knuffel en de medaille. Apetrots ben ik!!! Hier heb ik het voor gedaan!!