Leanne Fanoy – op weg naar Kona?
trikipedia.nl vermeldde al regelmatig de bijzondere uitslagen van Leanne Fanoy. Het werd eens tijd voor een gesprek, kort voor de voor haar zo belangrijke Ironman Klagenfurt, waar ze hoopt zich te kwalificeren voor Kona.
Reizen. Wachten, rond sjokken, nog meer wachten, vooral veel stilzitten. Daar ben ik niet zo goed in. Alhoewel ik het prachtig vind om de wereld rond te reizen (en hier ook veel de kans voor krijg), zou het soms zo fijn zijn om binnen een hand klap op de plaats van bestemming te zijn. De bestemming van vandaag? Klagenfurt, Oostenrijk alstublieft, ik ga hier dit weekend “even” een wedstrijdje doen.
Als je bekend bent in de triathlon wereld snap je ondertussen dat ik hier de IRONMAN dit weekend ga racen, maar je zult mijn naam niet hebben gevonden onder NLD. Achter Leanne Fanoy staat namelijk UAE – United Arab Emirates. Ook al ben ik 100% Nederlands, ik kom graag uit voor het land waar ik vanaf mijn achtste officieel inwoner van ben, waar mijn ouders nog steeds verblijven, waar ik een trouw UAE (AL REEF) support team heb, en waar ik kennis heb gemaakt met de de triathlon sport.
Een combinatie van die vier hebben er toegeleid dat ik nu onderweg ben naar Oostenrijk, om een klusje te klaren. Een goede race neerzetten, en ja, hopend, nee, vechtend voor een Kona slot.
Op mijn 16e werd ik door een sportdocent op mijn Amerikaanse school in Abu Dhabi uitgenodigd om een keer met het atletiek team mee te trainen ; Kevin Brawn zag in mij wel een potentiële triathlete dus ik moest maar eens beginnen met hardlopen. De naam Chrissie Wellington kwam ter sprake en na een beetje Googlen was ik toch wel erg geïntrigeerd. Niet veel later kwam er een racefiets en ging ik mee voor mijn eerste rondje, samen met die docent die op dat moment trainde voor zijn 5e Ironman. Ik zou na 45 km opgehaald worden, dan ging hij nog een rondje doen. Maar nee hoor, 90 km verder en nog steeds een grote glimlach op m’n gezicht, kwamen we terug. Dit is leuk!!
Het begin van het zwemmen was iets minder veel belovend.. Uiteindelijk ben ik bij een goede coach, de Spaanse Roger de Manresa, terecht gekomen die zakken vol geduld heeft gehad met mijn -gebrek aan- zwem talent.
Ook al schoot dat zwemmen nog niet zo op, het trainen en racen werd steeds serieuzer en de ambities groeiden na elke winst in de wedstrijdjes rondom Abu Dhabi en Dubai. Ik had iets gezien van een triathlon kamp in Frankrijk en besloot een week naar Tritopia Triathlon Camps te gaan om wat op te steken. Als rookie ontmoette ik huidige coach Lee Thomas, zijn vrouw Sam, en hun drie kids. Nu, drie jaar en veel avonturen rijker, is Tritopia mijn zomerthuis, zijn Lee, Sam en de kids mijn tweede gezin, en werk ik samen met deze geweldige mensen om triathleten de ultieme trainingsweek te geven. Naast het coachen en rondleiden train ik zelf ook “redelijk veel”, met de ambitie om binnenkort tussen de profs te starten. Na een paar mooie overwinningen kriebelt het wel erg veel en ben ik benieuwd hoever ik zou kunnen komen. Dat gevoel om het tape met beide handen in de lucht te houden, confetti om de oren en je eigen naam echoënd over de speaker.
Het allermooiste is tot nu toe nog die dag in Almere, mijn eerste wedstrijd in geboorteland. De race waar ik na vallen en opstaan als eerste in de armen viel van oom Roger, daarna natuurlijk mijn nr 1 supporters pappa en mama, en mijn zus Jocelyn die haar eerste halve triathlon liep. De overwinning was van ons allemaal. De adrenaline en emoties komen zo weer naar boven als ik er aan terug denk. Nu nog als age-grouper, maar ooit…
Commentaar over mijn leeftijd en plannen voor de langere afstanden ben ik ondertussen wel gewend. Het is niet vaak dat age-groupers uit de 18-24 de overstap willen maken naar PRO. Te jong, te zwak, te kwetsbaar. Toch gaat het de afgelopen jaren goed, en train ik blessure-vrij en met oh zo veel plezier. Maar dat heb ik ook te danken aan de mogelijkheid om dat te combineren met Tritopia, waar ik maanden lang kan trainen in een triathlon paradijs. Als ik ’s ochtends mijn bed uit stap kijk ik uit op ons eigen 25m bad. Fietsen en hardlopen op perfecte wegen, tussen de zonnebloemen en maisvelden, langs de bakkertjes en de middeleeuwse kastelen. Wie geniet daar nou niet van?! Het ontmoeten van andere triathleten is ook zoiets moois, ieder met een ander verhaal, motivatie, en doel. De komende dagen zal ik mij volledig op mijn eigen doel voor dit weekend richten. Misschien hoor je nog van mij na afloop. Met wat voor nieuws dan ook, hopelijk is het met een big smile en een tevreden atleet die kan zeggen dat ze er alles aan heeft gedaan om het beste resultaat te leveren die dag.
