Maastricht: een eerste terugblik over de wedstrijd de snelle Nederlanders en de slots -WTJ 562
MAANDAG – Hooggespannen waren de verwachtingen van de drie Limburgse Ironman-favorieten. Te hoog wellicht. Een klein profveld kan evengoed nog zeer sterk zijn. En pech speelde ook een factor. Althans bij Erik-Simon Strijk, die na een uitstekend zwemonderdeel al na drie kilometer fietsen met zijn tweede lekke band aan de kant van de weg stond. Maastricht nog niet eens uit. Nadat Harry Wiltshire (nu niemand kopje onder duwend), Martijn Dekker en Bas Diederen de op-en-neer Wilhelminabrug-Gouveurneurseiland-Wilhelminabrug hadden verwerkt, kon het drietal er zich niet in vinden om hard weg te fietsen. Martijn raakte voorop, kreeg op den duur de vorig jaar al sterke Belg Michael van Cleven bij zich. Toen in de agegroupers ook nog eens zijn landgenoot Tycho van Gerwen op kop kwam, was de naamsverwarring met onze topdarter Mighty Mike gauw gemaakt.
In de tweede fase ging het Martijn te hard en kreeg Bas gezelschap van Harry en Michael Weiss op zijn turbo-bike de Diamand Back Andean, die eruit ziet als een Formule 1-bolide. Maar Van Cleven trapte snoeihard door in eigen land en begon met een lekkere voorsprong aan de marathon. Weiss werd kort voor de wisselzone nog even bij de penaltybox gezet. Wat er precies gebeurde, bleef onduidelijk maar de Oostenrijker was niet van plan enige straf uit te zitten. En in de euforie van het evenement, had niemand het er nog over. Michael Weiss, reeds drie Ironmans op zijn conto en als e enige van het gezelschap ooit onder de acht uur, was niet alleen de beste fietser ook de beste marathonloper. Van Cleven hield stand, al kwam Bas in de tweede helft nog aardig opzetten. ,, Het was ook vandaag mentaal enorm zwaar. Al tien jaar denk ik gedurende zulke wedstrijd aan stoppen, maar dan weet ik ook dat iedereen zo denkt. Zelfs de kampioenen.’’
Martijn bereikte dat punt in de marathon en gaf helaas ook op. Hij leerde een belangrijke les en komt sterker en beter terug, zo lezen we in een eerste reactie van de ITZU-atleet uit de stal van Luc van Lierde. Gelukkig had de dubbele Hawaii-winnaar nog een sterke troef in handen middels Saleta Castro Noquiera. De Spaanse moest alleen in de Maas nog de Britse laborante Kate Comber voor zich dulden, daarna begon ze aan een lange solorace en zette de tweede plaats van vorig jaar om in de volle winst. Haar eerste op een Ironman. Mooie winnaars, waar ook de organisatoren blij mee waren. ,,Natuurlijk mag Bas nog eens winnen, ik gun het hem van harte. Maar voor de uitstraling van onze wedstrijd is het goed om internationale winnaars te hebben’’, aldus Rob Frambach, die daarnaast blij was met de grote Limburgse deelname (ongeveer 70 atleten kwamen uit de eigen provincie).
Afijn, de profwedstrijd is prima beschreven door collega Hans (waarvoor dank). Van Cleven was toch wel de revelatie. Hij verbeterde zijn pr met 33 minuten. Dat het parcours inmiddels sneller is, bewees Michi Weiss: 8.18 uur, negen minuten rapper dan Bas bij de première, die zelf ook twee minuten van zijn ‘parcoursrecord’ haalde. De tijd van Mary Beth Ellis blijft wel staan. Saleta was wel een kwartier sneller dan vorig jaar. Maar het waren dan ook ‘Spaanse omstandigheden’ in de middaguren: snelstijgende temperaturen en voortdurend zon.
Euforisch was de finish van de nummer twee Brooke de Boer-Brown, die op de fiets bijna haar hele zwemachterstand van twaalf minuten bijna wegwerkte en ook een goede marathon neerzette. Voor Brooke was het de tweede keer dat ze tweede werd op een Ironman na diverse overwinningen in ‘kleinere’ hele triathlons. Trots legde Alex op een bescheiden plekje op de tribune haar finish vast op de gevoelige plaat vast. Half Canada, half Nederland. Zo brachten we haar prestatie. Kate Comber hield stand op drie, maar in het totaalklassement werd ze op de hielen gezeten door snelste agegrouper Sione Jongstra, die uiteraard ook het F40 klassement won. Het smalle profgroepje zorgde ervoor dat de agegroupers in de gecombineerde uitslag een prominente plaats innamen. Sione vierde, de allersnelste fietster van het hele pak (!) Tessa Kortekaas zevende en vervolgens profi Rahel Bellinga. Janien Lubben was op een negende plaats de vierde Nederlandse in de top tien. Oud-Holtenaar Martijn Paalman (9.14) was ’s lands beste agegrouper op een vijfde plaats. De Belg Nicolas Auverdin kwam van dat grote veld als eerste terug in 9.01 uur.
Maandag werd dat allemaal duidelijk tijdens de huldiging en het al dan niet accepteren van de slots voor Hawaii. Voor Nederland is het groepje Kona-gangers aanzienlijk gegroeid met naast Sione (oppas is geregeld mevrouw!) en Tessa (gerechtigheid na de pech op Lanzarote: 1e F25) ook Annemieke Rademaker (1e F50), Neal Keijzer (3e M30), Florian Duterloo (5e M25), Dirk-Jan de Jong (5e M40), Rob Rave (3e M50), Peter van Ravenswaaij (3e M55), David Crinnion (3e M65) en Ijbele van Olst (2e M70) .
Martine van Zalinge (3e F18), Annemarie Rustenburg (2e F25), Janien Lubben (2e F30), Angelina van der Linden (2e F45), Corina Bots (3e F45), Lonie Sonnemans (3e F50), Martijn Paalman (1e M30), Ruben Crusio (1e M40), Peter Vocking (2e M50), Dirk Goldebeld (2e M60) stonden wel op de podia, maar lieten een slot lopen dan wel was er net geen beschikbaar. Niet alle prijswinnaars kwamen opdagen overigens.
Meer nog dan de wedstrijd is er die speciale sfeer van meerdere dagen topsport in de oudste stad van ons land. En daar komen we vast nog op terug in volgende afleveringen.
Andere wedstrijden ook vanaf morgen. Plechtig beloofd bij deze.
