Roze Tom, RBR als zomersport en 7u40'23 – WTJ 501

Al was er zondag een Nederlandse World Cup winnaar in Madrid opgestaan, dan nog hadden we maandag de voorpagina sport niet gehaald. Daarvoor is de voltreffer van Tom Dumoulin in de Giro te bijzonder. De Limburger schrijft sportgeschiedenis, woorden schieten tekort om deze coup van Tom te omschrijven. Terwijl ik – in een volle kamer verjaardagsvisite – gebiologeerd naar deze thriller-ontknoping keek, moest ik denken aan oud-NTB directeur Robert Maasdijk die met zijn zoon was afgereisd naar Milaan om de tijdrit live mee te maken. Ik bedacht me dat ik daar ook hoorde te zijn, temeer omdat we 37 jaar geleden ook met een volle bus supporters uit Oud Gastel naar de Champs-Elysées afreisden om…..onze dorpsgenoot Jan Jonkers te zien finishen. En ja, en passant waren we getuige van de Hollandse dubbelslag in de Tour: Joop Zoetemelk de gele trui, Hennie Kuiper tweede. Historisch. Maar goed, toen was ik één en al wielrennen en daar kwamen vier jaar later zwemmen en lopen bij en dan moet je op enig moment keuzes maken. Desalniettemin: duizendmaal dank Tom, wat hebben we van je genoten en ik hoop dat je op 6 augustus geen wedstrijdje hebt, zodat we ‘ons zien in Maastreech.’

Run bike run een zomersport?

Run-bike-run? Was dat niet die sport ter overbrugging van de herfst- en wintermaanden? Dik aangeklede duatleten, die niet beter weten of ze moeten tegen regen, hagel en wind opboksen. De frisse variant van triathlon, bij uitstek dé zomersport. Er is zelfs ooit een lobby in gang gezet om duathlon op de Olympische Winterspelen geplaatst te krijgen (net als veldrijden en wintertriathlon trouwens). 

Het was alleen al daarom een genot om de crème de la crème van de Nederlandse en Belgische duathlonsport bij dik dertig graden in actie te zien. Het wedstrijdverslag van onze reporter ter plaatse Hans Cleemput gaf zaterdag alle ins en outs al van het evenement. Ik had niet verwacht dat Yennick Wolthuizen bij zijn debuut op de lange al zo’n snelheid aan de dag zou leggen dat ie en Nederlands kampioen werd en alle Belgen inclusief Seppe Odeyn zijn hielen liet zien. Mooi dat in het gezin Wolthuizen Devi aanvankelijk voor zwemmen koos en Yennick juist in fietsen en lopen een kei is. Zijn triathlonplannen zijn nog niet groots, ik ben eerlijk gezegd ook benieuwd wat hij internationaal in duathlons kan gaan uitrichten. Met plaatsgenoot Nils Pennekamp staat een nieuwe generatie duatleten op, die zich kan ontwikkelen tot mondiale toppers. Seppe nam een week na Sankt Wendel genoegen met de tweede plaats plus de Belgische titel. Aandacht vraag ik voor master Coen de Wit, die naarmate hij ouder wordt, almaar sterker wordt. In dit veld als M45 derde worden is van grote klasse. Het brons ging naar Daan de Groot, die als geen ander kan pieken bij kampioenschappen.

Of het biljartlaken waarover de deelnemers liepen en fietsten in het voordeel van de Nederlanders was? Goed mogelijk, hoewel na de eerste run de Belgische overmacht nog groot was. Feit is dat ook Miriam van Reijen onze zuiderburen in de luren legde en een week na haar vijfde plaats in Sankt Wendel nog genoeg over had voor een nationale titel. Haar eerste in de duathlonsport. Seppe Odeyn en Jan Petralia bleven op de IJmeerdijk vooraan over, maar kregen gezelschap van Wolthuizen, die daarna het heft in handen nam. De tweede tien kilometer bij zijn debuut op deze afstand gingen voor Yennick verrassend goed. Dat vond ook Seppe, die geen excuses zocht en Yennick als terechte overall-winnaar aanwees. Miriam deed het voortreffelijk en dat gold ook voor de nummers twee en drie Deborah Schouten en Claudia Striekwold. Claudia was zo in de wolken dat ze een dag later opniuew meedeed in Almere en zelfs tweede werd op de Olympische afstand. Alle kampioenen nog even op een rijtje. Yennick Wolthuizen en Miriam van Reijen. H40: Bob Takken; H/D45: Coen de Wit en Yvette van Wegen; H/D50: Edwin Ophof/Geke Venema; H55: Henry Dullink; H60: Herman Aalbers; H65: Bert Nap. Sommige agegroupers moesten er flink voor knokken, anderen hoefden slechts te finishen. Afwezigen tellen niet, dus ere wie ere toe komt aan elke medaillewinnaar.

Verder alvast snel de zeges van Omar Brons en Ingrid Boot voor eigen publiek op de tweede dag van de DUIN-triathlon Almere.

Ook Krimpenerwaard run-bike-run

De hitte leverde zaterdag niet één maar twee run-bike-runs op. Zoals gezegd kampte de surfplas in de achtertuin van Yvonne van Vlerken met blauwalg en dus ook daar lopen, fietsen, lopen in de Krimpenerwaard. Toch kwam ook daarbij favoriet Robert de Korte als beste uit de verf. Jan van der Meijs kon goed volgen en werd tweede, Rotterdammer Matthijs Stam kwam als derde aan. Bij de vrouwen een niet zo bekend drietal vooraan: respectievelijk Ellen Zaal, Ilona van Breugel en Dora Kernecsei. De korte rbr ging naar Gastelaar Rob Musters (‘moet niet gekker worden, win ik zelfs een duathlon’) en naar Gerda Sollie. De Groesbeekse heeft Sarah al gezien, maar was alle jonkies de baas.

Kingma start sterk in Madrid

De World Cup in Madrid bracht onze triatleten niet veel verder in die moordende race op de ITU-punten. Wat is het niveau toch enorm in een mondiale sport als triathlon! En iedere keer weer lijkt er een nieuw blik met toptriatleten open getrokken te worden. Kiwi Ryan Sissons en de Britse Georgia Taylor-Brown gingen er vandaag met de World Cup vandoor. Voor de Nederlanders moesten we helaas een stukje scrollen. Sinterklaas-cadeautjes werden in de Spaanse hoofdstad niet uitgedeeld. Maya Kingma in goede uitgangspositie na het zwemmen (2^e achter Carola Routier) en fietsen (in kopgroep van acht), maar lopend nog tiental plaatsen verloren. Maya finishte als 21^e, drie plaatsen daarna kwam Kirsten Nuyes over de streep.

De mannen starten stroef. Hoewel? Marco van der Stel lag bij de eerste boei vijfde, maar kreeg daar paar serieuze tikken uitgedeeld. Het is vaak oorlog op zee bij de 1500 meter, zoveel is zeker. Hij viel terug en raakte niet meer bij. Donald Hillebregt en Menno Koolhaas kwamen best goed uit het water, sloten aan bij de kopgroep van 28 en toch knapte er nog iets op de tien kilometer lopen. Maar dat gaat gewoon loeihard. Volgen lukt onze jongens soms wel, soms niet. Toen de balans kon worden opgemaakt, vond Donald zich als 39^e, Marco als 40^e en Menno als 46^e terug op de ‘results’. Jorik van Egdom had de grootste moeite met het zwemmen, kwam daarna niet bij een lekker groepje en werd gedubbeld bij het fietsen. Het is een lange weg naar Tokyo, maar hey: het is nog dik drie jaar.

The Don pakt Iromanrecord

Internationaal gezien spreekt de Iroman-winst van Tim Don tot de verbeelding. Hij snelde in IM Florianopolis (altijd al een snel parcours) naar de beste IM-tijd ooit: 7.40.23 uur. Een Britse dubbelslag in Brazilië, want Susie Cheetham was snelste vrouw. To be continued, maar dat bent u van ons gewend in het hoogseizoen.

Tot slot: dank voor alle reacties na de 500^e WTJ en het overdonderende eerbetoon van ‘vriend voor het leven’ Ruud. Ik ben er nog net niet van naast mijn blitse Mizuno-schoenen (van Remco van der Meijs) gaan lopen. Zelfs mijn vrouw begrijpt nu een beetje waarom ik elke avond nog zo lang zit te tikken. Of ze het waardeert, is vers twee…