Neiske sport , maar Be(c)kt ook goed door de micro

Neiske Becks, triatlete, uitkomend in de Eredivisie voor “De Dolfijn” , immer goedlachs en sinds kort speaker bij triathlonwedstrijden.

Plots verscheen er een “appje” van Neiske:

Er volgden nog vele appjes: door het enthousiasme van Neiske en het feit dat we in Nederland best wat “jong bloed” kunnen gebruiken  in het speakergilde (Arjan Schilder is daar een goed voorbeeld van), plus het feit dat het hoog tijd wordt dat er ook een vrouwelijke speaker op regelmatige basis gaat acteren in de Nederlandse wedstrijdreeks (Annaleah Emmerson in Engeland is een geweldig voorbeeld), werd er ook “een stage” afgesproken.
trikipedia.nl vroeg Neiske haar eerste ervaringen als speaker eens op papier te zetten.

 

Alles wat ooit overeind stond, lag nu in 10 miljoen stukjes op de vloer. Sommige stukjes zweefden nog door de lucht. Vijf maanden voorbereiding van de ATV Zwemloop en de Ironkids triathlon komt ten einde. ‘Na de wedstrijddag ruim ik alles weer netjes op’ hoor ik mezelf hardop zeggen. Het organiseren van twee sportevenementen binnen drie weken, afstuderen en een parttime baan begonnen hun tol te eisen. Echter, mijn beeld van de eerste wedstrijddag was best relax; de deelnemende Ironkids hadden wekenlang geoefend en waren bijna geleerde triathleten, dus ik hoefde alleen nog maar de longen uit mijn lijf te schreeuwen om iedereen naar de finish te roepen. Het parcours opbouwen en alles in goede banen leiden was dan al gebeurd.

Ik had mijn campingstoel die week uit de kelder gehaald, en had al een plekje langs het parcours uitgezocht. Op die campingstoel zou ik nog even mijn scriptie de revue laten passeren, aangezien de dag erna een deadline was gesteld. Dat was voor mij nog even een zenuwslopend uitje tegen de klok. Maar al met al, een chille zondag, zoals dat tegenwoordig gezegd wordt.

Een dag voor de wedstrijd kreeg ik een appje, of ik ‘even wilde speakeren morgen en tijdens het volgende sportevenement’. Speakeren? Ik? De laatste keer dat ik met een microfoon in mijn handen stond was 15 jaar geleden, toen mijn zusje en ik de illusie hadden dat we weleens mee konden gaan doen aan Idols, en wellicht was er een kans om te winnen. Broerlief kwam vriendelijk naar mij toe met het idee om verstoppertje te gaan spelen, met als toelichting dat ik meer een ‘buitenkind’ was. Subtiel. Ik had nooit meer een microfoon aangeraakt.

Ik bekeek het appje en ik dacht: wat moet ik zeggen? Wie wil er nou vijf uur lang mijn stem horen? Tegelijkertijd dacht ik terug aan de mislukte Idols poging, en ik wilde een herkansing. En hoe vet is het om de triathlonsport een stukje te promoten?! Ik stuurde triathlonspeaker Ruud de Haan een berichtje, en hij gaf mij erg bruikbare tips. Ik citeer: ‘ Voorbereiden, Voorbereiden, Voorbereiden, jezelf zijn en plezier maken’. Voorbereiden? Nog meer chaosconfetti op mijn kamer. Ik sliep ’s nachts met de deelnemerslijst onder mijn kussen, deze mocht ik niet kwijtraken. 172 namen, bij iedereen een verhaaltje.

6u later en ik was fris, had er onwijs veel zin in. De zon stond vrij, en hij begon al hevig te branden. Ik controleerde nog een keer of de deelnemerslijsten in mijn zak zaten, en ging naar de ‘officialruimte’ om de microfoon op te halen. De officialruimte. Het woord alleen al deed mij kriebelen. Normaal wil je daar nooit komen, is het verboden terrein voor een sporter. Nu was het verplicht terrein. Ik kreeg de microfoon onder mijn neus geduwd, en hoorde dat ik kon beginnen. Ik dacht aan de woorden van Ruud, ‘jezelf zijn en plezier maken’. De eerste drie zinnen waren onwennig, maar als snel dacht ik hoe mooi het allemaal was. Je bent omringd door sportieve mensen, die het uiterste uit zichzelf halen. Ik kon niet meer doen dan genieten en juichend mensen toeschreeuwen en binnenhalen. Tussendoor algemene wedstrijdinfo geven, korte anekdotes vertellen, en persoonlijke verhalen aanhalen.

Ik hoopte dat iedereen ging winnen. En in mijn ogen had ook iedereen gewonnen. Ik heb een hele dag naar kunst mogen kijken. Dit is wat kunst was op die dag: elkaar. Samen sterk. Dat voel je als speaker nog meer dan als deelnemer. Er gebeurt van alles om je heen, mensen gaan ervanuit dat je als speaker zijnde ook alles meekrijgt, wat mijn respect ten opzichte van speakers alleen nog maar heeft doen vergroten.

Ik sta aan de onderste trede van de ladder, en dan daar de kelder van, maar wat hoop ik dat er nog meer speakermogelijkheden komen. Het is fantastisch. Het is zoveel mooier dan lui in een campingstoel zitten en denken: ‘kon ik maar meedoen aan deze wedstrijd’.
En meedoen, dat doe je altijd als speaker. Je bent als enige persoon bij alle series betrokken. Speakers zijn er als eerste, en gaan als laatste. Maar aan het eind van de dag denk je: ‘wat was het toch een chille wedstrijddag’. Chill, omdat je zo onwijs veel plezier hebt gehad en tegelijkertijd hard hebt gewerkt. Dat voelt voldaan. Mijn zorgen over het afstuderen waren spontaan verdwenen en ik had er vertrouwen in. Speakeren geeft energie!

Dank aan speakers Ruud de Haan en Wim van den Broek voor de stage mogelijkheden 😉

Hulde aan deze mannen, die iedere triathlonwedstrijd met veel enthousiasme onze sport en alle deelnemers een stapje hoger brengen.

Neiske Becks