3Logica (6) – Frank Heldoorn ; Heftig

Heftig

In bijna 15 jaar coaching maak je veel mee. Gelukkig  gaat het bijna altijd om het delen van de passie duursport en de sportieve successen die daarbij horen. Of een 10 jarig jubileum vieren. Als coach op afstand kun je door de juiste snaar  “wederzijds“ te raken een bijzondere band opbouwen. Bij blessures slaat je de schrik om het hart. Terugkijkend is opvallend hoeveel van die blessures te wijten zijn aan valpartijen en verkeersongelukken. Onlangs verloor de triathlonsport  de Duitse Julia Viellehner in het verkeer. Het aantal ski ongelukjes kan ik al niet meer op 2 handen tellen. Voetballen is op latere leeftijd ook geen goed plan, zo blijkt steeds weer. Knieblessures krijg je dan bijna op bestelling. Ik overweeg een ski- en voetbalverbod bij mijn coachees. En in sommige gevallen heb ik ook een driewieler geopperd. Al heb ik dat laatste gestolen van de mensen die mij dat suggereerden na mijn fietsongeluk in 2004. Terug naar de bijzondere band met je volgelingen. Dan raakt het je des te meer als deze mensen je ontvallen. Een terugblik in chronologische volgorde op de 3 heftige gebeurtenissen in mijn coachleven.

De meeste van mijn coachees komen uit de triathlonsport. Logisch gezien mijn afkomst. Soms zit er een vreemde eend in de bijt. Zo meldde zich vrij in het begin van mijn zelfstandige bestaan -ik noem mijzelf ZZW-er (Zelfstandige Zonder Weekend)  een politie agente die voor haar regelmatig terugkerende sporttesten een structureel betere conditie wilde. Een erg verlegen jongedame die wel erg assertief kon zijn bleek later. Té assertief in dit geval, want als zij in burger zo beschaafd is om een slingerende automobilist staande te houden wordt zij door de dronken bestuurder zonder pardon neergeschoten. Uit de vlak ervoor gedane looptest bleek dat ze voldoende snelheid en uithoudingsvermogen had om zich uit de voeten te maken. Op 28-jarige leeftijd overlijdt Gabriëlle Cevat door toedoen van een beroepscrimineel. Haar ouders levenslang, de dader enkele jaren vrees ik….

Zo rond 2010 meldt zich een volgende vreemd eend. Een bergbeklimmer met de behoefte om de Mount Everest te beklimmen: Eric Arnold. Dat zijn gave projecten, want die stimuleren je extra om je te verdiepen in de effecten van hoogte, verzorging en te speuren naar fysieke en mentale kenmerken die benodigd zijn om zo’n brute tocht te volbrengen. Een paar jaar na onze start is het zover: hij gaat een poging doen. Opeens gaat ’s nachts de telefoon. Ik krijg een nogal wazige Eric aan de telefoon, die mij met een satelliettelefoon belt met de vraag of hij zijn toppoging moet voortzetten. Hij omschrijft warrig de situatie  en vraagt mij of ie door moet gaan. Mij? Ik heb alleen op de fiets bergen “beklommen” en heb nog nooit in  zo’n situatie verkeerd. Beelden van de film “Alive” schieten door mijn hoofd en met name zijn overduidelijke in de war zijn besluiten mij hem te sommeren terug te gaan naar af. Iemand is jarenlang met een droom bezig, spendeert duizenden euro’s om er te komen en ik heb zojuist zijn droom uiteen doen spatten. Ik was toen toch blij met mijn besluit. En jaren later met terugwerkende kracht nóg meer. Eric was inmiddels zijn eigen weg ingeslagen en deed in 2016 nogmaals een poging. Deze werd hem fataal.

Ik vermoed dat de rode draad van deze gevallen niet betekent dat wanneer je niet aan triathlon doet je beter ver van Frank Heldoorn verwijderd kunt blijven…

Onlangs verloren we de goedlachse triatleet Frits Massee. In 1992 liepen we samen ooit in een foute modeshow van leren jassen in Turkijke. Frits was toen voor mij al bekend van de AVRO-beelden, waar hij ooit na 1 minuut zwemmen terugkeerde met een falend zwembrilletje. Achteraf een merkwaardige beslissing van iemand die wereldwijd fabrieken bouwde en vast wel eens op problemen stuitte. Frits werd een soort rode draad van mijn coachbestaan. Wars van enig talent maar met ongekende strijdvaardigheid gingen we meerdere malen het kwalificatie traject richting Hawaii aan. Het was onze grote gemeenschappelijke frustratie dat dat niet gelukt is, maar van opgeven was geen sprake. Was Frits nog onder ons geweest had ie beslist nog een poging gedaan. Mentaal was ie onverslijtbaar. Net als zijn humor. Ik was er beretrots op bij zijn afscheid geweest te mogen zijn.

Wees gerust allen. Voetballen, skiën, bij de politie werken of bergbeklimmen zijn vele malen risicovoller dan triathlon bedrijven. Maar kijkt allen goed uit in het verkeer! En in zwemwater zo blijkt. Aan de organisaties ligt het niet. Afgelopen weekend zijn honderden triatleten van een wisse dood gered door het levensgevaarlijke zwemonderdeel in Rotterdam te schrappen. Het gonsde er in ieder geval van de geruchten. Iets met dode hond? Inmiddels ook iets met piranha’s denk ik…