Maya Kingma- haar verhaal over WTS Leeds

Maya Kingma verraste vriend en vijand tijdens de WTS in Leeds, door de wedstrijd tijdens het zwemmen en fietsen mede te bepalen. Haar 14e plaats en de wijze waarop dit tot stand kwam was natuurlijk aanleiding voor trikipedia.nl om Maya haar verhaal op te tekenen.

Al aan het begin van het jaar had ik samen met Edo van der Meer, mijn coach/trainer, de wedstrijd in Leeds uitgekozen als wedstrijd die mooie kansen zou kunnen bieden voor mij. Met veel van mijn wedstrijden vorig jaar kwam ik samen met twee Britse dames, Jessica en Lucy, uit het water. Dames die hard kunnen fietsen en ook bereid zijn dat te doen. We hadden al verwacht dat zij aan de start zouden staan.

Deze winter heb  ik hard gewerkt aan mijn fietsniveau. Korte intervallen op wattage en lange duurritje. Ik was verbaasd wat een effect dat had op de wattages die de Pioneer aangaven. Zeker na het goede fietsonderdeel in Madrid, moest het wel goed komen in Leeds. Zelf maakte ik me iets meer zorgen over het erbij zitten met zwemmen. Het kostte me in Madrid best veel moeite, maar waarschijnlijk had ik daar al last van de pollen.
Apart van Edo reisde ik alleen naar Leeds. Verbaasd was ik over hoe groen het er was en wat een mooie stad het was. Ik had er al ontzettend zin in om daar te mogen racen. Op vrijdag liepen we samen het looprondje en hadden we de briefing, waar ook nog de officiële melding werd gemaakt over de teamrelay die een nieuw onderdeel zal worden op de Spelen.

Zaterdagochtend was een lange, natte en koude fietsparkoersverkenning. Twee rondjes in het centrum en heen en terug over het aanloopstuk. Bij terugkomst kon ik Edo vertellen dat ik het mee vond vallen, leuke bochtjes vond en het fietsen goed voelde. Die middag nog een rondje zwemmen, wedstrijd bespreking en op naar bed.
Ik moet eerlijk zeggen dat de zenuwen best meevielen op die avond. Ik wist wat me te doen stond, hoe het eruit zou kunnen zien en wilde gewoon genieten van de race.

Zondag ochtend was een rustige ochtend, een prima voorbereiding. Met het schoenen en petje in de tweede wisselzone zetten, kwam eigenlijk pas voor het eerst de grootheid van dit event over me heen. De ruime, blauwe wisselzone met e tribune aan de zijkant. Ik voelde me toch even klein toen ik daar naar binnen liep. Daar je werden alle atleten en coaches met een bus naar het zwemmen gebracht. Tijdens het klaarzetten van de eerste wissel, werd gezegd dat we het opspringen nog mochten proberen, gezien het gelijk omhoog “the Hill” op gaat na de mount line. Hier had ik intussen wel wat zenuwen voor opgebouwd, dus een keertje proberen wilde ik zeker. Dit ging prima, dus door naar het inzwemmen.

Na het inzwemmen, kwamen de laatste minuten voor de start. Ik wist intussen al dat er wat dames die normaal gesproken aardig hard zwemmen, zich hadden moeten afmelden. Voor zo’n start heb ik altijd wat gemengde gevoelens. Ik heb er zin in, maar vraag me af of ik er bij ga zitten, ga ik zo hard zwemmen als dat altijd van me verwacht word. Ergens wist ik dat dat wel moest lukken, maar de spanning is er altijd. Gelukkig kan Edo daar goed me omgaan. Als laatste mocht ik plaats nemen op het ponton, ergens middenin, weg van de snelste zwemsters. Maar na een goede duik en eerste aantal meters, lag ik  los en zag ik links van me een groepje wegzwemmen en rechts één zwemster los. Het kon bijna niet anders dan dat dat Jessica was, de besloot ik langzaam naar haar af te buigen en de voeten op te eisen. Een goede keus, zo bleek na de 1500m. zwemmen. Het kostte me niet teveel moeite om ook de kleine versnelling halverwege het tweede rondje op te vangen en net na haar kwam ik de wisselzone in. Ik had al gezien dat we een klein groepje hadden en was blij met dat ik er gewoon bij zat en zich een giro gevormd had.

Als tweede begon ik aan het eerste deel omhoog, waar ik wist dat het pijn zou gaan doen. Hier zouden gaten vallen, en ik moest voorin blijven. Ik hoorde dat Duffy eraan kwam en nam even de tijd mijn schoenen vast te maken en daarna aan te sluiten bij Duffy en Spivey. We haalden Jessica bij en begonnen te rijden. Ik nam over van Spivey en van mij nam Duffy weer over. Weer was ik verbaasd, waar was de rest en voornamelijk, waar was Jessica? Al snel bleek dat we maar met zijn vieren waren overgebleven, we all vier wilde rijden, met alleen Betto die het in het begin wat zwaarder leek te hebben.

Na een aantal kilometers flink doorrijden, kwam het besef; in de kopgroep, met Flora Duffy en maar met zijn vieren. Eenmaal in het centrum volgden de 7 technische rondjes. Het aanloopstuk was zwaar geweest, de eerste keer omhoog viel me ook niet heel gemakkelijk, maar in het bochtige stuk merkte ik hoe ontzettend veel voordeel het geeft als je je bochten soepel en efficiënt kan rijden. De rondes die volgen kostten me niet heel veel kracht, alleen de benodigde kracht om omhoog te komen. Langs de kant hoorden we vaak genoeg onze opgebouwde voorsprong. Die was al groot, ondanks dat ik in de eerste ronde nog het idee had dat dat gat helemaal niet zo groot was. We werkten goed samen en ik genoot. Ik zat erbij met zwemmen en had goed genoeg kunnen bijten om erbij te zitten met fietsen.

Ik wist dat ik het lopen vanaf de wissel op mijn eigen tempo moest gaan doen. Natuurlijk is het verleidelijk om mee te lopen, maar mijn loopkilometers komen nog niet in de buurt van wat het zou moeten zijn in vergelijking met deze dames. Zeker het omhoog lopen ging me niet zo goed af, vlakker kwam ik  langzaam maar zeker beter in m’n ritme. En ja, ik heb weleens een beter loop onderdeel gehad en ja, natuurlijk is het moeilijk om dan door dames te worden ingehaald. Maar het zijn niet zomaar dames en de race was eigenlijk gewoon echt perfect verlopen. Ontzettend moe om  zeker de nummer 15 nog voor te blijven, maar ook met blijdschap en ongeloof kwam ik de finish over.

Wat een ervaring, wat een race, wat mooi om daar weer te staan en bij de beste te horen met twee van de drie onderdelen. Daar waar ik in Hamburg 2013 wel als eerste op de fiets zat, maar er daarna niet veel meer klaar speelde, deed ik hier gewoon echt mee.